نویسنده فرانسوی: دحلان دستور قتل یاسر عرفات را به اجرا در آورد

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از پایگاه خبری المنار، امانوئل فو نویسنده و خبرنگار فرانسوی در اقدامی جسورانه و بی سابقه گزارش کاملی را در مورد فوت یاسر عرفات منتشر کرده و مصاحبه بسیاری از پزشکان را نیز ضمیمه آن کرد.

انتشار گزارش کامل در مورد فوت عرفات، از زمان فوت او در سال 2004 بی سابقه است.

از آنجا که در گزارش رسمی فوت عرفات، فرضیه قتل آن ذکر نشده است، نویسنده که در این زمینه تحقیق مفصلی انجام داده است، تاکید دارد که مرگ عرفات اتفاقی و طبیعی نبود، بلکه به طور عمدی کشته شد تا جایی که تقریبا اتهام اجرای ماموریت اسرائیلی برای کشتن عرفات را متوجه محمد دحلان رئیس سابق دستگاه ضد اطلاعات فلسطین می کند.

کتاب او چند روز پیش تحت عنوان « قضیه عرفات، مرگ عجیب رهبر فلسطین» منتشر شد که در آن خلاصه ای از نتیجه مصاحبه های این خبرنگار فرانسوی با سرشناس ترین پزشکان ناظر بر گزارش پزشکی عرفات ذکر شده است.

مهم ترین بخش گفته‌های پزشکان مزبور به شرح زیر است:

-یکی از این افراد پرفسور فرانسوا بریکیر است که از زمانی که ریاست بخش بیماری های واگیر و گرمسیری بیمارستان «بیتییه سالبی تریر» را برعهده دارد، مشهور شد.

وی در این باره گفت: احتمال مرگ طبیعی عرفات به نظر من یک دلیل سطحی است بلکه به احتمال زیاد سم در مرگ او دخالت داشت به این معنی که به عقیده من در مسمویت عرفات از نوعی سمی گیاهی و یا غذایی استفاده شد که در نتیجه او دچار مشکل معده شده و مسمومیت غذایی پیدا کرد.

پروفسور مارسیل فرنسیسکان، رئیس سابق بخش بیماریهای ریوی بیمارستان بیشا نیز گفت: من از همان لحظات نخست کاملا معتقد بودم که عرفات به قتل رسیده بود.

وی یادآور شد که عوارض ریوی و آسیب برخی اعضای بدن عرفات در روزهای پایانی زندگی ربطی به سن و سال او که به 70 رسیده بود، نداشت بلکه موضوع دیگری در کار است.

فرنسیسکان افزود: اسرائیل که قانون بین المللی ممنوعیت استفاده از سلاح شیمیایی را امضا کرده است اما با آن موافق نیست و در نهایت پنهانکاری در نزدیکی تل آویو یک موسسه بزرگ به نام نس زیونا تاسیس کرد که تحصص آن تحقیق در مورد انواع سموم است.

وی در توضیح این مطلب یادآور شد که این موسسه همان مرکزی است که در سال 1997 هنگامی که اسرائیل خالد مشعل را مسموم کرد به منظور نجات زندگی او پادزهری را در اختیار ملک حسین قرار داد زیرا اگر تهدید او نبود، مشعل که تا پای مرگ رفته بود، جان خود را از دست داده بود.

پرفسور زاهر عمورة رئیس بخش پزشکی عمومی همین بیمارستان نیز گفت: هنوز بسیاری از راههای پیشرفته که برای مسموم کردن به کار می رود، پنهان باقی مانده است و از طرف دیگر به دلیل ماهیت  نظامی بیمارستانی که عرفات در آن تحت درمان بود هر کلمه ای زیر ذره بین قرار می گرفت.

علائم جسمی عرفات حاکی از مسمومیت او بود

دکتر أشرف الکردی پزشک معالج عرفات نیز تاکید کرد که درد ریه و معده، بی اشتهایی و کاهش گلبول های قرمز، کاهش وزن در زمان اندک، جوش های قرمز روی صورت و زرد شدن رنگ پوست از نظر هر پزشکی حاکی از این است که مسمومیت در کار است.

امانوئل سپس با استناد به مصاحبه با پزشکان مزبور و تعدادی پزشک دیگر به این نتیجه می رسد: یاسر عرفات به مرگ طبیعی از دنیا نرفت و دلیل فوت او کهولت سن و یا ضعف جسمانی و یا آسیب ها ی ناشی از مبارزه طولانی مدت نبود، بلکه وی به طور غیرمنتظره و در سن هفتاد سالگی روی تخت بیمارستان به عمد جان خود را از دست داد.

وی سپس به سه نتیجه گیری حاصل از کمیته کارشناسان سوئیس، فرانسه و روسیه اشاره کرده و می نویسد: مسئولان این کمیته به اتفاق معتقدند که وضعیت جسمانی عرفات در سی روز پایانی زندگی علائمی نبود که بتوان گفت که به مرگ طبیعی یا در اثر کهولت سن درگذشت ازهمین رو مرگ او عمدی بود.

اما دحلان به این موضوع چه ارتباطی دارد؟

این نویسنده فرانسوی یک بخش کامل از کتاب خود را به روابط «محمد دحلان» با اسرائیلی ها، آمریکایی ها و کشورهای عربی خلیج فارس اختصاص داده و به اظهارات جرج بوش رئیس جمهور پیشین آمریکا در سال 2004 اشاره دارد که گفت: او مرد ما است.

وی تاکید کرد: دحلان عازم کاخ سفید شده و در بازگشت یک چک بانکی به دست داشت و آمریکا به او قول داد که از عملیات امنیتی او در غزه حمایت می کند.

مهم تر اینکه نویسنده این کتاب متن نامه ای را که گفته می شود، دحلان برای وزیر جنگ اسرائیل در زمان آریل شارون درتاریخ 13 ژوئیه ارسال کرد، منتشر کرده و نوشت: دحلان در نامه خود نوشت: « مطمئن باشید که روزهای زندگی یاسر عرفات رو به پایان است اما به من اجازه بدهدید این موضوع را به شیوه خودم تمام کنم نه به شیوه شما».

امانوئل بر اساس این نامه اینگونه نتیجه گیری می کند که « چه بسا ترور عرفات روند پیچیده  و مبهمی را طی کرده باشد که در جریان آن نقشه اسرائیلی یا همان تحویل ماده سمی به دست یک مسئول فلسطینی که می توانست از سد تحریم و محاصره عرفات بگذرد، صورت گرفته باشد به گونه ای که مسئول مزبور توانست عملیات قتل این رهبر تاریخی فلسطینی را به اجرا در آورد، زیرا وی در روزهای آخر زندگی در محاصره بود.

موضوع جالب دیگر در مورد دحلان اینکه در دیدارامانوئل با توفیق الطیراوی رئیس کمیته تحقیقات فلسطین، توفیق به او گفت: بر اساس اطلاعاتی که ما در اختیار داریم عرفات کشته شد.

مولف کتاب در این دیدار از توفیق پرسید: وقتی شما مطمئن هستید که عرفات کشته شده و اسرائیل مسئول قتل او است، چرا به تحقیق ادامه می دهید؟ توفیق در پاسخ به او گفت: زیرا هنوز قاتل را پیدا نکرده ایم و گرچه این اسرائیل بود که دستور قتل را صادر کرد اما یک نفر این دستور را به اجرا در آورد که هنوز آزاد است و او همان کسی است که ما به دنبالش هستیم.

توفیق در مورد اینکه اتهامات محمود عباس را چطور می بینید؟ پاسخ داد: «عباس دحلان را متهم نکرد».اما ایمانوئل از جواب توفیق تعجب کرد زیرا سوال او در مورد دحلان نبود.

نکته دیگر اینکه کمیته تحقیقات فلسطین شش سال پس از مرگ عرفات تشکیل شد که این نیز به نوبه خود یکی از سوالات سختی است که امانوئل مطرح می کند از جمله اینکه: چرا این کمیته دیر تشکیل شد؟ چرا فرانسوی ها بلافاصله پس از مرگ عرفات احتمال مسموم شدن عمدی او را بعید دانسته و اعلام کردند که دلیل مرگ او نامعلوم است؟ چرا سهی عرفات بیوه یاسر عرفات هفت سال صبر کرد و سپس متوجه لباس همسرش شد که در آپارتمان راننده اش در پاریس بود؟

سوال دیگر اینکه چرا سهی عرفات با برادر زاده همسرش یا همان ناصر القدوه در سال 2012 در خصوص نبش قبر عرفات اختلاف پیدا کرد و چرا گزارش کارشناسان فرانسوی منتشر نشد؟ به چه دلیل گزارش روسیه در وزارت خارجه مورد بازنویسی قرار گرفت و چرا قضات فرانسوی به درخواست های کمیته تحقیق فلسطین پاسخ ندادند؟

همین سوال آخری بسیار شک برانگیز است زیرا دادگاه فرانسه اعلام کرد که نمی تواند به تشکیلات خودگردن که هنوز دولت مستقل نیست، پاسخ دهد.

امانوئل سوال های زیادی را مطرح می کند گویی در نظر دارد اعلام کند که به دلایل نامعلوم هیچ کس نمی خواهد قضیه عرفات را فاش کند و امروز دیگر قابل قبول نیست که با مردان و زنانی که  برای حقوق و حاکمیت استقلال و دموکراسی مبارزه می کنند، مانند یک ملت پیشرفته که باید از کرامت و شرافت خود دفاع کند، برخورد نشود.

این کتاب اقدامی جسورانه وشجاعانه در کشوی است که فقط یک اشاره به اسرائیل می تواند متهم شدن به نژادپرسی و ضد یهودی را به دنبال داشته باشد.

انتهای پیام/پ