نگاهی به مطالب ستون نویس‌های ترکیه|راه حل در دمشق است نه جای دیگر
از همان آغاز بحران سوریه٬ ترکیه محاسبات و تصمیم‌گیری‌های غلط انجام داد؛ ورود به سوریه تکرار یک اشتباه و خطایی بزرگ است و منجر به آن می‌شود که ترکیه در باتلاق فرو برود.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، ستون‌نویس‌های روزنامه‌های ترکیه که در زبان ترکی از آنها به "گوشه‌نویس" یاد می‌شود٬ بخشی از فعالان رسانه‌ای توانمند و اثرگذار هستند که معمولاً یادداشت‌هایشان تاثیر قابل توجهی بر افکار عمومی و معادلات حزبی ترکیه می‌گذارد.
تسنیم تلاش می‌کند تا با انتخاب گزینه‌های قابل توجهی از نوشته‌های ستون‌نویس‌های ترکیه تصویری کوچک از تحولات سیاسی٬ فعالیت‌های رسانه‌ای و هدایت افکار عمومی این کشور را به دست دهد. نظر به اهمیت موضوع خروج آمریکا از سوریه٬ مطالب مرتبط با این بحث٬ مورد توجه قرار گرفته است.
راه حل در دمشق است
علی سیرمن/ رزونامه جمهوریت
روزهای مهمی را پشت سر می‌گذاریم. سفر جان بولتون مشاور امنیت ملی کاخ سفید به ترکیه و اظهارات دولت باغچلی رهبر حزب حرکت ملی در مورد او که گفته بود «نمی‌دانم بولتون هستی یا دالتون»٬ فاز جدیدی از روابط را نشان می‌دهد.
به دلیل خشم و برافروختگی آنکارا از اظهارات پلید آمریکا در مورد روابط کردها و ترک‌ها و متهم کردن ترکیه به قتل‌عام کردها٬ اردوغان حاضر نشد با جان بولتون دیدار کند و ابراهیم کالن را به او نشان داد و گفت: تو باید با این آدم طرف باشی.
تصمیم غافلگیرکننده و ناگهانی دونالد ترامپ در مورد خروج نظامیان آمریکایی و اظهارات بعدی مقامات واشنگتن٬ نشان داد که آمریکا نمی‌خواهد به راحتی از سوریه خارج شود و مسئله تداوم همکاری و حمایت با ی.پ.گ برای واشنگتن اهمیت خاصی دارد.
این مسئله به شکل جدی بر روابط ترکیه و آمریکا تاثیر گذاشته است و در جریان سفر جان بولتون٬ ترکیه نشان داد که می‌خواهد در برابر آمریکا به شکل قاطعانه برخورد کند، اما این کافی نیست. آنکارا باید در برابر واشنگتن گزینه‌های بیشتری در اختیار داشته باشد و به شکلی تصمیم‌گیری کند که توان مانور را از دست ندهد.
ژنرال احمد یاووز از فرماندهان بازنشسته ارتش ترکیه با عطف به مقاله اردوغان در روزنامه نیویورک تایمز٬ نشان داده که ارتش ترکیه می‌خواهد به محض خروج نظامیان آمریکایی از سوریه وارد این کشور شده و اجازه ندهد که خلاء موجود با نظامیان تحت امر بشار اسد پر شود. اگر چنین باشد٬ ترکیه باز هم در حال ارتکاب یک خطای بزرگ است.
واقعیت این است که از همان آغاز بحران سوریه٬ ترکیه محاسبات و تصمیم‌گیری‌های غلط انجام داد و ورود به سوریه تکرار یک اشتباه و خطای بزرگ است.
رجب طیب اردوغان در هفته‌ها و ماه‌های اخیر به شکل مداوم آمریکا را متهم کرده که با حمایت از پ.ک.ک تمامیت ارضی سوریه را به خطر می‌اندازد و اعلام کرده که آنکارا خود تمامیت ارضی و حاکمیت ملی سوریه را محترم می‌شمارد.
در این صورت ورود به سوریه با این گفته اردوغان در تناقض کامل خواهد بود. ترکیه باید این واقعیت را بفهمد که راه‌حل بحران در دمشق است و نه در جای دیگر. بنابر این باید متناسب با این واقعیت اقداماتی انجام دهد.
ترکیه باید این واقعیت را بفهمد که آمریکا به حمایت قاطع از پ.ک.ک ادامه می‌دهد و اگر بخواهد به کمک روسیه در شمال سوریه نیروهای اسلامی و ارتش آزاد را مستقر کند٬ چنین چیزی به معنی فرو رفتن در باتلاق سوریه است.
ممکن است بخشی از مردم از این اقدام اردوغان خوششان بیاید٬ اما واقعیت این است که چنین چیزی یک خطای بزرگ است راه حل عاقلانه آن است که اردوغان به فکر صلح و مذاکره باشد و اجازه دهد که شمال سوریه در دست نیروهای بشار اسد باشد.
اردوغان و سرنوشت پ.ک.ک و گولن
ملیح آلتن اُک/ رزونامه صباح
سالیان سال است که دو نهاد تروریستی به نام‌های پ.ک.ک و شبکه فتح الله گولن بلای جان ترکیه شده‌اند. این دو نهاد تروریستی در دوران جنگ سرد و توسط نیروهای خارج از کشور تاسیس شدند تا یکی از آنها در میان دینداران نفوذ کند و دیگری در میان کردها.
از همان روزهای نخست که پ.ک.ک تاسیس شد عبدالله اوجالان را همچون یک چهره مارکسیست بر سر کار آورده و به او قدرت دادند و او در همان دوران نخست شکل گیری٬ در مناطق روستایی حملات مسلحانه را آغاز کرد و ترکیه را مورد تهدید قرار داد.
پ.ک.ک به شکل آشکار برای انجام تبلیغ و جلب توجه٬ حملات مسلحانه را آغاز کرد و فقط در مناطق روستایی امکان نفوذ پیدا کرد، اما شبکه گولن به شکلی موذیانه در شهرها از دهه 80 شروع به فعالیت کرد.
آنها توانستند در نیروهای مسلح ترکیه٬ در پلیس٬ در دستگاه قضا و رسانه‌ها و نهادهای مدنی نفوذ کنند٬ کلاس‌های تقویت کنکور و مدارس خود را به وجود بیاورند و تمام زمینه‌ها را آماده کردند تا در کودتای نافرجام نظام سیاسی ترکیه را تغییر دهند.
پ.ک.ک در دهه هشتاد حملات بیشتری انجام داد و در دهه 90 به جایی رسید که عملاً در تاریکی شب‌ها در بسیاری از مناطق جنوب و جنوب شرقی ترکیه در قد و قامت یک دولت٬ قدرت شهرها و روستاها را در دست می‌گرفت و دولت هم نمی‌توانست کاری انجام دهد. در آن دوران هزاران نفر به خاطر حملات تروریستی این گروه شهید شدند.
زمانی که آمریکایی‌ها تصمیم گرفتند در سوریه از کارت پ.ک.ک استفاده کنند٬ فیش عبدالله اوجالان را از پریز کشیدند و او را به ترکیه تحویل دادند و در مقابل٬ فتح‌الله گولن را به آمریکا بردند تا بازی دیگری را هم آغاز کنند.
آمریکا به دنبال آن بود که در شمال سوریه با تاسیس ی.پ.گ٬ حکومت سوریه را تغییر دهد و از دیگر سو می‌خواست که سرنوشت ترکیه را به دست شبکه فتح الله گولن تغییر دهد.
اما در دوران ترامپ آمریکا به این نتیجه رسید که پ.ک.ک فایده‌ای برای این کشور ندارد. به همین خاطر از پ.ک.ک فاصله گرفته، اما با این حال تلاش می‌کند حتی در زمانی که نظامیان خود را از شمال سوریه خارج می‌کند در کنار ی.پ.گ بماند.
واقعیت این است که این رجب طیب اردوغان بود که با دیپلماسی قدرتمند خود٬ ترامپ را اقناع کرد که از سوریه خارج شود، اما اگر در مورد سرنوشت دو گروه تروریستی یعنی پ.ک.ک و فتح‌الله گولن سوال شود٬ باید بدانیم که شواهد نشان می‌دهد این دو گروه برای آمریکا اهمیت خود را از دست دادند و آنها را رها کرده است. حالا که این دو گروه رها شده‌اند سرنوشت آنها در دستان اردوغان خواهد بود.
می‌خواستم چیزی ننویسم٬ اما نشد
حسن جمال/ پایگاه خبری تحلیلی اینترنتی تی 24
این روزها دل و دماغ نوشتن ندارم و نمی‌خواهم دست به قلم ببرم. اما نمی‌شود. وقتی که سخنان اردوغان را می‌بینم٬ ناچار می‌شوم بنویسم و توضیح دهم که سخنان او تا چه اندازه از واقعیت دور است.
اردوغان در یکی از سخنرانی‌هایش گفت: «در 16 سال اخیر و به خاطر اصلاحات سیاسی که در دوران اقتدار آکپارتی صورت گرفته٬ رسانه‌های ترکیه توانمندتر شدند و در حوزه توسعه سیاسی و آزادی بیان و دموکراسی گام‌های بلندی برداشتیم».
واقعاً این سخنان اردوغان حکم یک شوخی بی مزه را دارد. هیچ منطقی نمی‌تواند قبول کند که چنین چیزی واقعیت دارد. چه کسی می‌تواند قبول کند که ترکیه به همان شکلی اداره می‌شود که او ادعا می‌کند؟
در چند سال اخیر در هر کجای جهان که گزارش دقیق٬ معقول و درستی در مورد دموکراسی نوشته شده٬ ترکیه را در حوزه آزادی بیان توسعه سیاسی و پیشرفت دموکراسی در پله‌های آخر قرار داده است.
نمونه‌اش هم همین گزارشی که اخیراً در روزنامه اکونومیست در مورد توسعه سیاسی و وضعیت دموکراسی در سال 2018 میلادی نوشته شده است. در این مقاله ترکیه در جایگاه 110 قرار گرفته است. نمره دموکراسی ترکیه حتی نسبت به 5 سال پیش پایین‌تر آمده است.
در 6 سال اخیر نمره دموکراسی و توسعه سیاسی ترکیه همواره در سراشیبی سقوط قرار داشته و دموکراسی ما ضعیف‌تر شده است؟ چرا، به این خاطر که اردوغان در این سال‌ها تلاش کرده که قدرت را به صورت یک قبضه در اختیار بگیرد و تمام نهادهای نظارتی را ناتوان کند و فقط خودش حرف اول و آخر را بزند.
اردوغان در سخنرانی‌های خود ادعا می‌کند که در ترکیه آزادی بیان وجود دارد و مطبوعات در این کشور روز به روز در حال پیشرفت هستند، اما گزارش‌های بین‌المللی چیز دیگری می‌گویند. بر اساس گزارش‌های معتبری که از سوی نهادهایی همچون روزنامه نگاران بدون مرز و دیگر نهادها آماده شده‌اند٬ آزادی بیان در ترکیه روز به روز وضعیت قهقرایی‌تری پیدا می‌کند. به همین خاطر است که فکر می‌کنم تمام این سخنرانی‌های اردوغان حد یک شوخی بی‌مزه است.
انتهای پیام/
