بازخوانی تشکیل ستاد استقبال از امام خمینی در بهمن ۵۷ در جهرم

به گزارش خبرگزاری تسنیم از شیراز، انقلاب اسلامی ایران مبارزه یک گروه یا طبقه علیه گروه و طبقه دیگری نبود بلکه فریاد اعتراض ملتی بزرگ بر علیه ظلم، بی‌عدالتی، وابستگی و بی‌دینی رژیم پهلوی از عمق دل و جان میلیون‌ها ایرانی بر آمد و رژیم ستمگر پهلوی را سرنگون ساخت.

در این انقلاب تمام اقشار اجتماعی اعم از طلبه، داشجو، کشاورز و کاسب و غیره به میدان آمدند و رو در روی رژیم جنگیدند، اما مشخصه دیگر انقلاب اسلامی این بود که محدود و منحصر به منطقه و شهر خاصی نبود بلکه در دور افتاده‌ترین نقاط این مرز و بوم شعارها، آرمان‌ها و خواسته‌های مردم هماهنگ و یکسان بود.

هنگامی که امام خمینی(ره) در پیامی در 30 دی ماه، به مردم ایران اعلام کردند که به‌زودی به ایران باز خواهند گشت. پیرو این پیام امام خبر بازگشت ایشان در روزنامه‌ها درج شد. قرار بود امام در صبح روز پنجشنبه 5 بهمن 1357 به ایران وارد شود. در این زمان لزوم تشکیل ستاد استقبال از امام مطرح شد و علاوه بر تهران در دیگر نقاط کشور نیز ستادهای استقبال از امام کار خود را آغاز کردند که یکی از این شهرها جهرم بود.

در کتاب "انقلاب اسلامی در جهرم" که توسط مرکز اسناد انقلاب اسلامی منتشر شده درباره تشکیل ستاد استقبال مردم جهرم از امام خمینی آمده است: با شنیدن خبر ورود امام خمینی(ره) به ایران و پس از ارتباطی که با آیت‌الله پسندیده برقرار شد، قرار بر آن شد تا عده‌ای از روحانیون و مردم جهرم در قالب کاروانی برای استقبال از امام خمینی(ره) به تهران اعزام شوند. تعداد زیادی از مردم جهرم برای این امر داوطلب شدند. پس از این جریان ستاد استقبال از امام در مسجد جامع جهرم تشکیل شد. 

بعد از تمهید مقدمات در تاریخ 3 بهمن 1357  هشت دستگاه اتوبوس حامل مردم جهرم به سمت تهران حرکت کرد تا در مراسم استقبال از امام حضور به‌هم رسانند. آیت‌الله سیدحسین آیت‌اللهی در رأس کاروان بود از جمله افراد دیگری که در این کاروان حضور داشتند، می‌توان به حجت‌الاسلام والمسلمین حبیب‌اللهی، پرنیان، سنایی، اسدالله پورطالبی، سردار لطف‌الله یداللهی، کرامت‌الله رستگاریان، ابراهیم فرجام، جمال منصوری، منصور به‌منش، جمال چیدان و غیره اشاره کرد.

مردم در کاروان شعار می‌دادند: «جهرم جنگ است، خاموشی ننگ است». به همین خاطر هر شهری که کاروان جهرم به آنجا وارد می‌شد مردم در مدخل شهری ایستادند و از کاروان پذیرایی می‌کردند.

این کاروان در تاریخ 4 بهمن 1357 شب هنگام به تهران وارد و مورد پذیرایی بسیار خوب مردم تهران که در ورودی شهر مستقر بودند، قرار گرفت. مردم تهران از جهرمی‌ها درخواست کردند تا به دسته‌های چند نفری تقسیم شوند و به منازل مردم تهران بروند ولی از آنجا که کمیته استقبال از کاروانیان سراسر کشور مدرسه علوی را برای کاروانیان جهرم در نظر گرفته بود به آنجا رفتند. مدرسه سالن بزرگی داشت که مردم جهرم در آنجا مستقر شدند.

علی کارگر از جمله کسانی بودند که به همراه کاروان مردم جهرم به تهران رفته بود. وی درباره حال و هوای شهر تهران بعد از ورود کاروان به این شهر چنین می‌گوید: «وقتی وارد شهر تهران شدیم با صحنه‌های عجیبی روبه‌رو شدیم. تمام شهر تهران از خوشحالی و شعف پر بود. تمام خیابان‌ها را گل‌کاری کرده بودند و زن‌ها اسپند دود می‌کردند و خیابان‌ها را تمیز می‌کردند و شهر پر از جمعیت شده بود، زیرا مردم از سراسر کشور آمده بودند. کاروان ما را به سمت مدرسه علوی هدایت کردند به دلیل آنکه گفته بودند امام پس از فرود هواپیما به مدرسه علوی خواهند آمد. استقبال مردم تهران از کاروانیان از جمله کاروان ما فراموش‌ نشدنی بود. دانشگاهیان و دانش‌آموزان هم به خوش‌آمدگویی ما آمدند و از ما پذیرایی کردند.»

در حالی که از سرتاسر ایران کاروان‌هایی برای استقبال از امام به تهران آمده بودند، دولت بختیار دستور بستن فرودگاه‌های سراسر ایران را صادر کرد و به کلیه شرکت‌های هوایی بین‌المللی اعلام کرد تا هیچ پروازی به سمت تهران نداشته باشند تا بدین‌وسیله از ورود امام به کشور جلوگیری کند. 

مردم که برای استقبال از امام لحظه‌ شماری می‌کردند، هنگامی که این خبر را شنیدند به تظاهرات در سطح شهر تهران پرداختند. مردم سایر شهرهای ایران که در قالب کاروان‌هایی به تهران آمده بودند در این تظاهرات شرکت داشتند. مردم جهرم نیز که در مدرسه علوی حضور داشتند در همه این تظاهرات حضور بسیار فعالی داشتند.

 در یکی از این تظاهرات مردم جهرم از مدرسه  علوی به سمت میدان آزادی حرکت کردند. آیت‌الله سید حسین آیت‌اللهی پیشاپیش کاروان مردم جهرم در این راه‌پیمایی‌ها حرکت می‌کرد.

علی کارگر که در این تظاهرات حضور داشت درباره تظاهرات مردم این شهر بعد از بسته شدن فرودگاه مهرآباد به دستور بختیار و ممانعت از ورود امام خمینی(ره) به تهران می‌گوید: «مردم بعد از شنیدن خبر نیامدن امام خمینی(ره) به ایران تظاهرات گسترده‌ای در تهران آغاز شد. تظاهراتی که در آن مردم علیه بختیار شعار دادند و خواستار بازگشایی فرودگاه مهرآباد و ورود امام شدند. ما که در مدرسه علوی حضور داشتیم در یکی از این تظاهرات‌ها به اتفاق مردم دیگر شهرهای ایران به سمت میدان انقلاب تظاهرات کردیم.

سپس به طرف منزل آیت‌الله طالقانی حرکت کردیم که ایشان هم در همان خیابان برای ما سخنرانی کردند. در همین مرحله مأموران رژیم به‌طرف مردم حمله کردند و بنا به گفته  شاهدان سه نفر از مردم را که ظاهراً تهرانی بودند به شهادت رساندند. اینجانب به همراه دیگر مردم جهرم در منزل آیت‌الله طالقانی پناه گرفتیم و پس از رفتن مأموران دوباره به تظاهرات پرداختیم. تظاهرات در این چند روز ادامه داشت و تقریباً هر روز 15 کیلومتر راه‌پیمایی می‌کردیم و زمانی که به مدرسه علوی می‌آمدیم پرنیان و چند نفر دیگر سخنرانی می‌کردند.»

کرامت‌الله رستگاریان از جمله کسانی که به همراه کاروان جهرم به تهران رفته بود می‌گوید: در آن تظاهرات آیت‌الله سید حسین آیت‌اللهی فرمودند نمی‌دانم که چطور این همه راه را پیاده طی کردم با اینکه راه رفتن طولانی برای من بسیار مشکل بود. کاروان جهرم دو پرچم را با خود حمل می‌کرد، روی یکی از این پرچم‌ها نوشته شده بود نمایندگان مردم شهرستان جهرم و پرچم دیگر که توجه بسیاری از خبرنگاران و مردم سایر شهرهای ایران شرکت کننده در این تظاهرات را جلب کرده بود سه عدد نقشه  ایران روی آن حک شده بود.

بر روی یکی از این نقشه‌ها علامت داس و چکش (علامت حزب توده و کشورهای کمونیستی) وجود داشت که خط قرمزی روی آن کشیده شده بود. یک نقشه دیگر مربوط به کشور آمریکا بود که بر روی آن نیز خط قرمزی کشیده شده بود. بر روی نقشه دیگر نوشته شده بود حکومت اسلامی و در وسط آن هم الله‌اکبر حک شده بود. تعداد بسیاری از مردم شهرهای دیگر برای مشاهده  آن پرچم به طرف کاروان جهرم آمده بودند و عده زیادی از آن پرچم عکس و فیلم می‌گرفتند. طراح پرچم محمد مصطفوی بود و بیشتر توسط محمدرضا مصطفی دخت حمل می‌شد.

 علاوه بر کاروانی که از شهر جهرم به تهران آمده بود، عده زیادی از مردم جهرم هم یا به وسیله ماشین شخصی و یا به‌وسیله  اتومبیل‌های مسافربری، مثل اتوبوس و مینی بوس خود را به تهران رسانده بودند.

سعید مسعودی در این‌باره می‌گوید: «هر روز اعتصابات و راه‌پیمایی‌ها به دلایل مختلف بیشتر شده و زمزمه ورود امام خمینی(ره) به تهران نیز زیادتر گشته بود که اعلام شد امام روز پنجم یا ششم بهمن به ایران می‌آیند. اینجانب نیز که به اتفاق سید محمد فرید آستانه و رضا قاید شریفی جهت استقبال از امام به تهران رفته بودیم، مسافرتی به همدان کرده و پس از بازگشت متوجه شدیم تعدادی از مردم جهرم به اتفاق آیت‌الله سید حسین آیت اللهی جهت استقبال از امام به تهران آمده‌اند.

کاروان مردم جهرم در این چند روز که راه‌پیمایی‌ها و درگیری‌های خونین در تهران جریان داشت، همچنان مشتاقانه در انتظار آمدن امام بود. اما بعد از سپری شدن چند روز،‌ آمدن امام خمینی(ره) به ایران در هاله‌ای از ابهام قرار گرفت و کاروانیان به این نتیجه رسیدند که فعلاً نمی توانند امام را زیارت کنند و باید تهران را ترک کرده و به جهرم مراجعت کنند.

با وجود این تعدادی از مردم جهرم به همراه کاروان مراجعت نکرده و منتظر بازگشت و دیدار با امام شدند.  علی کارگر درباره بازگشت مردم جهرم می‌گوید: «از آنجا که کاروان ما چندین روز در تهران بود و بیشتر از این نمی‌توانست بماند، بنابراین مجبور به بازگشت به شهرمان شدیم. از این بابت همگی ناراحت و غمگین بودیم. در بازگشت نیز از کاروان مردم جهرم در طول مسیر، استقبال بسیار باشکوهی صورت پذیرفت. هنگامی که کاروان مردم جهرم به شهر آباده رسید، در جلوی کاروان جهرمی‌ها، گاو و گوسفند قربانی کردند و استقبال باشکوهی از آنها به عمل آوردند.

کاروان مردم جهرم در آباده در مسجدی توقف کرده بود و مسجد و خیابان‌های اطراف مملو از جمعیت بود. حجت الاسلام والمسلمین بحرینی که سخنران محبوبی در جهرم به‌شمار می‌آمد، در آنجا سخنرانی کردند. وی درباره  شهر جهرم و مبارزات مردم این شهر و علمای این شهر از جمله آیت‌الله حق شناس و آیت‌الله سید حسین آیت‌اللهی و مبارزات این روحانیون به سخنرانی پرداخت.»

 هنگامی که کاروان به جهرم رسید، چند روز بعد از آن در 12 بهمن 1357 امام خمینی(ره) به ایران بازگشتند. عکس‌العمل روحانیون و مردم ایران در اعتراض به بسته شدن فرودگاه‌ها توسط دولت بختیار بسیار شدید بود. اعتراض‌های مردمی در 28 صفر (هفتم بهمن 57 ) شدت گرفت. با زمینه‌ای که 28 صفر سالگرد رحلت حضرت محمد(ص) و شهادت امام حسن(ع) ایجاد کرده بود، راه‌پیمایی‌های بزرگ در بیشتر شهرها برگزار شد. 28 صفر در جهرم نیز همانند دیگر شهرهای ایران، تظاهرات باشکوهی شکل گرفت طوری که همه صداها علیه بختیار و حاکمیت نظامی شاهنشاهی بود.

انتهای پیام/ح