گزارشی از یک انتصاب در حوزه هنری

باشگاه خبرنگاران پویا - احسان زیورعالم

رحمت امینی شخصیت شناخته‌شده‌ای برای جامعه تئاتری است. او هیچ وقت بی‌صندلی نمی‌ماند و این مهم به واسطه اهمیت اوست. او در حالی با ساختمان سمیه حوزه هنری وداع می‌کرد که صندلی مدیریت دفتر نظارت و ارزشیابی اداره کل هنرهای نمایشی برایش رزرو شده بود. در این دفتر نیز موفق ظاهر شد، به طوری که محمد رحمانیان، مرد همواره معترض تئاتر در ایام انتخابات گفته بود در دوران آقای روحانی هیچ نمایشی توقیف نشده بود و به هر روی نیمی از این مسیر متعلق به رحمت امینی بوده است.

امینی در زمینه آموزش نیز بدون جا نمی‌ماند. او که زمانی استاد دانشگاه آزاد بود و در طبقات ساختمان فلسطین هنر و معماری حضور داشت، این روزها عضوی از هیئت علمی دانشگاه تهران است. او یک سخنران همیشگی است. در مراسم‌های مختلف حضور دارد. نمایش می‌بیند و نمایش می‌سازد. در سال‌های اخیر تنوعی از آثار در کارنامه‌اش درج کرده است. در تالار حافظ نمایشی مدرن اجرا می‌کند، در سنگلج به سراغ نمایش ایرانی می‌رود، در باران اثری مذهبی کار می‌کند و در تالار هنر کار کودک.

رحمت امینی رزومه پرباری دارد. برخلاف بسیاری از اساتید دانشگاه که با حضور در دانشگاه قید صحنه را می‌زنند، او همواره مشغول است؛ حتی هم‌اکنون که این متن را می‌خوانید. او برای جشنواره آیینی - سنتی آماده می‌شود تا اجرای سالی یک بارش را داشته باشد.

امینی حتی در حوزه اجرایی نیز خوش‌نام است. برای بسیاری هنوز نام رحمت امینی و دوره سی‌ام مترادف است. او پانزدهمین دبیر جشنواره فجر بوده است. او دبیر جشنواره سوره و ماه و تجربه هم بوده است و از این حیث رکوردار است.

با این حال او در جای اشتباهی قرار گرفته است. مردی که رزومه‌ای قوی از پست‌ها و مسئولیت‌های علمی و عملی دارد، هفته پیش طی حکمی به جایی بازگشت که پاشنه آشیل دوران مدیریتش در دفتر هنرهای نمایش حوزه هنری بود. رحمت امینی 31 خرداد طی حکمی از جانب فاضل نظری به دبیری جشنواره سوره حوزه هنری منصوب شد، پستی که او دو سال پیش نیز عهده‌دارش بود؛ اما با رفتنش به پایان رسید.

برای کسانی که شاید دو دوره نهایی جشنواره سوره را فراموش کرده‌اند شاید بیان این نکته قابل تأمل باشد که دو دوره نهایی این جشنواره از ضعیف‌ترین دوره‌های آن بود. در دوره نهایی حتی ضعف آثار و شکل برگزاری به نحوی بود که می‌توان از آن به عنوان یکی از آماتوری‌ترین جشنواره‌های سال‌های اخیر نام برد. در حالی که سطح کیفی تئاتر در شهرهای مختلف ایران افزایش یافته است، نتیجه نهایی روی صحنه جشنواره سوره، آثاری دسته چندم و برآمده از دل تئاترهای اشتباه دهه شصت و هفتاد شمسی بود. وضعیت به نحوی بود که حتی پس از اتمام جشنواره، خبری از اجرای عموم آنها در سالن‌های حوزه هنری نیز نبود. این وضعیت به سمتی سوق پیدا کرد که جشنواره در دو سال اخیر کرکره‌اش پایین کشیده شده و خبری از آن تلاطم‌های سال‌های آغازینش نیست.

حال این پرسش مطرح می‌شود چرا باید جشنواره‌ای که وضعیت نامساعدی دارد را باز به مسبب نابسامانیش بازگرداند. اگر رحمت امینی دبیری موفق در عرصه جشنواره سوره ماه بوده است؛ پس چرا او دفتر هنرهای نمایشی حوزه هنری را با رکورد «خاموشی سالن‌های حوزه» ترک کرد. اگر او موفق بود چرا فاضل نظری در مقام معاونت هنری او را در پست خود حفظ نکرد تا او حداقل با پایان یافتن مأموریت خود و مؤمنی شریف کلید دفتر مذکور را از امینی بگیرند.

این وضعیت زمانی تبدیل به یک کمدی می‌شود که محمد حمزه‌زاده، اخیراً در مناظره‌ با مهرداد فرید مدعی شده است حوزه هنری در این سال‌ها موفق به آموزش هنرمند شده است و بخش مهمی از تولیدات هنری - البته در حوزه سینما - و فروش آثار را به عهده داشته است. حال باید پرسید در این کارخانه تولیدی چرا حوزه هنری به سراغ محصولات خود نرفته است و از میوه وارداتی وارد کرده است؟ در حالی که مدیریت تئاتر در کشور در یک دور باطل شخصیت‌ها اسیر شده است؛ چرا حوزه هنری به جای فرصت دادن به نسل جدید باز به سراغ مردان پرکسوت می‌رود؟ آیا مدیر پرمشغله‌ای همانند امینی می‌تواند در دو ماه آینده جشنواره‌ای را مدیریت کند که بخش مهمی از آن چندی پیش آغاز شده است و او هیچ دخل و نظری در آن نداشته است؟

باید منتظر ماند و دید که نتیجه چنین انتصابی چه خواهد بود. یا بازگشت موفقیت یا ادامه نمایش‌های فراموش‌شدنی در مهر و ماه.

انتهای پیام/