رفتار امام حسین(ع) در کاهش عذاب اخروی دشمنان
امام حسین (علیه‌السلام) عزمی خاص در نجات دادن بندگان از عذاب الهی داشت؛ اما آنگاه که ملاحظه می‌کرد نجات دادنِ کلیِ آنها از عذاب امکان ندارد، رفتار خاصی از خود بروز می‌داد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا حادثه عاشورای حسینی تنها به خون و کشتار آل‌الله ختم نمی‌شود بلکه عبرت‌ها و درس‌هایی در آن وجود دارد که تا ابد ماندگار خواهد بود. درس اخلاق، عزت، سرافرازی، وفاداری، از خودگذشتگی، مروت و ... در کلاس عاشورا رخ داد.
اما معلم این کلاس درس یعنی وجود مقدس امام حسین(ع) به عنوان صحنه‌گردان ماجرای عاشورا در اوج شدائد از دستگیری و هدایتگری خود بر نمی‌داشت به امید اینکه عده‌ای را از آتش جهنم نجات دهد. شیخ جواد شوشتری در کتاب «خصائص الحسینیه» از زاویه‌ای زیبایی به این وجه از رفتار امام حسین(ع) نگاه کرده است.
وی می‌گوید: «امام حسین (علیه‌السلام) عزمی خاص در نجات دادن بندگان از عذاب الهی داشت و به همین خاطر سخت‌ترین تکالیف را برگزید تا به درجه خاصی نایل شود که شفاعتشان درباره کسانی که مستوجب کیفر شده‌اند، مؤثر واقع شود و این منظور حتی دشمنان را هم در بر می‌گیرد. امام برای رفع عذاب از آنها هم سعی می‌کرد. حتی امام حسین علیه‌السلام بر روی کسی که برای جدا کردن سر مبارکش آمده بود، لبخند زد و او را نصیحت کرد.
امام حسین (علیه‌السلام) آنگاه که ملاحظه کرد نجات دادنِ کلیِ آنها از عذاب امکان ندارد، سعی کرد عذاب آنها را کاهش دهد، همچنان که این قضیه درباره «هرثمة بن ابی مسلم» واقع شد. وقتی موعظه امام او را نجات نداد، امام حسین (علیه‌السلام) فرمود: از اینجا دور شو که ما را نبینی و صدای ما را نشنوی. امام به «عبید الله جعفی» نیز همین نصیحت را کرد.»
انتهای‌پیام/
