رابطه؛ توجیه عدم تسلط و روزآمد نبودن مدیران هنری

خبرگزاری تسنیم_ محراب محمدزاده:

مشخص نیست تقصیر فاضل نظری است که شاید اهل مصرف محصولات هنری نیست یا نه بی توجهی مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری باعث شده که در میان برترین هنرمندان سال هنر انقلاب نامی از هنرمندان «فعال» و «بی آلایش» تئاتر پیدا نمی‌شود.

شاید برای انتخاب برگزیدگان پیش از آنکه آثار هنری ملاک باشد، چیزهای دیگری مد نظر است. شاید فراموش کرده‌اند که تئاتر هم جزء هنرها است. شاید بخشی از این ماجرا به رحمت امینی و کارنامه ضعیف تئاتر حوزه هنری برمی‌گردد. تئاتر هم هنرمندانی دارد که به عشق شهدای غواص اجرا می‌رود، به عشق مدافع حرم ایرانی و افغانستانی کار می‌کند و... هر چند که در سالن‌هایی بیرون حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی این اتفاق افتاده است. به هر حال حیف که مدیران حوزه هنری تئاتری‌ها را آنطور که باید نمی‌بینند.

شاعرانگی با گوشه نشینی می‌تواند هم‌سنخ باشد. بزرگان می‌توانند شعرهای یک شاعر معروف را «تلخ» توصیف کنند، اما اگر روزی فردی با چنین روحیاتی مدیری هنری شد برای دیدن تئاتر و تئاتری‌ها باید به تماشاخانه‌ها سر بزند. شاید باید فراتر از تماشاخانه‌های سوت و کور و نیمه تعطیل حوزه هنری به چند جای دیگر هم سر زد تا هنرمندان فعال و آرمانگرا دیده شوند. اما انگار مدیران حوصله این حد از فعالیت را هم ندارند. شاید جایزه هنر انقلاب هم قرار است کلیشه شود و ارزش خود را از دست بدهد و مراسمش برگزار می‌شود که برگزار شده باشد.

شاید برای روز هنر انقلاب باید تشکری شود از ایوب آقاخانی که هم تصویری از چمران ارائه داد و هم اثری متفاوت برای شهدای غواص روی صحنه برد. شاید برای روز هنر انقلاب باید تشکر کرد از امیرحسین شفیعی به خاطر «دریادلان» و تمام تلاش‌هایی که برای اجرای آثاری با موضوع مدافعان حرم انجام داد. شاید باید تشکر کرد از پیام دهکردی که هم در نقش چمران درخشید و هم نمایشی روی صحنه برد که فرزند زمانه خود بودن را یادآوری کند. باید برای روز هنر انقلاب تشکر کرد از ابوالفضل حاج‌علی که با تمام بی‌محلی‌های مسئولان باز هم علامت نمایش‌های دفاع مقدسی و آیینی را بالا نگه داشت. برای روز هنر انقلاب باید تشکر کرد از کاوه مهدوی، کوروش زارعی، نیما دهقان، سیدعلی موسویان، محمد زواربی‌ریا، حمیدرضا نعیمی، علی رفیعی، احمد ساعتچیان، امیر کربلایی‌زاده، علی براتی و...

تمام نام‌های برده شده و نبرده شده محتاج جایزه هنر انقلاب نیستند، اما جای گلایه برای دیده نشدنشان باز است. آنانی که اعطای سالن را برای حمایت از تئاتر کافی می‌دانند، در روز انتخاب برترین‌ها، مجبورند به «رابطه‌ها» و «شهرت آشنایان سابق» رجوع کنند و این سابقه رسانه‌زده در اذهان آن‌ها، توجیه‌گر عدم تسلط و روزآمد نبودنشان می‌شود.

پی‌نوشت: این انتقاد تنها به دلیل دیده نشدن تئاتر انقلاب اسلامی نوشته شده است و انتخاب هنرمندان در حوزه‌های دیگر هنری قابل تقدیر است.

انتهای پیام/