تئاتر در ایران تبدیل به یک ضرورت مانند نان و آب نشده است

پیام دهکردی، دبیر جشنواره تئاتر امید در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم در رابطه با عدم برگزاری این جشنواره خصوصی گفت: بنده امسال مانند سال قبل هم تصمیم به برگزاری جشنواره امید داشتم، اما مسئله اینجا بود که در سال‌های قبل شخصاً پشتوانه مالی داشتم  و می‌توانستم نیاز مالی جشنواره را برطرف کنم، ولی امسال این امکان برایم وجود ندارد. از طرف دیگر سال گذشته علی مرادخانی، معاون هنری وزیر خودشان پیگیر برگزاری جشنواره امید شدند که بسیار برایم امیدوار کننده بود.

وی تصریح کرد: معاون هنری وزیر ارشاد سال گذشته تاکید داشتند که حمایت از بخش خصوصی در دستور کار دولت یازدهم است و ما هر کمکی که بتوانیم بکنیم،‌ انجام می‌دهیم، قرار بر این بود که 50 میلیون به ما کمک کنند، اما در نهایت پس از برگزاری جشنواره تنها 20 میلیون تومان پرداخت شد و البته همچنان بنده بدهی‌هایی از جشنواره های قبل و قبل‌تر دارم. در نتیجه‌ امسال هم به دلیل مشکلات مالی نتوانستم به تنهایی جشنواره را برگزار کنم. از این طرف هم هیچ استقبالی ندیدم، به هر حال جشنواره امید،‌ تنها جشنواره‌ای است که به طور کامل خصوصی است، ممیزی ندارد و البته با سلامت و فراجناحی برگزار شده است.

دهکردی با اشاره به اینکه شعار جشنواره ما این بود که «حمایت آری، دخالت نه» اظهار داشت: سال گذشته نیز وقتی وزارت ارشاد از جشنواره حمایت کرد بنای ما بر این شعار بود، عزیزان ارشاد هم به ما کمک کردند اما حمایت ناقص و 20 میلیونی در مقابل هزینه‌های برگزاری یک جشنواره اصلا چیزی نیست. در طول این 5 سال حمایت‌هایی از سوی جریانات خاصی بوده که بسیار هم خوب بوده است اما چون نیت آن‌ها دخالت و حس تملک بوده، به هیچ عنوان نپذیرفتم، اما انصافا مرادخانی و طاهری کلمه حمایت را تحقق بخشیدند و در برگزاری و برنامه‌های ما هیچ دخالتی نکردند. از طرف دیگر هم بنده به وضعیت حاکم بر معاونت هنری اشراف دارم را که اصلا وضعیت خوبی نیست،‌ آن‌ها هم مشکل مالی دارند. بحث این است که تنها وزارت ارشاد نیست و نهادها و شرکت‌های خصوصی بسیاری می‌توانند به جشنواره امید کمک کنند اما هیچ اقدامی نمی‌کنند. متاسفانه در سیاره ایران هرگز خلاف آن چیزی که اقرار به لسان آن زیاد است، تئاتر تبدیل به یک ضرورت مانند نان و آب نشده است.

وی تصریح کرد: ما می‌گوییم تئاتر در آموزش و بسیاری مسائل دیگر نقش اساسی دارد، اما این‌ها تماماً حرف است. ما می‌گوییم جشنواره امید می تواند کار آفرینی، استعدادیابی و... انجام دهد، اما حمایتی وجود ندارد. بنده تجربه دبیری جشنواره تئاتر کودک و نوجوان را دارم، حمایت دیگر ربطی به جشنواره امید که شاید بگوییم کوچک و محدود است ندارد، متاسفانه جشنواره بین‌المللی ما هم که هزاران مخاطب دارد هم حمایت  نمی‌شود، چرا که بحث بر سر این است که حامی به دنبال این است که چه مقدار می تواند برداشت کند. یعنی هنوز در کشور ما جا نیافتاده است که حمایت از جریان‌های فرهنگی و تقویت زیر ساخت‌ها یک توفیق و سعادت است.

دبیر جشنواره تئاتر امید افزود: امیدوار بودم که بتوانم امسال با جذب اسپانسر و حمایت‌های فرهنگی بخش های دیگر جشنواره مانند شعر، موسیقی و تجسمی را برگزار کنیم، اما متاسفانه همان جشنواره تئاتری را هم که داشتیم، نتوانستیم برگزار کنیم. مسئله اصلی این است که امسال ناگهان مواجه شدم با خیل زیادی از تقاضاها که از سوی هنرمندان جوان از طرق مختلف به بنده ارائه شد برای برگزاری جشنواره، بنده هم احساس کردم این همه عشق به جشنواره امید و حضور در آن باعث ناراحتی و ناامیدی آن‌ها نشود و فکر نکنند این جشنواره هم مانند دیگر رویدادهای فرهنگی که پس از یک یا دو دوره برگزار نمی‌شود است، به همین دلیل با یک سری از دانشجویانم کوشش کردم اثری را آماده کنم، کاری که یک کلاژ در قالب یک پرفورمنس است.

وی با بیان اینکه این نمایش اثری کارگاهی است، اظهار داشت: تلاشم این است که با این اثر پیام زنده بودن جشنواره امید را بدهم و بتوانم سال آینده به موقع فراخوان جشنواره را بدهم. 16 اسفند امسال ما در دو سانس 18 و 20 این نمایش در تماشاخانه تئاتر باران روی صحنه می‌رود.

دهکردی درباره دلایلی که باعث می‌شود یک جشنواره پس از 5 دوره متوقف شود، گفت: ما در سیاره ایران زندگی می‌کنیم، سیاره ایران یعنی جایی که شما شب می‌خوابید، صبح بیدار می‌شوید، می‌بینید مدت‌هاست به رحمت خدا رفته‌اید و خبر ندارید. یعنی هیچ پیش‌بینی و چشم‌اندازی را نمی‌بینید که بگویید امسال از این نقطه آغاز می‌کنید، با این هدف و اخلاص در عمل در  پایان سال به نقطه‌ای دیگر می‌رسید، اصلا معلوم نیست شما زنده هستید یا نه و اصلا سال آینده چیزی به نام تئاتر وجود دارد یا نه؟

انتهای پیام/