۶ نامزد ریاست جمهوری چه می‌پوشند؟
حسن روحانی، اسحاق جهانگیری، ابراهیم رئیسی، محمدباقر قالیباف، مصطفی میرسلیم و مصطفی هاشمی‌طبا چه می‌پوشند و حتی ازچه انگشترهایی برای زینت دست خود استفاده می‌کنند.
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم، اگر یکی از کسانی هستید که می‌گویید تن آدمی به جان آدمیت شریف است و لباس زیبا نشانه آن نیست این مطلب را نخوانید. ولی اگر اعتقاد دارید که لباس، یکی از عناصر مهم در شکل‌گیری شخصیت یک فرد است، با ما در ادامه این گزارش همراه باشید. گزارشی که می‌خواهد شش نامزد انتخابات ریاست جمهوری را از این حیث مورد ارزیابی قرار دهد و ببیند که حسن روحانی، اسحاق جهانگیری، ابراهیم رئیسی، محمدباقر قالیباف، مصطفی میرسلیم و مصطفی هاشمی‌طبا چه می‌پوشند و حتی ازچه انگشترهایی برای زینت دست خود استفاده می‌کنند.
مطلب را با حسن روحانی آغاز کردیم، رئیس جمهوری که به لباسهای آبی تیره و راه راه علاقه دارد و دو انگشتر خاص دارد: حرز جواد برای «دفع بلا» و «درّ حسینی» که گفته می‌شود خاصیت آرامش بخش دارد. او البته گاهی هم یک فیروزه آبی خاص در دست دارد. بعد از آن لباس ابراهیم رئیسی و تغییر از قبا به لباده را بررسی کردیم و البته عقیق یمن و فیروزه نیشابوری که به دست می‌کند: کلاسیک و سنتی، به اسحاق جهانگیری پرداختیم که کت و شلوار تیره با یقه دیپلمات را امتحان می‌کند و یک انگشتر مشکی به نام شبه یا اونیکس برای شهامت و نترسی به دست چپ می‌کند و یک عقیق یمن به دست راست. به قالیبافی هم پرداختیم که دیگر از آن شور و شرش برای لباسهای متفاوت به سبک سال 1384 خبری نیست. ولی هنوز تنها کاندیدایی است که حلقه ازدواج در دست چپ می‌کند و البته یک عقیق به دست راست. در کنار اینها به کت و شورای مائویی مصطفی میرسلیم و البته کت و شلوار معمولی هاشمی‌طبا هم پرداختیم. کاندیداهایی که اعتقاد چندانی به انگشتر ندارند.
29 اردیبهشت کدام دست به نشانه پیروزی بالا خواهد رفت؟
حسن روحانی
منصوره مصطفی‌زاده مطلبی نوشته در سایت «چی» و چند نکته درباره لباس آقای رئیس جمهور گفته است. یکی اینکه بیشتر سفارش لباسهای حسن روحانی در مایه‌های آبی، سرمه‌ای و آبی نفتی است. دوم اینکه او لباده‌هایی که از پارچه راه‌راه عمودی دوخته شده‌اند و اتفاقا بین روحانیت هم مد شده را می‌پوشد. به عقیده نویسنده «این انتخاب برای دکتر روحانی بسیار مناسب است، چون خیلی نامحسوس اندامش را کشیده‌تر نشان می‌دهد...» از سوی دیگر «رئیس جمهور برای مجالس رسمی و بین‌المللی بیشتر سراغ رنگ‌هایی از خانواده خاکستری می‌رود. لباده طوسی با عبای مشکی و عمامه‌ای که فقط سفید می‌تواند باشد. اینجور وقت‌ها ترکیب رنگ شیک و مناسبی هستند.»
اما نکته جالب دیگری که هم در این مطلب و هم در مطالب دیگر به آن اشاره شده این است که روحانی لباده می‌پوشد و نه قبا، به نوشته سایت نامه نیوز «قبا و لباده هر دو همان لباسهای بلندی هستند که روحانی از زیر عبایش می‌پوشد، (اما) فرق لباده و قبا در مدل دوخت آنهاست. اگر دقت کنید بعضی از این لباسها یقه‌های گشادتری دارند که به صورت عدد 7 دوخته شده‌اند. اینها «قبا» هستن. اما بعضی دیگر یقه کیپ‌تری نسبت به قبلا دارند، اینها لباده‌اند. به تعبیر سایت چی و به عبارت ساده‌تر لباده شق و رق‌تر است و یقه‌اش با یک پله اضافی، گرد است.
شاید جالب باشد بدانید که خیاط اختصاصی آقای رئیس‌جمهور و البته بسیاری از روحانیون بلند پایه دیگر، همین سال گذشته از دنیا رفت. او ابوالفضل عرب‌پور بود که مغازه خیاطی‌اش در قم بود. به نوشته سایت چی قیمت‌های عرب‌پور کمی گران بوده است: لباده 280 هزار تومان، قبال 160 هزار تومان. جلیقه فرم لباده 150 هزار تومان، جلیقه 10 هزار تومان، دشداشه 60 هزار تومان، شلوار 40 هزار تومان، پیاهن 30 هزار تومان و آستری 40 هزار تومان و قیمت عبا هم از 50 هزار تومان هست تا یک میلیون تومان! به این ترتیب «اگر نرخ عبا را حدود 150 هزار تومان بگیریم، و لباس روحانی را ترکیبی از لباده، شلوار، پیراهن و عبا دانیم(بدون امامه) روحانی مجموعا 500 هزار تومان برای هر دست لباس باید بدهد که به نسبت یک دست کت و شلوار مجلسی، خیلی هم ارزانتر تمام می‌شود!
ریش حسن روحانی هم البته به خصوص در ابتدای دولت روحانی مورد بحث بوده است. هفته‌نامه تماشاگران امروز در آن زمان در مصاحبه با حمید جاوید یکی از آرایشگران معروف از او درباره ریش روحانی نظر خواست و اینگونه شنید: من آرایشگر آقای روحانی را نمی‌شناسم اما اگر به تجربه من احتیاج داشته باشند، حتما کمک می‌کنم. مشکل اصلی این است که رنگ ریش ایشان بعضی وقت‌ها تم آبی دارد. تا حالا کسی را ندیده‌ام از این رنگ استفاده کند. این مشتقات رنگ غیرعادی است. بعضی وقت‌ها هم رنگ ریش‌شان زرد می‌شود، اکسیده کردن ممکن است این تأثیر را روی رنگ ریشش بگذارد. تلفیق رنگ با شوینده‌ها یا مواد دیگر هم ممکن است با واکنش رنگی دیگری بدهد.
انگشترهای حسن روحانی هم یکی، حرز جواد است که آن را معمولاً در انگشت چپ دست چپ می‌اندازد و یکی هم یک در حسینی با رکاب چهارچنگ نجفی که در دست راست می‌اندازد.
سیدابراهیم رئیسی
ابراهیم رئیسی عمامه و معمولا عبای نازک مشکی دارد اما تا پیش از اینکه در سمت آستان قدس رضوی و نیز کاندیداتوری ریاست جمهوری قرار بگیرد، معمولا از قبا استفاده می‌کرد ولی مدتی است که او را با لباده می‌بینیم. لباده‌های رئیسی معمولا به صورت توامان با لباس او روشن است اما برخی اوقات مخصوصا در این اواخر هم او از لباده تیره استفاده می‌کند. بنابراین می‌توان گفت که رئیسی از وقتی کاندیدای ریاست جمهوری شده محکمتر لباس می‌پوشد. هم لباس‌هایش شق و رق‌تر شده و هم از رنگ‌های تیره استفاده می‌کند. رئیسی یک انگشتر عقیق سرخ و یک فیروزه آبی هم در دست راستش می‌اندازد.
مصطفی میرسلیم
مصطفی میرسلیم در روز ثبت‌نام خود با لباسی خاص یعنی لباس کارگران ایران خودرو در ستاد انتخابات حاضر شد ولی او همان کسی است که طی سالهای طولانی، لباسی بسیار شبیه لباس مائو، رهبر چین کمونیستی را به تن می‌کرد. سرویس جهانی بی‌بی‌سی در مطلبی درباره این مطلب نوشته:
روز اول اکتبر 1949 مائو تسه دونگ در میدان تیانانمن شهر پکن تأسیس جمهوری خلق چین را اعلام کرد. در آن مناسبت تاریخی که زندگی میلیون‌ها نفر را در دهه‌های بعد تغییر داد، رهبر انقلاب چین یک تونیک گشاد دکمه دار با یقه‌های کشیشی و شلواری گشاد به تن داشت. این لباس به سرعت در سراسر جهان به «کت مائویی» شهرت پیدا کرد. با عمومیت پیدا کردن این لباس در میان مقامات حزب کمونیست و بعدها در میان بخش وسیعی از مردم کشور بر شهرت آن افزوده شد. اما حقیقت این است که این لباس را که در خود چین کت و شلوار ژونگشان نامیده می‌شود اولین بار سون یات سن، رهبر انقلاب ملی چین، پوشیده و معرفی کرده بود. این لباس جایگزینی بود در مقابل کت و شلوارهای فرنگی و لباسهای عبا گونه و بسیار پرتجملی که آخرین امپراتور چین به تن می‌کرد. اما کت مائو برخلاف آن، یک لباس ساده و کاری بود که قصد داشت قدرت جدید چین را به نمایش بگذارد. با ترکیبی از عناصر غربی و چینی این لباس در عین حال شکل و شمایل نظامی داشت و معمولا به رنگ خاکستری، سبز و یا آبی کم رنگ بود. عناصری نمادین از فرهنگ باستانی چین در طراحی این لباس در نظر گرفته شده بود. گفته می‌شود که چهار جیب این کت نماد چهار اصل ئی چینگ (کتاب دگرگونی‌ها) است یعنی مالکیت، عدالت، صداقت و نجابت. در سال 1966 و آغاز دوران فاجعه بار موسوم به انقلاب فرهنگی کت و شلوارهای به سبک مائو جزو معدود لباس‌هایی بود که مردم چین اجازه داشتند بپوشند. در این دوران سبک‌های دیگر لباس به عنوان اننحراف‌هایی بورژوایی محکوم می‌شد و اگر کسی آن را می‌پوشید مورد حمله قرار می‌گرفت. بنابراین پوشیدن کت مائویی راحت‌ترین و بی دردسرترین گزینه بود.
محمدباقر قالیباف
شهردار تهران در اولین دوره‌ای که کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری بود، حسابی روی لباسش سرمایه‌گذاری کرد و رنگ‌های خاص کت و شلوار را امتحان کرد و حتی با لباس یکدست سفید به وزارت کشور رفت تا در انتخابات ثبت نام کند. این مسائل البته در آن انتخابات برای او حاشیه ساز هم شد و کار به جایی رسید که او مجبور شد در مورد لباس‌هایش توضیح دهد. این خبر ایسنا است در 16 خرداد 1384: «محمدباقر قالیباف در جمع دانشجویان دانشگاه باهنر کرمان در پاسخ به سوالی مبنی براینکه به چه دلیل شما لباسهای رنگی می‌پوشید و به چه میزان خرج لباسهای خود می‌کنید؟ اظهار داشت: از دیدگاه من خوش پوشی و تمیز بودن اسراف نیست، اسراف این است که فرد لباسهای گرانبها بپوشد، کل لباسهای من هزینه‌اش 47 هزار تومان است.
با این حال در این دو دوره ظاهرا قالیباف چندان توجهی به لباسهای خود ندارد او از کت و شلوارهای یکسان معمولا سرمه‌ای با پیراهن آبی استفاده می‌کند که حس امنیست و آرامش را به بیننده می‌دهد اما در این میان نباید از پیراهن پوشی‌های قالیباف هم غافل شد. او معمولا در مراسم‌های غیررسمی مثل وقتی که به سفر اربعین رفته بود یا حضورش در برخی از اردوهای جهادی یک پیراهن دو جیب می‌پوشد و آن را روی شلوار می‌اندازد که تیپش را به مدل حزب‌اللهی‌های دهه شصت نزدیک می‌کند. قالیباف تنها کاندیدایی است که حلقه ازدواج به دست چپ خود می‌اندازد و البته یک انگشتر عقیق هم در دست راست خود دارد.
جهانگیری و هاشمی طبا
این دو نفر معمولی‌ترین لباسها را می‌پوشند لباسهای متعادل نرم مسئولین کشور ما، البته هاشمی‌طبا معمولا کت و شلوارهای روشن و یقه مردانه می‌پوشد و جهانگیری کت و شلوار تیره با پیراهن سفید یقه دیپلمات. هاشمی‌طبا گاهی هم بدون کت و شلوار و با پیراهن در برخی مصاحبه‌ها حاضر شده است و آنطور که از عکس‌ها برمی‌آید اهل انگشتر نیست ولی جهانگیری یک شبه یا اونیکس در دست چپ دارد و یک عقیق یمنی در دست راست.
منبع: روزنامه هفت صبح
انتهای پیام/
