مروری بر جشنواره بین‌المللی فیلمهای کودک و نوجوان| ماجرای کیسه برنج نذری تا کنار آمدن با ناپدری در دوازدهمین دوره

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، دوازدهمین جشنواره بین المللی فیلم های کودکان و نوجوانان که از 14 تا 20 مهرماه سال 75 برگزار شد، با تغییر شهر برگزاری آن همراه بود. در این دوره، کرمان میزبان جشنواره شد و فیلم های بخش مسابقه سینمای ایران در کنار بخش بین الملل به رقابت با یکدیگر پرداختند. از دیگر نکات مهم این دوره، افزایش بخش های جنبی بود که از میان آن ها بخش کودکان و نوجوانان و دفاع مقدس در کنار چشم انداز نقاشی متحرک های سینمای ایران بعد از انقلاب اسلامی، جذاب تر از بقیه ظاهر شدند. به ویژه نقاشی های متحرکی همچون «تبر» ساخته احمد عربانی و «چشم تنگ دنیادار» به کارگردانی نورالدین زرین کلک که هر دو اثر از کارهای ماندگار حوزه انیمیشن ایران به حساب می آیند. همینطور مروری بر آثار کامبوزیا پرتوی، مجید مجیدی و هوشنگ مرادی کرمانی که هر سه از چهره های شاخص سینمای کودک و نوجوان به حساب هستند، در این دوره مورد توجه قرار داشت.

در بخش مسابقه فیلم های بلند سینمای ایران به فیلم های مطرحی نظیر «خواهران غریب» ساخته کیومرث پوراحمد، «قله دنیا» به کارگردانی عزیزالله حمیدنژاد، «پدر» ساخته مجید مجیدی، «کیسه برنج» ساخته محمدعلی طالبی، «تعطیلات تابستانی» به کارگردانی فریدون حسن پور و «مسافر جنوب» ساخته پرویز شهبازی می رسیم که برخی از آنها در گیشه هم بسیار موفق بوده اند. از میان فیلم های یاد شده، «کیسه برنج» و «پدر» در مراسم اختتامیه دوره دوازدهم موفق تر ظاهر شده و هیات داوران متشکل از عزت الله انتظامی،کمال تبریزی، علی اکبر قاضی نظام، مصطفی رحماندوست و پوران درخشنده توجه بیشتری به این دو فیلم نشان دادند.

«کیسه برنج» را می توان در ادامه موجی دانست که از نیمه دهه شصت در سینمای ایران ایجاد شده و در نیمه نخست دهه هفتاد به اوج خود رسیده است. فیلم هایی مرتبط با کودکان و نوجوانان که گاه به اشتباه به سمت سیاه نمایی رفته و تصویری از ایران را به مخاطب آن سوی مرزها نشان می داد که واقعی به نظر نمی رسید اما طالبی در «کیسه برنج» به سراغ وجوه انسانی رفته و با پررنگ کردن آن ها، از مرز سیاه نمایی به سلامت عبور کرده است. قصه ساده همراه شدن دختری پنج ساله(جیران) با پیرزنی مستمری بگیر برای دریافت برنج کوپنی جهت ادای نذر که در عرض قصه گسترش پیدا کرده و به یک پایان خوش منتهی می شود. ایده مرکزی فیلمنامه ایده ای ساده اما جذاب است که به خوبی بسط یافته و مخاطب را با دو شخصیت اصلی فیلم همراه می کند؛ دو شخصیت کاملا متضاد که به مرور به یک همدلی و همراهی رسیده و هر دو به مقصود نهایی خویش دست می یابند. کسی هم که به این دو در یک سوم پایانی فیلم کمک می کند، معلمی است که با موتور خود جیران و پیرزن را به پارک برده و سرانجام به خانه می رساند. طالبی همچنین بازی های بسیار خوبی از بازیگرانش(معصومه اسکندری و جیران آبادزاده)گرفته است. به ویژه آباد زاده که هیچ نوع تجربه بازیگری نداشته اما لحظات فوق العاده ای در بازی اش موج می زند. «کیسه برنج» هم از آن گروه فیلم هایی است که مقطعی به آن ها فیلم های شریف گفته می شد و پروانه های زرین بهترین فیلم بخش مسابقه سینمای ایران و ویژه هیات داوران بخش بین الملل را نصیب طالبی کرد.

مجید مجیدی یکی از شاخص ترین فیلمساز حوزه کودک و نوجوان در دهه هفتاد است که در این بازه زمانی، آثار ماندگاری در این حوزه خلق کرده است. وی با فیلم سینمایی «پدر» در جشنواره دوازدهم شرکت کرد که مورد توجه داورها و مخاطبین قرار گرفت. یک ملودرام جذاب و خوش ریتم با محوریت نوجوانی به نام مهرالله که پس از فوت پدرش از خانواده خود جدا شده و در بازار زاهدان مشغول کار می شود. بازگشت مهرالله به زادگاه اش و فهمیدن این که مادرش با یک درجه دار نظامی ازدواج کرده، نقطه عطف پرده نخست فیلمنامه پدر را رقم زده و داستان را در پرده میانی وارد فاز تازه ای می کند. رابطه خصمانه مهرالله با ناپدری سرانجام پس از کش و قوس های فراوان به نتیجه رسیده و این دو به درک تازه و درست تری از یکدیگر می رسند .فصل نسبتا طولانی گم شدن این دو در بیابان در حالیکه بنزین موتورشان هم ته کشیده، بسیار خوب از کار درآمده و مخاطب را به سمت همذات پنداری با آنها می کشاند. در عین حال فضایی را در اختیار این دو قرار می دهد تا کشمکش ها به اوج رسیده و در نهایت به ساحل آرامش برسند. مجیدی در «پدر» برخلاف «بچه های آسمان» و «بدوک» با بازیگران حرفه ای و شناخته شده ای همچون محمد کاسبی و پریوش نظریه کار کرده و در کنار آنها برای نقش مهرالله و دوست اش از نابازیگران بهره گرفته که دومی(با بازی حسین عابدینی) به تدریج خود را به عنوان بازیگری توانمند در سینما و تلویزیون ثابت کرد. مجیدی در عین حال به خوبی توانسته میان این دو گروه از بازیگران تعادل برقرار کرده و نوعی یکدستی بر اثر حاکم کند.

انتهای پیام/