سفر با تکسیم به استانبول

خبرگزاری تسنیم – یاسر یگانه

«تکسیم تریو» به تهران آمد. کنسرتش را برگزار کرد. تمام بلیت‌های دو سانس اجرای این گروه در مرکز همایش‌های برج میلاد به فروش رفت. بلیت‌ها هم گران بود. بلیت 300 هزار تومانی هم داشتند.

«تکسیم تریو» سه نوازنده دارد. ساده و آرام روی صحنه آمدند. لباس‌هایشان هم طراحیِ خاصی نداشت. نه آرمی نه علائمی، نه شالِ عجیب غریبی. صحنه به رنگ مشکی بود و لباس‌های تکسیمی‌ها هم مشکی بود.

هوسنوشان اِندریج نوازنده کلارینت بود. نوازندگی او تعریف تازه‌ای از صدادهیِ این ساز برای مخاطبان ایرانی ارائه داد.

آیتاچ دوغان قانون می‌نواخت. بسیاری از نوازندگان قانون فرم نوازنگی او را دنبال می‌کنند و از ایده‌های او بهره می‌برند.

اسماعیل تونچبیلک نوازنده باغلاما الکتریک با زخمه‌هایی روان و دلنشین بود.

دونوازی باغلاما و قانون آغازگر کنسرت بود. نغمه‌هایشان در هم می‌پیچید و آرام آرام پیش می‌رفتند. از همان ابتدا فهمیدیم که سفری در پیش است. سفری با سه ساز و سه نوازنده و 1600 مخاطب.

آغازگرِ هر بخش از این سفر، قانون و باغلاما بودند و کلارینت لذت سفر را با موسیقی به اوج می‌رساند.

نغمه‌ها به گوشمان آشنا بودند. گاهی موسیقی ترکی را روایت می‌کردند و گاهی هم از موسیقی دیگر نقاط دنیا وام گرفته بودند. تکسیم تریو هیچ آرامی و ترتیبی نجُست و هر چه می‌خواست دل تنگش نواخت و به دل مخاطبان هم نشت.

همه چیز به زبان موسیقی بود.

وقتی اسماعیل تونچبیلک می‌خواست چند کلامی با مخاطبان صحبت کند، گفت که «می‌خواهم فارسی صحبت کنم اما نمی‌توانم و روزی صحبت خواهم کرد. ولی موسیقی زبان بین المللی است و با زبان موسیقی امشب با شما سخن می‌گوییم.»

تونچبیک راست می‌گفت، کلامِ کوتاه او که تمام شد، موسیقی آغازی دوباره کرد و باز هم سفری با سازها در دل نغمه‌ها...
سفری که به هیچ کلامی نیاز نداشت و جای هیچ آوازی در او خالی نبود.

تماشاگران حاضر در برج میلاد بسیار مشتاقانه اجرا را دنبال می‌کردند. یکی از آنها در میان تشویق بین دو قطعه، فریاد زد «بشیکتاش»(اشاره‌ی آقای تماشاگر به تیم فوتبال بشیکتاشِ ترکیه بود) اما بلافاصله تونچبیلک گفت: «گالاتاسرای». گویا نوازنده‌ی تکسیم تریو طرفدار گالاتاسرای بود و علاقه چندانی به بشیکتاش نداشت.

«تکسیم تریو»یی‌ها در طول اجرا یکی بودند و با هم فضاها و زمان‌ها را تقسیم می‌کردند. هیچ گاه احساس نکردیم که کسی از آنها بر دیگری برتری دارد. هر کدامشان در هر کجا که می‌بایست، تک‌می‌نواختند و هر کجا که لازم بود با هم می‌نواختند.

آه استانبول شاید اوجِ سفرِ ما و تکسیمی‌ها بود. قطعه‌ای که راویِ حال و هوای شهرِ زیبای استانبول است. در این قطعه نوازندگان احساسشان به لبریزی رسید و از کلارینت صداهایی شنیدیم که چیزی نزدیک به محال بود.

اجرای کنسرت تکسیم تریو بار دیگر ثابت کرد که اگر موسیقی بی‌کلام از کیفیت بالایی برخوردار باشد، مخاطبان بسیاری در ایران خواهد داشت. حضور چنین گروه‌های مشهور و با کیفیتی در ایران، باعث می‌شود که جوانان نوازنده‌ی ایرانی انرژی و انگیزه بالایی برای ادامه‌ی کار داشته باشند.

استقبال مخاطبان موسیقی از موسیقی بی‌کلامِ «تکسیم تریو» بار دیگر این فرضیه را نقض کرد که خواننده در موسیقی محوریت دارد. تکسیمی‌ها خواننده نداشتند و با سازهایشان در قلبِ مخاطبان ایرانی جا باز کردند.

این گروه تا کنون آلبوم‌های «تکسیم تریو» در سال 2007، «تکسیم تریوی 2» در سال 2013 و «آهی» در سال 2016 را منتشر کرده‌اند.

علیرضا قربانی، علی زندوکیلی، مهیار علیزاده، پدرام درخشانی، ابوالفضل صادقی نژاد، میثم مروستی، یاشار خسروی و امیر میلاد نیکزاد از مهمانان ویژه‌ی این کنسرت بودند.

انتهای پیام/