کاربردی کردن یک مَثَل در وادی هنر؛ «هرچقدر پول بدی آش می‌خوری»
همین‌جاست که آن مَثَل در وادی هنر هم صادق می‌شود؛ یعنی اگر پول بدهی یک‌شبه می‌توانی در تالار وحدت، یعنی در بهترین و استانداردترین سالن ایران برنامه‌ات را اجرا کنی.
خبرگزاری تسنیم - یاسر یگانه
مَثَلی قدیمی هست که می‌فرماید: «هرچقدر پول بدی آش می‌خوری». البته در قدمت مَثَل هم جای بحث هست که آن لحاظش بماند. تا همین چندی پیش گمان می‌کردم که این مَثَل تنها درباره مسائل مادی و روزانه و خورد و خوراک کاربرد دارد.
مثلا وقتی به رستورانی می‌روی هر چقدر پول بیشتری بدهی غذای بهتری می‌خوری یا این که وقتی می‌خواهی ماشین بِخَری اگر پول درست و حسابی بدهی ماشین خارجی سوار می‌شوی و امنیت‌ات تضمین است؛ اما اگر آهِ چندانی در بساطت نباشد مجبوری همان پراید 20 میلیون تومانی را بخری و امنیت و جان خود را به قضا و قَدَر بسپاری. پس این مَثَل در این موارد بسیار کارآمد است، اما در جاهای دیگر چطور، مثلا در وادی هنر.
راستش را بخواهید تنها جایی که گمان نمی‌کردم روزگاری این مَثَل به کار آید؛ وادیِ هنر بود. اما به لطف مسئولان بنیاد رودکی و البته مسئولان معاونت هنری، این مَثَل این روزها در وادی هنر هم کاربردی ویژه برای خود دست و پا کرده است. چطور؟ عرض می‌کنم.
حدود نیم قرن است که تالار وحدت و تالار رودکی تنها سالن‌های استاندارد ایران در زمینه موسیقی و صدادهی هستند. جز این دو سالن هر گروه موسیقی که در سالن دیگری کنسرتش را اجرا کرده، آه و ناله‌اش بر افلاک بوده که صدادهی سالن و استانداردهای آکوستیکش از مرز فاجعه گذشته است.
اما در این میان تالار وحدت و بنیاد رودکی چندان این مشکل را نداشته و مخاطبان کنسرت‌های موسیقی در این دو سالن گوششان آزار نمی‌دید و صدای ساز و آوازها را به خوبی می‌شنیدند؛ البته نه هر ساز و آوازی!
از دهه‌های گذشته رسم بر این بوده که تالار وحدت سالنی برای اجرای موسیقی ایرانی و کلاسیک باشد. چه بسیار کنسرت‌هایی که استادان موسیقی ایران و جهان در این سالن برگزار کرده‌اند. به تعبیری دیگر هر کسی را به تالار وحدت و بنیاد رودکی راه نمی‌دادند. یعنی هنرمندی که در تالار وحدت به روی صحنه می‌رفت، بی‌شک راه درازی را در وادی هنر گذرانده بود و جایگاهی مقبول در میان اهل هنر داشت.
طبیعی است که بهترین و با کیفیت‌ترین سالن کشور را به هر کسی ندهند و جایی برای بزرگان باشد.
اما چندی است که مسئولان بنیاد رودکی توجه چندانی به جایگاه هنری افراد ندارند و تنها پول را می‌شناسند. پول که بدهی دیگر مهم نیست جایگاه هنریت کجاست. کافی است برای گرفتن سالن اقدام کنی و پرداخت اجاره‌بهای سالن را تضمین کنی، هیچ چیزی نمی‌تواند جلوی شما را بگیرد. حتی اگر خواننده‌ای تازه‌کار باشید یا گروهی آماتور و یا ژانر موسیقی شما چیزی غیر از موسیقی جدی باشد.
پول مهمترین معیار برای اجرا در تالار وحدت است، نه اعتبار و جایگاه هنری. درست همین‌جاست که آن مَثَل در وادی هنر هم صادق می‌شود؛ یعنی اگر پول بدهی یک‌شبه می‌توانی در تالار وحدت، یعنی در بهترین و استانداردترین سالن ایران برنامه‌ات را اجرا کنی و بعد از آن شما رَه صدساله را یک‌شبه طی کرده‌اید.
چندان مهم نیست که شما به بالا بردن فرهنگ و هنر مملکت چقدر کمک می‌کنید، چندان مهم نیست که طرفدارانتان قرار است در تالار وحدت سوت و کف و جیغ و هورا بکشند یا این که بیایند و در فضایی استاندارد موسیقی جدی بشنوند. چه اهمیتی دارد! مهم این است که شما طرفدار دارید و بلیت‌هایتان با هر سقف قیمتی فروش می‌رود و پول بنیاد رودکی را می‌دهید؛ مهم همین است و بس.
چه اهمیتی دارد که تالاری با حدود نیم قرن قدمت در معرض تخریب قرار دارد یا نه! مهم این است که از تمام ظرفیت‌های این تالار برای کسب درآمد بهره لازم برده شود. مهم این است که شب‌های خالی در تالار وحدت زیاد نباشد و تمام طول سال و تمام روزها از در و دیوار تالار وحدت کار کشیده و درآمد کسب شود. قدمت و وجهه‌ی تاریخی تالار وحدت و استفاده نسل‌های بعدی از این سالن هم چندان اهمیتی ندارد.
ماجرا از این‌ها هم فزون‌تر است. آنچه در بالا آمد درباره تالار وحدت صدق می‌کرد، اما انگار نوبت به تالار رودکی هم رسیده است. تالار رودکی سالنی آکوستیک برای کنسرت‌هایی با مخاطبان محدود است و البته بهترین جا برای تمرین ارکستر سمفونیک یا ارکستر ملی. جالب این که در سال‌های اخیر گروه‌های موسیقی چندان راهی به این سالن نداشتند.
اما انگار این تالار هم نباید خیلی بی‌کار بماند. مسئولان بنیاد رودکی این روزها نمایشی را در این تالار به روی صحنه برده‌اند تا نشان دهند که کمر بر فدا کردن موسیقی برای ترویج تئاتر بسته‌اند. شاید این مسئولان با این کار می‌خواهند کم‌کاری‌های معاونت هنری در بازسازی تئاتر شهر را جبران کنند.
شاید اجرای نمایش «متاستاز» در تالار رودکی بدعتی برای به کارگیری سالن‌های بنیاد رودکی در حداکثر ساعات ممکن باشد و از این‌پس نمایش‌های بیشتری در تالار رودکی به روی صحنه بروند تا گروه‌های موسیقی بیش از گذشته از بی‌سالنی بنالند.
البته همه این‌ها پایان کار نیستند. گروه‌های جالبی در چند سال گذشته پایشان به تالار وحدت باز شده و گروه‌های جالب‌تری هم در راهند. باید منتظر ماند و شاه‌کارهای مسئولان بنیاد رودکی را در آینده دید.
انتهای پیام/
