۱۲ ساعت راه برای رسیدن به مدرسه

به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، منطقه ای پُر از محرومیت در دل رشته کوه های زاگرس با جاده ای پُراز سنگلاخ. برای رفت و آمد و گذر از پستی و بلندی های راه، باید با هزار آیه و صلوات و نشستن درقسمت بار وانت نیسان مسافت  200 کیلومتری را طی کرد.جبر جغرافیایی و نامهربانی مسئولان دست به دست هم داده اند تا این منطقه بکر به فراموشی سپرده شود.

روستای« کول سیرا» در دهستان محروم وصعب العبور«دره کاید» از توابع منطقه سردشت دزفول قرار دارد. سه سال است که مدرسه ای پیش ساخته 40 متری در این روستا ساخته شده است. روستا که محروم باشد، حتی مدرسه نوساز آن هم از هر امکاناتی محروم می شود. مدرسه دارای دو اتاق است، یکی برای بیتوته معلم ساخته شده است دیگری برای درس دادن. از هر امکانات گرمایشی و سرمایشی محروم است. سرویس بهداشتی ندارد. گاز کشی نشده است و تلفن آنتن نمی دهد، خیلی از محرومیت های دیگری هم وجود دارد  که روستا یدک می کشد و مدرسه هم از این بی امکاناتی بی نصیب نمانده است.

ستارپیشداد، 27سال دارد و معلم دبستان محروم «امام علی النقی (ع)» این روستااست و اولین سال معلمی را در دور افتاده ترین روستای کشور تجربه می کند. او در گفتگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری شبستان می گوید: دوران تحصیلات ابتدایی تا پیش دانشگاهی را درشهرستان دزفول خوانده ام. از همان دوران کودکی عاشق شغل معلمی بودم.خیلی تلاش کردم تا  وارد دانشگاه «تربیت معلم» سابق بشوم ولی قسمت نشد. لیسانس خود را در رشته علوم تربیتی گرفتم. دو سال گذشته با قبولی در آزمون استخدامی آموزش و پرورش به آرزویم رسیدم.

او اولین سال معلمی  را در محرومترین روستا و در چند پایه در حال خدمت است. این آموزگار برای دانش آموزان دختر و پسر 6 پایه را درس می دهد و 4 دانش آموز پیش دبستانی نیز دارد.

پیشداد درباره ی مشکلات تدریسش می گوید: یکی از بزرگترین مشکلاتی که برای تدریس دارم، این است که هر روز چند تا از دانش آموزانم غایب هستند. چون شغل همه خانواده ها دامداری و کشاورزی است. مجبورهستند بعضی از روزها غیبت کنند و همین غیبت های مکرر باعث اختلال در درس می شود.

بیتوته یکماهه در مدرسه

او ادامه می دهد:12 ساعت راه برای رسیدن به مدرسه طی می کنم. البته نمی شود مسیر را با سواری آمد باید حتما سوار نیسان شوم تا جاده ها ی کم عرض پر از سنگلاخ و ناهموار طی شود. چون عاشق شغلم هستم تمام سختی ها را به جان می خرم.

پیشداد می گوید: هر وقت به روستا می روم، بیشتر از یک ماه در آنجا بیتوته می کنم تازه بعداز این مدتم اگه بخواهم به شهر بیایم، باید ماشین باشد، اگر هم ماشین باشد، باید جاده مناسب باشد، چون در فصل پاییز و زمستان جاده به علت خاک و سنگلاخ بودن با هر باران و برفی به مدت چندهفته  مسدود می شود.

او از مهمان نوازی اهالی روستا می گوید که هر وقت در مدرسه به مدت یک ماه بیتوته می کند، گویا چندین سال از که با این مردم زندگی کرده است.

پیشداد به دلیل طبعیت بکر روستای« کول سیرا»  تدریس درس علوم و جغرافیا را به دل طبعیت می برد که از این نوع درس دادن هم نتیجه مثبت گرفته است. این معلم خدا را شکر می کند که بازمانده از تحصیلی در دوره ابتدایی وجود نداشته است و تنها یک دانش آموز دختر پایه سومی بوده است که ترک تحصیل کرده بود و با پیگیری های فراوان دوباره به تحصیل بازگردانده شده است.

ترک تحصیل دانش آموزان به دلیل نبود مدرسه شبانه روزی

او  بزرگترین مشکل آموزشی و تحصیلی این دهستان  رادر کنار سایر مشکلات عدیده، نبود مدارس شبانه روزی در مقطع  متوسطه اول و دوم می داند و می گوید: سالانه خیلی از دانش اموزان این منطقه که پایه ششم رو سپری کردن به علت نبود یک مدرسه شبانه روزی ترک تحصیل می کنند.

آموزش مبتنی بر آموزه های دینی و قرآنی باشد

پیشداد یک گلایه هم از معلمان چند پایه دارد و می گوید: متاسفانه اکثر معلم های چند پایه در روستا، خیلی به کتاب قرآن توجه نمی کنند و به دانش آموزان نمی آموزند. این مسئله یک فاجعه برای نظام آموزشی کشور است. باید تمام فعالیت های ما مبتنی بر آموزه های دینی و قرآنی باشد. اگر دانش آموزان با آموزه های دینی و قرآنی آشنا شوند می توانند مسیر زندگی خود را نیز بیابند.

او از دانش آموزپایه اولی به نام آذر نیز سخن می گوید که تمام درس ها را می تواند از حفظ بخواند و دارای هوش بالایی است. پیشداد نگران است که کمبود های روستا موجب شود تا این استعداد دیده نشود.

این معلم جوان خدمت در مناطق محروم و صعب العبور را توفیق و سعادتی برای خود می داند که نصیب هر کسی نمی شود و می گوید: خیرانی نیز به این روستا آمده اند که با  اهدای هدایایی شادی به روستای ما آورده اند.

منبع:شبستان

انتهای پیام/

بازگشت به صفحه رسانه‌ها