«کامنت»، تجربه‌ای مشوش با یک کارگردانی هوشمند
خبرگزاری تسنیم: «کامنت» به کارگردانی یوسف باپیری بیش از اینکه دارای متنی منسجم و خوب باشد، یک کارگردانی هوشمندانه و خلاق دارد که سعی دارد مخاطب را از یک متن خسته کننده و مشوش نجات دهد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، نمایش «کامنت» به نویسندگی بهار کاتوزی و محمد منعم و کارگردانی یوسف باپیری در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه رفت.
این نمایش که در بخش مسابقه بین‌الملل جشنواره سی‌وسوم شرکت کرده است، داستان تمرینات اجرای یک نمایش است، تمریناتی که البته شکل خاص خودش را دارد، داستان نمایش تا مرحله‌ای که نوید محمدزاده به دلیل پذیرش کاری دیگر از نمایش خارج می‌شود به خوبی جلو می‌رود، هر یک از شخصیت‌ها روایت خود را دارند، اما با خروج بازیگر نقش نوید، نمایش کمی از فضای خود خارج می‌شود و با یکی سری شوخی‌ها و حرکات اضافه زمان نمایش بیشتر می‌شود و تقریبا نیمی از نمایش به بیهودگی جلو می‌رود، تا 10 دقیقه پایانی که دوباره نمایش روندی متفاوت را پیش می‌گیرد و فردیت هر یک از شخصیت‌های نمایش نمایان می‌شود.
اگر بازی هوتن شکیبا و بهرام افشاری را فاکتور بگیریم، سه بازیگر دیگر نمایش یعنی نوید محمدزاده، ستاره پسیانی و بهار کاتوزی، بازی ضعیفی را ارائه می‌دهند، بازی که مخاطب را مجبور می‌کند وقتی آن‌ها دیالوگ می‌گویند خودش را سرگرم گوشی موبایل و یا نگاه کردن به اطراف کند و منتظر باشد تا یکی از دو شخصیت هوتن و بهرام تکه‌پرانی کنند تا آن‌ها بخندند و یا فضای نمایش بازگردد، البته این اتفاق بیشتر مختص به همان بخش ریتم کند است.
نمایش «کامنت» هم چون اثر قبلی باپیری، «ویران» که در تالار مولوی اجرا شده بود، نگاهی مستند دارد و سعی می‌کند وقتی در مورد افراد مورد نظر نمایش صحبت می‌کند، مستند سخن بگوید. مثلا بهرام افشاری در این نمایش به تعریفی مستند از پدرش می‌پردازد یا هوتن شکیبا از 2 سال نرفتنش به سنندج و ندیدن پدر و مادرش صحبت می‌کند.، پسیانی از اینکه فرزند یک آدم معروف است خوشحال است، اما به راستی می‌گوید که گاهی به خاطر این اتفاق اذیت هم می شود و...
آنچه که روی صحنه نمایان‌گر است نشان از اثری تجربی و کارگاهی دارد، نمایش باپیری نمایشی است که به گفته خودش از خشونت صحبت می‌کند، خشونتی که در درون آدم‌ها پنهان شده و گاهی در قالب عقده خودش را نشان می‌دهد و باعث مشکلاتی می‌شود. «کامنت» دارای کارگردانی خوب و هوشمندانه‌ای است، اما نمایش درست در جایی که باید اوج بگیرد، می‌ایستد و این مسئله مخاطب را آزار می‌دهد و اینجاست که باپیری به نجات نمایش می‌آید و با اضافه کردن یک شیر آب در وسط صحنه و برخی میزانس‌ها نمایش را از رخوت نجات می‌دهد.
یکی دیگر از ابزاری که باپیری سعی دارد با استفاده از آن مخاطب را نسبت به شخصیت‌ها آگاه کند استفاده از لباس است. لباس بازیگران طوری طراحی شده بود که با تغییر هر صحنه بخشی از آن کنده می‌شد شاید این را می‌توان مصداقی از بروز همان خشونت‌ها دانست.
«کامنت» اثری بود در بخش بین‌الملل جشنواره که اگر بخواهیم حداقل آن را با آثار خارجی حاضر در این بخش مقایسه کنیم، این نمایش آموزه‌های بیشتری نسبت به آن آثار برای مخاطبان و دانشجویان داشت، هرچند که مخاطبان نمایش در بخش‌هایی واقعا خسته می‌شدند، اما ریتم کند و بخش‌های اضافه نمایش را می‌توان به امید اصلاح در اجرای عموم تحمل کرد.
انتهای پیام/
