عل‌اکبر تجویدی درگذشت

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، علی اکبر تجویدی، نقاش، مترجم، پژوهشگرِ تاریخ هنر ایران و باستان شناسی، پس از گذران عمری پر بار در معرفی فرهنگ و هنر ایرانی، در تاریخ بیستم خرداد ماه 96 در پاریس درگذشت.

 علی اکبر تجویدی، متولد 1305، فرزند هادی خان تجویدی، از شاگردان کمال­الملک و از هنرآموختگان مدرسه­ صنایع مستظرفه، یکی از مهم­ترین هنرمندان و پژوهشگران خاندان هنرپرورتجویدی به شمار می­آید. علاوه بر کارنامه­ای درخشان در آموزش هنر و نیز همکاری مستمر با وزارت فرهنگ و هنرِ وقت، به واقع تجویدی یکی از آغازگران جدی پژوهش‌های کیفی در تاریخ نقاشی ایرانی است؛ به طوری که نتیجه­ی پژوهش­ها و تأملات چندین ساله­ی وی، سال 1352 در کتابی با عنوان «نقاشی ایرانی از کهن‌ترین روزگار تا دوران صفوی» انتشار یافت. این کتاب را می‌­توان نخستین تلاش یک ایرانی اندیشمند و نگارگر به شمار آورد که در نوشتار خود به اصول علمی متداول آن زمان وفادار بوده است. به عبارت دیگر این کتاب، نخستین کتاب تخصصی درباره نقاشی ایرانی است که سیر تاریخی دارد و از نقاشی غارهای لرستان آغاز شده و ادوار متعدد را همراه با نمونه‌های تصویری با کیفیت شایسته نشان می‌دهد و انجام پژوهش را به عهد صفوی می‌رساند. علاوه بر کتاب مذکور، همکاری در انتشار کتاب «پنجمین کنگره­ی جهانی باستان شناسی و هنر ایران» به سال 1347 نیز از دیگر آثار ماندگار این هنرپژوه بزرگ است.

مروری بر مجلات هنری پیش از انقلاب، نشان می­دهد که بیشترین مقالات وی در حوزه­های تاریخ هنر، هنرهای سنتی، معماری و باستان­شناسی در دو دهه­ی 1340 و 1350 در مجله­ی «هنر و مردم» انتشار یافته است. دبیری دومین بی­ینال تهران در سال 1339، و نیز معرفی هنرمدان ایرانی به نمایشگاه­های بین­المللی هنر پاریس توسط تجویدی در دهه­ی 1350، هرگز از سطور تاریخ هنر ایران در سده­ی اخیر، محو نخواهد شد.

همچنین تجویدی به جهت تسلط بر زبان فرانسه، در ترجمه و انتشار چند کتاب نقش مهم و تأثیرگذاری داشته است. از جمله انتشار دو کتاب «هنر مدرن ایران» (L’ArtModerneen Iran) در سال 1346/1967 و «برگزیده­ی اشعار حافظ» (L’amour, L’amant, L’aime) در سال 1368/1989.

وی پس از انقلاب نیز مصدر خدمات فرهنگی بسیاری بود است؛ از جمله تدریس در مقطع کارشناسی ارشد هنربه دعوت دانشگاه هنر تهران بین سال­های 1370 تا 1375. واپسین سال­های عمر استاد در بیماری و خانه­نشینی در شهر پاریس سپری شد. دیدار استاد با خوشنویسان ایرانی در آذر 1393 در پاریس و نیز همکاری­هایی در اوایل دهه­ی 1390 با خانه فرهنگ ایران در پاریس را می­توان آخرین حضور وی در محافل عمومی دانست.

انتهای پیام/