چرا رضا یزدانی پیشنهاد ناصر عبداللهی را رد کرد؟
رضا یزدانی با تاکید بر اینکه که از نسل اول موسیقی پاپ ایران در سال‌های بعد از انقلاب است، از سال‌هایی گفت که به انتظار انتشار آلبوم و اجرای کنسرت گذشت.
به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، دومین برنامه اینترنتی «چارگوش» به گفت‌وگو با رضا یزدانی خواننده موسیقی کشورمان اختصاص داشت و این خواننده با علی اوجی، مجری «چارگوش» درباره زندگی هنری خود صحبت کرد.
در ابتدای این برنامه رضا یزدانی با اشاره به شروع فعالیتش در عرصه موسیقی گفت: «من دوم دبستان بودم که پدرم یک روز با یک استریو و با دو باند و یک جعبه که دو ردیف کاست ایرانی و خارجی درون آن بود به خانه آمد و برای من موسیقی با آن ردیف کاست‌های موزیک خارجی شروع شد.»
وی ادامه داد: «من در مدرسه می‌خواندم و به نوعی معرکه می گرفتم و در مقطع دبیرستان با دسته صندلی گیتار درست می کردم و می‌زدم و می‌خواندم . ما یک گروه زیرزمینی در سال 1370 داشتیم که من در آن می خواندم و کارهای برتر موسیقی راک آن زمان را کاور می کردیم . در واقع رضا یزدانی سال 76 با تئاتر «دادگاه جنجال برانگیز یک هیولا» در سالن اصلی تئاتر شهر به فضای رسمی هنری وارد شد که یادم هست که در آن اجرا تمام تنم می‌لرزید و اولین کنسرتم هم سال 87 بود.»
این خواننده با بیان اینکه عاشق مولانا است، گفت: «من با اشعار مولانا کار موسیقی را شروع کردم چون اشعارش سراسر ریتم است و آن جنس شعر را که به ترانه نزدیک‌تر است بیشتر دوست داشته و دارم.»
یزدانی در ادامه این برنامه درباره عدم همکاری اش با ناصر عبداللهی گفت: «زمانی که ناصر در مرحله انتشار آلبومش بود من در حین ضبط آلبوم «شهر دل» بودم. به استودیو آمد و با هم درباره قطعه «ناصریا» صحبت کردیم او از من خواست که بخشی از این قطعه را بخوانم اما من جواب منفی دادم چون آن زمان من آلبوم نداشتم و نمی‌خواستم بگویند که من با ناصر عبداللهی به موسیقی وارد شدم.»
خواننده قطعه «لاله زار» با بیان اینکه من از نسل اول موسیقی پاپ ایران هستم افزود: «من از دهه 70 کارم را شروع کردم. دوسال آلبوم «پرنده بی پرنده»ام مجوز نگرفت و گفتند چرا این خواننده اینجوری میخواند. در همان سال‌ها شادمهر عقیلی از ایران رفت ولی من همیشه دوست داشتم اینجا بخوانم و نفس به نفس مردم باشم بر این اساس سختی‌هایش را هم قبول کرده بودم و خدارا شکر آن شرایط امروز دیگر حل شده است.»
یزدانی در بخش دیگری از گفت‌وگوی خود عنوان کرد: «از ابتدا مجوز اجرای صحنه‌ای نداشتم و حتی با انتشار سه آلبوم همچنان این اجازه را پیدا نکردم تا اینکه در سال 87 اولین کنسرتم را برگزار کردم. من با فیلم «سربازان جمعه» به سینما پا گذاشتم که قرار بود نقش یکی از سربازها را بازی کنم. آن زمان آقای کیمیایی آلبوم « پرنده بی پرنده» و قطعه «لاله زار» را به‌واسطه اندیشه فولادوند شنیده بود به همین دلیل مرا دعوت به همکاری کرد که به دلایلی آن همکاری اتفاق نیفتاد و سرانجام از فیلم «حکم» با ایشان همکاری کردم. از آن به بعد در چهار فیلم «حکم»،«رئیس»،«محاکمه در خیابان» و «متروپل» را با ایشان کار کردم.»
این خواننده بیان کرد: «تیتراژ سریال «مرگ تدریجی یک رویا» ورودم به تلویزیون بود و می توانم بگویم که برای من آلبوم «سلول شخصی» مهمتر از بقیه آثارم است. شاید از لحاظ اقبال عمومی کمتر دیده شده باشد اما معتقدم که این آلبوم چند سال بعد شنیده می‌شود.»
وی با بیان اینکه ما که در کشورمان ستاره نداریم ، گفت: «من همیشه دنبال مهر و امضای شخصی خودم بودم و این برایم مهم است نه ستاره بودن. من در روند کاریم سعی کردم خودم را تکرار نکنم.»
منبع:خبرآنلاین
انتهای پیام/
