«میشل عون» رئیس‌جمهور لبنان شد + زندگی‌نامه

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از المنار، نشست پارلمان لبنان برای انتخاب رئیس‌جمهور این کشور آغاز شد.

از سه‌شنبه پنجم خرداد 93 (25 می 2014) بیش از دو سال می‌گذرد که کاخ ریاست جمهوری لبنان منتظر ورود جانشین میشل سلیمان رئیس جمهور سابق است و پارلمان لبنان با وجود پایان یافتن دوره ریاست جمهوری سلیمان به‌سبب اختلافات سیاسی ناشی از وجود فضای دوقطبی و کارشکنی‌های عربستان، نتوانسته‌ است جانشین وی را انتخاب کند.

127 نماینده برای انتخاب میشل عون به‌عنوان رئیس‌جمهور لبنان در این نشست حضور یافته‌اند.

میشل عون در دور اول انتخاب 84 رأی به دست آورد، این در حالی است که 36 نماینده رأی سفید به داخل صندوق انداختند و یک رأی نیز جیلبرت زوین دیگر را نامزد ریاست‌جمهوری به خود اختصاص داد و 6 رأی باطل شد.

عون در دور اول باید دوسوم آرای کل (86 رأی) را به دست می‌آورد ولی با کسب 84 رأی انتخابات به دور دوم کشیده شد.

هم‌اینک برگه‌ها برای دومین دور انتخابات رئیس‌جمهور لبنان توزیع شده و میشل عون باید 65 رأی به دست بیاورد تا رئیس جمهور لبنان شود.

رأی‌گیری در دور دوم هم‌اکنون تمام شد و شمارش آرای دومین دور انتخابات آغاز شده است.

دور دوم انتخابات رئیس‌جمهور لبنان به‌دلیل عدم مطابقت تعداد برگه‌ها با تعداد نمایندگانی که رأی دادند، باید تکرار شود. 127 نماینده در جلسه پارلمان لبنان حضور دارند ولی در صندوق رأی‌گیری 128 رأی انداخته شده است که به همین دلیل دور دوم انتخابات رئیس‌جمهور لبنان تکرار می‌شود.

دور دوم انتخابات ریاست‌جمهوری لبنان با اعتراض یکی از نمایندگان به‌نام سامی الجمیل ‌به‌دلیل وجود 128 برگه در صندوق روبه‌رو شد، زیرا این تعداد برگه در صندوق خلاف اصول نظام داخلی پارلمان لبنان است، در واقع باز هم به‌دلیل عدم مطابقت برگه‌ها با تعداد نمایندگان دور دوم انتخابات ریاست جمهوری لبنان برای دومین بار تکرار می‌شود.

نبیه بری رئیس پارلمان لبنان در واکنش به تکرار عدم مطابقت برگه‌های رأی با تعداد نمایندگان گفت: این موضوع باعث افتخار نیست و یک شوخی محسوب نمی‌شود.

وی گفت: لبنانی‌ها و همه مردم جهان جلسه انتخابات رئیس‌جمهور لبنان را دنبال می‌کنند و وقت شوخی نیست.

نبیه بری افزود: هیئت‌های دیپلماتیک از کشورهای مختلف در این نشست حضور دارند و چیزی که رخ داده است، مایه مباهات نیست.

با شمارش آرا در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری لبنان میشل عون با کسب 83 رأی موفق شد به کاخ بعبدا راه یابد.

میشل عون در دور دوم انتخابات ریاست‌جمهور موفق شد 83 رأی یعنی اکثریت آرا را به خود اختصاص دهد. در این دور از انتخابات 36 نماینده آرای سفید به صندوق انداختند و 7 رأی باطل شد. همچنین ستریدا طوق دیگر نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری لبنان یک رأی را به خود اختصاص داد.

همزمان با انتخاب میشل عون به‌عنوان رئیس‌جمهور لبنان، مناطق مختلف این کشور به‌ویژه محله حریک زادگاه میشل عون، شاهد شادی و جشن و سرور مردم است.

زندگی‌نامه میشل عون

پارلمان لبنان نهایتاً بعد از 45 جلسه ناموفق، میشل عون را به‌عنوان سیزدهمین رئیس جمهور لبنان انتخاب کرد، آنچه در این گزارش به آن اشاره می‌شود، شرحی از زندگی این سیاستمدار کهنه‌کار لبنانی است:

روز هفتم می، روز بازگشت ژنرال عون از تبعید به لبنان، به‌عنوان روزی تاریخی در حافظه تاریخی لبنان ثبت شد. استقبال مردمی‌ای که از او صورت گرفت ــ چه در حجمش و چه در سازماندهی‌اش ــ غافلگیر کننده بود، این استقبال با حجم خود توانست معادلات بازی‌های سیاسی در آن زمان را تغییر دهد، این در حالی بود که هم جنبش 8 مارس و هم جنبش 14 مارس در آن شرکت نکرده بودند، به این ترتیب صرف برگشتن عون، همه کارتهای بازی را که تا آن زمان روی میز بود از نو تعریف کرد. با رسیدن پای عون به لبنان، جامعه مسیحی لبنان مثل آتشفشانی فوران کرد تا نشان دهد که تا به حال از داشتن رهبری محروم بوده‌اند که بتواند احساسات شکست و تحقیری را که تحمل می‌کردند بازگو کند.

میشل عون در 18 فوریه 1935 در منطقه الشیاح به دنیا آمد و در منطقه حارة حریک در ضاحیه جنوبی بیروت رشد کرد. این منطقه، منطقه‌ای مختلط است که حدفاصل و جداکننده بیروت و منطقه جبل لبنان به حساب می‌آید. خانواده عون هم خانواده‌ای بود که سطح اقتصادی‌اش بین طبقه متوسط و طبقه فقیر قرار داشت. عون تحصیلش را در مدارس متعددی (چه مدارس خصوصی و چه مدارس رسمی) پیش برد تا آنکه وارد مدرسه نظام شد.

بعد از سیکل، به‌دلیل اوضاع سخت اقتصادی خانواده‌اش دو سال ناچار از ادامه تحصیل بازماند، ولی بعدها که به درس برگشت، توانست به‌فضل برتری [هوشی و ممارستش] یک سال از آن دو سال را به‌صورت جهشی بخواند.

میشل عون در اصل می‌خواست مهندس شود، اما وضعیت بد مالی مانع رسیدن او به آرزویش شد و او به ارتش پیوست. عون متعلق به جوی بود که طرفدار حزب ائتلاف ملی به‌رهبری ریمون ادّة بودند، آن هم در زمانی که حکومت در اختیار حزب ائتلاف قانون اساسی به‌رهبری بشارة الخوری بود و درگیری بین این دو حزب در اوجش بود. اما در هر حال ارتش تنها مؤسسه کشور بود که از این کشمکش‌ها و جهت‌گیری‌های سیاسی دور مانده بود و همین هم دلیلی بود که او را به عضویت در خود پذیرفت.

تصویر ارتشِ به‌دور از سیاست و بازی‌های سیاسی، در عمق وجدان عون حک شد. عون به خاطر می‌آورد که فؤاد شهاب در مراسم فارغ التحصیلی‌اش از مدرسه نظام در 30 سپتامبر 1958 با درجه ستوان در رسته توپخانه، به او شمشیر اهدا کرده بود. او و رفقایش رفتن به فرانسه برای دیدن آموزش‌های توپخانه را [که در ارتش لبنان مرسوم بود] عمداً به تأخیر انداخته بودند تا فؤاد شهاب حکومت را در اختیار بگیرد و آنها بتوانند شمشیر را از او بگیرند.

عون با خانم فادیا شامی ازدواج کرد واز او دارای سه دختر شد: "میرای" که عون، او را عقل خود می‌داند. "کلودین" که عون او را بازوی خود می‌خواند، و "شانتال" که عون او را قلب خود می‌شمرد.

گذرگاه فعالیت‌های نظامی برای ورود به عرصه سیاسی

عون بعد از فارغ التحصیل شدنش مأموریت‌های مختلفی در مناطق مختلف لبنان به‌عهده گرفت، از بیروت گرفته تا صیدا و طرابلس. در دسامبر 1980 عون مسئول منطقه‌ای شد که به نام «خطوط تماس بین بندر بیروت تا عین الرمانه» شناخته می‌شد. بشیر جمیل در آن زمان قبول کرده بود نیروهایش را از این منطقه عقب بکشد به‌شرطی که بخشی از نیروهای ارتش به‌فرماندهی میشل عون به‌جای نیروهای او در آن منطقه مستقر شوند.

بعد از به ریاست جمهوری رسیدن امین جیل در سال 1982 و تعیین ابراهیم طنوس توسط او به فرماندهی ارتش، جونی عبده به عون پیشنهاد کرد که به‌جای او مسئولیت اطلاعات ارتش را به‌عهده بگیرد. عون در پاسخ او گفت: «نمی‌خواهم زندگی‌ام را به‌عنوان یک افسر اطلاعات به پایان ببرم، ترجیح می‌دهم یک افسر میدانی باقی بمانم.»، اما دلیل حقیقی نپذیرفتنش این بود که احساس می‌کرد با بودن امین جمیل و ابراهیم طنوس نخواهد توانست وظایفش را انجام دهد.

وقتی در سال 1984 ژنرال ابراهیم طنوس استعفا داد و عون به‌جای او فرمانده ارتش شد، در  جلسه تودیع و معارفه که با حضور رئیس جمهور امین جمیل و وزیر دفاع عادل عسیران برگزار شد، عون سخنانی خطاب به «همرزمان» انجام داد و در انتهای آن گفت: ما باید انتخاب کنیم که می‌خواهیم سربازان وطن و سربازان هویتی مشخص باشیم یا آنکه مزدورانی باشیم در بازی‌ای بین المللی؛ و انتخاب ما طبعاً وطن است.

عون وقتی که بین سالهای 1984 تا 1988 فرمانده ارتش بود، به‌وضوح وظیفه افسران و نیروهای ارتش را روشن نمود: «ارتش، مؤسسه‌ای ملی است که از مرزها و مردم کشور حمایت و محافظت می‌کند، و وظیفه‌اش استفاده از زور برای حمایت از نظام حاکم نیست، اجازه تغییر نظام با زور را هم نخواهد داد. این، ارتش وطن است نه ارتش نظام».

شکست در جنگ داخلی و تبعید به فرانسه

عون شخصیتی چندوجهی دارد و دو چهره مشخص را می‌توان در او دید: مرد گوشه‌نشین (وقت‌هایی که تصمیم دارد منتظر بماند) و مرد ایستادگی و فعالیت (وقتی تصمیم می‌گیرد به عرصه وارد شود). وقتی بحران انتخاب رئیس جمهور برای جانشینی امین جُمَیّل در سال 1988 در اوج خودش بود از او پرسیدم: «منتظر چه هستی؟» پاسخ داد: «منتظرم که وقتم برسد».
بالفعل هم وقتش در انتهای دوره ریاست جمهوری امین جُمَیّل رسید، روز 22 سپتامبر 1988، که به‌عنوان رئیس حکومت انتقالی [رئیس جمهور موقت] انتخاب شد، حکومت انتقالی‌ای که به‌پیشنهاد خود او ایجاد شد و از شش عضوی که شورای نظامی را تشکیل می‌دادند. اما فشارهای سوریه و همپیمانان لبنانی‌اش موجب شد سه افسر مسلمان عضو، به‌محض تشکیل این حکومت شش‌جانبه، استعفای خود را اعلام کنند.

در سال 1989 که پیمان طائف منعقد شد، عون با آن مخالفت کرد و مشروعیت دو رئیس جمهور بعدی رینیه معوض و الیاس الهراوی را نپذیرفت. وی از سال 1988 تا 1990 رئیس خودخوانده یکی از دو حکومت لبنان بود که برای به قدرت رسیدن با یکدیگر در جنگ بودند. وی در سال 1989 علیه نیروهای سوریه مستقر در لبنان «جنگ آزادی‌بخش» اعلام کرد و در سال 1990 پس از تصرف بیروت توسط ارتش سوریه به سفارت فرانسه پناهنده شده و بعداً اجازه یافت تا به فرانسه برود. عون تا آخر فوریه 1993 در شهر مارسی فرانسه ماند، سپس همراه با خانواده‌اش به منطقه لا هوت میسیون در پنجاه کیلومتری پاریس منتقل شد و در نهایت در می 1999 به پاریس رفت.

عون درباره دوره تبعیدش از لبنان این‌گونه می‌گوید: «وقتی در سفارت فرانسه بودم، تلاش می‌کردم که بتوانم شرایط را مساعد کنم و از آنجا بیرون بیایم و وقتی هم در خود فرانسه بودم تلاش می‌کردم که به لبنان بازگردم.»، با این وجود تبعید عون 15 سال طول کشید.

عون که در آن زمان از بزرگترین حامیان خروج نیروهای سوریه از لبنان بود، به‌مناسبت عید استقلال لبنان در تاریخ 21 نوامبر 2004 دعوت به تشکیل نشستی بزرگ در پاریس کرد تا طی آن، موضع لبنانی‌ها برای مرحله مابعد عقب‌نشینی ارتش سوریه تدوین شود. او تصمیم گرفت که همه طرف‌های لبنانی را دعوت کند تا در محلی امن که مورد توافق همه باشد جمع شوند تا درباره مرحله مابعد از عقب‌نشینی سوریه گفتگو نمایند. این نشست ملی آن‌طور که ژنرال عون می‌خواست برگزار نشد. رفیق حریری ترور شد، لبنان به لرزه در آمد و جنبش 14 مارس نتوانست وضعیت نوظهور را کنترل نماید.

بازگشت به لبنان و استحاله سیاسی

زمانی که ژنرال عون به کشور بازگشت، اوضاع لبنان در هم تنیده و پیچیده بود، از روز برگشتنش به لبنان در 7 می 2005، عون مدام به‌روی این مسئله تأکید و پافشاری می‌کرد که لبنان باید از حالت شرکت سهامی و سهم‌گیری‌های سیاسی و طائفه‌ای و مالی آزاد شود و امورش بر مبنای پاسخگویی و حسابرسی دقیق پیش برود.

عون بعد از گذشت 15 سال در می سال 2005 بعد از نوعی استحاله سیاسی به لبنان بازگشت، استقبال عمومی مردم از وی در فرودگاه نقطه عطفی در آغاز دور جدید فعالیت‌های سیاسی وی بود، عون در چرخش از مواضع قبلی خود ضمن ائتلاف با حزب‌الله و ورود در جریان هشت مارس رویکرد جدیدی برای خود در پیش گرفت.

در حالی که عون شرکت در انتخابات‌های قبلی مجلس در سالهای 92 و 96 و 2000 را تحریم کرده بود، در انتخابات سال 2005 شرکت کرد و در مناطق مسیحی‌نشین به پیروزی بزرگی دست یافت و در رأس فراکسیون پارلمانی «تغییر و اصلاح» قرار گرفت که تعداد اعضایش بیش از بیست نماینده بود. فراکسیون تغییر و اصلاح وابسته به وی در پارلمان لبنان در حال حاضر از بزرگترین فراکسیون‌ها است و در انتخابات سال 2009 توانست 27 کرسی از مجلس 128 نفری لبنان را به خود اختصاص دهد.

همچنین در تاریخ 6 فوریه 2006 هم با سید حسن نصرالله «سند تفاهم» بین حزب‌الله و جریان ملی آزاد را امضا کرد تا بدین شکل جلوی فتنه‌های مذهبی را بگیرد و پرتو نورافکنی بر مسیر وحدت ملی بتاباند. میشل عون، اختلافاتش با سوریه را هم روی یک اصل پایان داد: عون می‌گفت اختلافش با سوریه بر سر اشغال لبنان توسط سوریه بوده است، پس وقتی سوریه از لبنان عقب‌نشینی کرده است، خود به خود اختلاف هم تمام شده است.

عون در اکتبر 2008 به ایران سفر کرد، اما سفرش به سوریه از سوم تا هفتم دسامبر 2008 تحولی در سیاست لبنانی ــ سوری و همچنین در روابط مسیحی‌ها ــ سوری‌ها ایجاد کرد و به مسیحی‌ها درخشندگی و نقش پیشروانه‌شان در لبنان و سوریه و منطقه را بازگرداند.

نظر عون درباره رؤسای جمهور لبنان

عون معتقد است که بشارة الخوری دارای رویکردی استقلالی بود، ولی از «پچ‌پچ‌های خارجی‌ها» هم تأثیر می‌گرفت. کمیل شمعون هم «دیدگاهی آینده‌نگر»، و روحیه‌ای جوانانه داشت به‌رغم اینکه در زمان ریاست جمهوری‌اش هشتاد و هفت سالش بود، ولی در هر حال در مدیریت روابط خارجی لبنان موفق نبود، اما فؤاد شهاب با خود «نظریه نهادها» را داشت و تلاش کرد تا ساختار طائفه‌ای و سهمیه‌ای لبنان را اصلاح کند، ولی کارهایش محدود باقی ماند. «فرهنگ و وسعت افق دید و سعه صدر» شارل حلو مایه تحسین و اعجاب میشل عون است ولی امضای توافقنامه قاهره را ایراد او می‌شمرد.

میشل عون، الیاس سرکیس را مردی می‌داند که بدون تکیه به ارث سیاسی خانوادگی یا حزبی به ریاست جمهوری رسید، ولی چون تصمیم‌گیر اصلی نبود مجبور شد سیاست انتظار را در دستور کار خود قرار دهد. اما بشیر جُمَیّل، به‌گفته عون تجسم تغییر بود و پتانسیل‌ها در جامعه را به تکاپو واداشت. عون از توصیف امین جُمَیّل سر باز می‌زند و از رؤسای جمهور بعد از توافقنامه طائف سخن نمی‌گوید چراکه معتقد است منصب رئیس جمهور، بعد از موافقتنامه طائف، جوهر قدرت خود را از دست داده است.

نام عون از دو و نیم سال پیش به‌عنوان یکی از مهم‌ترین نامزدهای ریاست جمهوری لبنان مطرح بود، حزب‌الله با قدرت از ریاست جمهوری وی حمایت می‌کرد و او را بهترین گزینه برای اجماع گروه‌های سیاسی لبنان در مسیر برداشتن گام‌های بلند و حساس در شرایط کنونی منطقه‌ای می‌دانست. جریان هوادار غرب در طول دو و نیم سال گذشته موانع زیادی در مسیر ریاست جمهوری عون ایجاد کرد، تا جایی که این موانع باعث بروز بحران دو و نیم ساله خلأ ریاست جمهوری در لبنان شد، اما در نهایت سعد حریری بعد از دو بار تغییر نظر خود در کاندیداتوری سمیر جعجع رئیس حزب نیروهای لبنان و سلیمان فرنجیه رئیس جریان المرده، نهایتاً ریاست جمهوری عون را تأیید کرد.

انتهای پیام/*