پاره‌ای توضیحات از جانب هیات داوران جشنواره تئاتر دانشگاهی ایران
هیات داوران جشنواره تئاتر دانشگاهی ایران در نامه‌ای خطاب به مسئولان دانشگاهی اعلام کردند جشنواره تئاتر دانشگاهی به هیچ‌وجه آماتوری یا تمرینی نیست.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، پس از مشخص شدن برندگان 21امین جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی، هیات داوران جشنواره تئاتر دانشگاهی ایران متشکل از رضا مهدی‌زاده، عباس جمالی، اشکان خیل‌نژاد، بهزاد آقاجمالی و پانته‌آ پناهی‌ها در نامه‌ای، نسبت به انتخاب‌ها و جوایز و شرایط این جشنواره توضیحاتی داده‌اند که به شرح زیر است:
یک. با رصد و پرس و جوی اجمالی درباره وضعیت ستادی و اجرایی جشنواره لازم دیدیم اولین نکته را خطاب به مسئولان و سیاستگذاران وزارت علوم طرح کنیم. این جشنواره دانشجویی است اما به هیچ وجه آماتوری و یا تمرینی برای ورود به تئاتر به اصطلاح حرفه‌ای و یا به بیان دیگر کارآموزی برای صنعت/بیزینس تئاتر خصوصی نیست. این جشنواره در میان انواع پروژه‌های سیاست‌زدایانه دولتی در یک دهه اخیر هنوز روحی از رخدادی هنری با قابلیت‌های اجتماعی و کنش‌های برآمده از حقیقت-هنر را در خود دارد و از این منظر باید مورد توجه و حمایت وزارت علوم قرار گیرد.
این جشنواره فعالیتی فوق برنامه برای پر کردن برنامه‌های فرهنگی نیست. بلکه خواه‌ناخواه با آینده شغلی چندصد دانشجوی تئاتر مشغول به تحصیل ممزوج و به شدت در سرنوشت آن‌ها موثر شده است. دانشجویانی که اغلب متأثر از سیاست‌های پوپولیستی دولت‌ها و بدون مطالعه، جذب تحصیل در دانشگاه‌های مورد تایید وزارت علوم شده‌اند، حال آن که همان سیاست‌ها هیچ برنامه، طرح و دغدغه‌ای برای آینده و اشتغالشان ندارد. پس این جشنواره را از برنامه‌های فوق برنامه روتین جدا کنید.
دو. خطاب این جملات به دانشجویان تئاتر یا تئاتری است.
در ارزیابی آثار بر اصولی مشخص تاکید داشتیم اما گاهی به ناچار برای حصول نتیجه به نسبی‌گرایی دموکراتیک تن دادیم و طبعاً مجبور به عقب‌نشینی از برخی اصول شخصی شدیم. این نه از ما که از غریزه و جبر قضاوت گروهی است. پس هیچ حقیقت غایی یا مطلقی در پس این نتایج نهفته نیست و البته این به معنای عقب‌نشینی از انتخاب‌های مورد توافق نیز نیست.
امسال بخش یا رشته‌ای را به دیگر رشته‌های مورد ارزیابی اضافه کردیم. انگیزه آن در نظر گرفتن آن دسته از آثاری بود که متونشان نه تولیدی/تألیفی بودند و نه متنی اوریجینال را مبنا قرار داده‌اند؛ بلکه با استفاده از متنی پیشینی به متنی جدید در خلال اجرا رسیده و جهان متن مبدا و فردیت اجرای مقصد در آن ممزوج است. این متون طبعاً در شکل سنتی ارزیابی جایی در میان بخش نمایشنامه‌نویسی نداشتند و در این بخش با نام پیشنهادی دراماتورژی مورد ارزیابی واقع شده‌اند.
سه. این خطوط آخر خطاب به همه‌مان است.
قطعاً هستند اجراهایی درخشان که از رسیدن به جشنواره بازمانده‌اند؛ چرا که مکانیزم بازبینی برای انتخاب آثار دیگر بی‌فایده است و راهگشا نیست. حجم تولیدات تئاتر دانشجویی و درخواست‌های شرکت در جشنواره عملاً بازبینی را بی‌معنا و پارودیک ساخته. فضایی که از قضا در کمین داوری هم نشسته است. پس همه باید برای این مساله همفکری کنیم. این چیزی نیست که تیم اجرایی، گروه انتخاب آثار، گروه داوران، تولیدکنندگان و مدیران بالادستی به تنهایی بتوانند بر آن فائق شوند. قبل از رسیدن بازبینی آتی برای آن فکری بکنیم.
نکته آخر روشن شدن پرداختن به تئاتر در برابر شرکت در مسابقه بخت‌آزمایی است. اگر هر کدام‌مان دومی را انتخاب کرده‌ایم اشتباه آمده‌ایم. اینجا برای برندگان هم چندان سعادتی اخروی موجود نیست. پس تبدیل صحنه به مراسم قرعه‌کشی برای نیکبخت شدن، و ایده «تئاتر فقط به شرط برنده شدن» ایده منسوخ و شکست خورده‌ای است که هیچ به ریاکاری و ماسک‌های مزورانه‌اش نمی‌ارزد.
جهان بسیار وسیع است.
جهان بسیار کوچک است.
و عمر کوتاه است.
انتهای پیام/
