"امام؛ بدون تحریف"-۴| تقید در اسراف نکردن آب و برق/ امام هدایای عتیقه را به کجا می‌سپرد؟
"در وضو گرفتن یک کف آب که از شیر بر می‌داشت شیر را می‌بست. این کف آب را به صورت مبارک می‌ریخت دست می‌کشید دوباره شیر را باز می‌کرد و یک کف دیگر و هکذا..."
به گزارش خبرنگار سیاسی خبرگزاری تسنیم، امام خمینی(ره) بنیانگذار انقلاب اسلامی علاوه بر اینکه در بُعد سیاسی چهره‌ای منحصر به فرد به شمار می‌رفت که بزرگترین انقلاب قرن بیستم را رهبری کرد، از منظر زندگی شخصی نیز دارای وجوه اخلاقی قابل توجهی از جمله ساده‌زیستی بودند.
بیشتر بخوانید:
روایت زیر خاطره‌ای از سیدجعفر کریمی درباره ساده‌زیستی امام خمینی است. آیت‌الله سیدجعفر کریمی که تنها وصی شرعی زنده امام خمینی(ره) به شمار می‌رود، در سال 1309 در بابل متولد شد. وی در دوره حضور امام خمینی در نجف تا سال 1357، در درس او حضور داشت و مسئول نوشتن پاسخ استفتائات تحت نظارت امام بود:
"بنده مدتی قریب به 25 سال را در خدمت امام بودند و با ایشان از نزدیک در تماس بودم. اگر انسان بخواهد در زوایای زندگی و حرکات و سکنات ایشان ریز شود شاید دشوار باشد. اصولی بر زندگی ایشان حاکم بود که طبعا در باور ایشان و همینطور از نظر خود ما همان اصول حاکم بر زندگی شخصی و اجتماعی و فرهنگی رسول الله و ائمه معصومین علیهم السلام بود. ایشان در برخورداری از نعم الهی در زندگی شخصی نهایت کوشش را داشت که از زندگی به حد ضرورت استفاده کند و به همان مقدار بسنده کند یک روش خاصی که ماها به آن عادت نکرده یا اصلا نمی توانیم عادت کنیم.
یک نمونه خیلی کوچک ایشان این بود که اگر در اتاق مشغول مطالعه بودند و احیاناً کسی در می‌زد و کسی نبود که در را باز کند، خود ایشان قدم رنجه می‌فرمودند و درب را باز می‌کردند. در این وقت می شد که چراغ روشن بود همین مقدار که برای چند قدم بیرون می‌آمدند چراغ را خاموش می‌کردند وقتی برمی‌گشتند دوباره آن را روشن می‌کردند. این موضوع شاید چند ثانیه می‌شد اما امام رعایت می‌کرد.
همینطور در وضو گرفتن یک کف آب که از شیر بر می‌داشت شیر را می‌بست. این کف آب را به صورت مبارک می‌ریخت دست می‌کشید دوباره شیر را باز می‌کرد و یک کف دیگر و هکذا.این نمونه‌ای از بسنده کردن ایشان به قدر ضرورت در برخورداری از وسایل و لوازم زندگی بود.
قصه‌ای در این باره اتفاق افتاد که والده مرحوم شهید حاج آقا مصطفی با ایشان بودند، در آنجا یک اتاق برای پذیرایی بود که باید گفت اتاق مشترک بود، هم اتاق پذیرایی امام بود و هم اتاق پذیرایی حاج خانم بود. یک روز بعد از درس یا نماز امام وارد منزل شدند و دیدند پرده‌های اتاق را عوض کرده و یک سر و شکلی به این اتاق دادند. ایشان برآشفت. یک خادمی به نام آقای فرقانی داشتند، ایشان را صدا زدند و گفتند: چه کسی اینها را نصب کرده است؟ اینها را بردارید شما با این قبیل کارها برای من مشکل درست می‌کنید.
حاج خانم متوجه اعتراض آقا شدند، فرمودند که این پول شخصی خودم است که برای ترمیم کردن خانه برداشتم و از پول شما یک شاهی نیست و این در حد متعارف نیاز زندگی ما است یک کسی به اینجا می آید اینجا باید پرده ای باشد به هر حال امام تا این اندازه مقید بود."
حجت الاسلام حسن رحیمیان تولیت مسجد جمکران که عضو دفتر امام خمینی پس از پیروزی انقلاب بود نیز در کتاب "در سایه آفتاب" درباره ساده‌زیستی خاطره‌ای نقل می‌کند:
"هدایای عتیقه و نفیس از قبیل قرآن خطی را معمولا می‌فرمودند: بدهید به جایی که بتوانند حفظ کنند. و در بعضی موارد نسبت به قرآن خطی گرانبها امر می‌فرمودند که به کتابخانه آستان قدس رضوی فرستاده شود از موارد نادری که حضرت امام بر خلاف معمول فرمودند بگذارید این جا تابلوی نفیس از شمائل پیغمبر اکرم صلی الله و علیه و آله و سلم بود. کتابهایی نیز که از موسسه انتشاراتی یا از سوی نویسندگان اهدا می‌شد کلا به محضرشان ایصال می‌شد و حضرت امام جز در چند مورد انگشت شمار که چند مورد از از کتابهای عرفانی جدید الطبع بود و آنها را نزد خودشان نگاه داشتند در بقیه موارد بعد از ملاحظه اجمالی می‌فرمودند ببرید بدهید به کسی که آن از آنها استفاده کند.
البته گاهی اتفاق می‌افتاد که بعضی کتابهای ضد انقلابی را که علیه امام تعریف شده بود و آکنده از دروغ بافی‌ها و هتاکی و تهمت و افترا بود به خاطر ناراحت نشدن امام به محضرشان تقدیم نمی‌شد ولی بعدا متوجه شدیم از باب نمونه یکی از بدترین این کتاب‌ها از طریق دیگر به دست امام رسیده و ثانیاً دریافتیم که آن حضرت در راه خدا به هیچ وجه از ملامت ملامت کنندگان و کید دشمنان کمترین تاثیری به خود راه ندادند و این بادهای مخالف کمترین تزلزلی در کوه استوار و پابرجای ایمان او ایجاد نکردند."
انتهای پیام/
