وصایای امام صادق(ع) به شیعیان/ نماز را سبک نشمارید

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران تسنیم «پویا» یک روز پس ازشهادت امام صادق(ع) جا دارد به وصیت و توصیه‎های حضرت در آخرین لحظات عمر شریف‎شان به شیعیان دقت کنیم تا ان‎شاءالله به برکت این ایام بهره‌ای از معارف عترت(ع) داشته باشیم.

شفاعت من به سبک‎شمارنده نماز نمی‎رسد
 ابوبصیر یکی از اصحاب امام صادق(ع) می‎گوید: به حضور حُمیده رسیدم تا رحلت امام صادق(ع) را به او تسلیت بگویم. حُمیده گریه کرد، سپس گفت: اى ابا محمّد! کاش هنگام فوت آن حضرت بودی. امام(ع) یکى از چشمان خود را بست و سپس به من فرمود: خویشان و نزدیکانم را نزد من بیاورید. وقتى همه دور آن بزرگوار جمع شدند، فرمود: « شَفَاعَتَنَا لَا تَنَالُ مُسْتَخِفّاً بِالصَّلَاةِ؛ هرگز شفاعت ما به کسى که نماز را سبک بشمارد، نمى‌رسد» (بحار الأنوار (ط ـ بیروت)؛ ج‏47؛ ص2) توجه امامان شیعه به جایگاه نماز در جای جای زندگی این بزرگواران نمایان است، طوری که در حساس‎ترین مقاطع زندگی‎شان نسبت به این فریضه غفلت در خود راه نمی‎دادند؛ به عنوان نمونه امام حسین(ع) آن قدر شوق فریضه نماز را داشتند که شب تاسوعا ابواالفضل(ع) را به سمت دشمن فرستادند تا فرصت عبادت بگیرد و خود فرمودند «أَنِّی کُنْتُ قَدْ أُحِبُّ الصَّلَاةَ لَهُ؛ من به نماز عشق می‎ورزم» و در تاریخ کربلا می‎خوانیم که امام حسین(ع) روز عاشورا و در بین تیر و نیزه‎های دشمن به نماز ایستادند و نیز از سوی دیگر امیرالمؤمنین(ع) در محراب نماز ضربت شمشیر خوردند.

توصیه به عطوفت نسبت به دیگران 
عطوفت و مهربانی نسبت به دیگران حتی با دشمنان از جمله خصلتهایی بود که عترت(ع) به آن مقید بودند و شیعیان را دعوت به این صفت نیکو می‎کردند و خود نیز تا آخرین لحظات عمر شریفشان نسبت به آن مقید بودند که در متن وصیت امام صادق (ع) این موضوع نیز مشاهده می‌شود.

شیخ طوسى در کتاب الغیبة خود با اشاره به وصیتنامه امام صادق(ع) می‎نویسد: هشام بن احمر از سالمه کنیز حضرت صادق(ع) نقل کرد: من هنگام درگذشت آن جناب حضور داشتم تا اینکه بیهوش شد، همین که به هوش آمد، فرمود: به حسن بن على بن علی بن الحسین ـ که مشهور به افطس بود ـ هفتاد دینار و به فلان کس فلان مبلغ و به فلانى، مقداری مبلغ دهید. عرض کردم آقا به کسى پول می‌دهى که با چاقو به شما حمله کرد و قصد کشتن شما را داشت؟! فرمود نمی‌خواهى از کسانى باشم که خداوند درباره آنها فرموده «وَ الَّذِینَ یَصِلُونَ ما أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ یُوصَلَ وَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَ یَخافُونَ سُوءَ الْحِسابِ؛ کسانى که به دستور خدا مراعات حال خویشاوند می‌کنند و از خدا و حساب بد بیم دارند» آری سالمه! خداوند بهشت را آفرید و آن را خوشبو کرد که بوى خوش آن از 2 هزار سال راه به مشام می‌رسد، اما بوى بهشت را نافرمان پدر و مادر و قطع‏‌کننده رابطه‏ خویشاوندى حس نخواهد کرد. (شیخ طوسی الغیبه، ص 197؛ شیخ کلینی، ج7، ص55).

اهل بیت عصمت و طهارت(ع) با این نوع رفتارهای عطوفت‎آمیزِ خود باعث شدند همچنان نام آنها بر سر زبانها و مجالس باقی بماند و خود نیز چشمه ارزشهای الهی شدند تا جایی که هر کسی و در هر زمانی می‎تواند از این منابع فیض الهی بهره داشته باشد.
انتهای‎پیام/