تئاتر شهر، مُسکنی برای تئاتر دینی و شروع اتفاق‌های رو به رشد

خبرگزاری تسنیم_ محراب محمدزاده

سومین جشنواره تئاتر شهر امروز به کار خود پایان می‌دهد،‌ جشنواره‌ای که قدم قدم در راه رشدی جوانانه گام برداشت. شهرام کرمی به عنوان مدیر مرکز هنرهای نمایشی سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران و بنیان‌گذار این جشنواره امروز پس از سه دوره باید خوشحال باشد که راهی را آغاز کرده است که تاکنون بسیاری دوست داشته به آن برسند و نرسیده‌اند و یا در میانه راه شانه خالی کرده‌اند.  جشنواره تئاتر شهر هم نقاط منفی دارد و هم مثبت، اما مهم‌ترین نکته آن این است که حتی نقاط منفی آن نیز متفاوت جلوه می‌کند و به دنبال آغاز حرفی تازه است.

کرمی همواره مدیریت‌های مختلفی را تجربه کرده است، از دفتر تئاتر خیابانی تا همین جشنواره تئاتر کودک و نوجوان همدان که این روزها بیست‌ویکمین دوره آن در حال برگزاری است، بماند که اوایل امسال یکی از روزنامه مدعی شده بود شهرام کرمی غیر تئاتری است، اما کرمی نه به زعم نگارنده بلکه به گفته هنرمندان و بسیاری از افرادی که حداقل یکبار با او همکاری کرده‌اند او را فردی یافته‌اند که صادقانه به تئاتر به ویژه تئاتر دفاع مقدس و کودک و نوجوان عشق ورزیده است.

جشنواره تئاتر شهر امسال بخشی با عنوان باران را تجربه کرد،‌ بخشی که ویژه نمایش‌های دینی بود، اینکه نمایش‌های این بخش تا چه حد راضی کننده بوده است یک طرف است و اینکه ایجاد چنین بخشی چقدر ضروری است یک طرف دیگر،‌ هر چند که پیش از نقدهای نسبت به برخی آثار جشنواره از سوی خبرگزاری تسنیم نیز مطرح شده است.

بخش باران در شرایطی در جشنواره تئاتر شهر برگزار شده که متاسفانه فقدان تئاتر دینی و کم توجهی نسبت به این عرصه هم از سوی معاونت هنری وزارت ارشاد و به ویژه مرکز هنرهای نمایشی احساس می‌شد و هم در حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی، معاونت هنری که تنها از تئاتر دینی تنها سایه‌ای را به جا گذاشت و حوزه هنری نگاهش را براساس گزارش کار و رفع مسئولیت بنا نهاد، در این میان اما حضور حجت ‌الاسلام شهاب مرادی در سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران و نگاه هوشمندانه شهرام کرمی به جریان تئاتر کشور باعث شد بخشی با عنوان باران در جشنواره تئاتر شهر برگزار شود و به نوعی مُسکنی باشد بر دردهای تئاتر و چه خوب کرمی در افتتاحیه جشنواره گفت که تئاتر دچار یک  وهم شده است.

تئاتر دینی به گفته بسیاری از هنرمندان همواره در نقش ناجی تئاتر کشور و سوپاپ اطمینانی به مخاطبان مردمی این عرصه بوده است،‌ این سوپاپ اطمینان مدتی است که تنها به عنوان یک ویترین از آن استفاده می‌شود و سایه آن را تنها در برخی برنامه‌های چند روزه و سازماندهی شده می‌توان دید،‌ برنامه‌هایی که مردم را در دایره خودشان راه نمی‌دهد. به دور از همه نگاه‌ها به تئاتر دینی انتظار این است که سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران اگر توانست با کمک معاونت هنری ارشاد و حوزه هنری و در صورت عدم همکاری این دو نهاد مسئول به فکر اجراهای عمومی این نمایش‌ها بیافتاد و کاری کند که اقدام خوبشان باعث احیای دوباره تئاتر دینی شود.

بخش تئاتر کودک و نوجوان یکی دیگر از بخش‌هایی است که در جشنواره تئاتر شهر نمود پیدا کرد،‌ بخشی که نیاز جشنواره‌های تئاتری کشور است،‌ اما یکی از بزرگترین مشکل‌های این بخش تداخل آن با جشنواره تئاتر کودک و نوجوان همدان بود. شاید نیاز بود مسئولان دو جشنواره پیش از برگزاری هماهنگی‌های لازم را انجام می‌دادند تا در این میان هنرمندان این عرصه دچار مشکل نشوند.

جشنواره تئاتر شهر در سومین دوره خود با مشکلی مواجه بود که در دو دوره قبلی نیز با آن دست و پنجه  نرم کرد و آن عدم استفاده از سالن‌های شهرداری در مناطق مختلف تهران بود، متاسفانه آنچه دیده می‌شود این است که  معاونت فرهنگی اجتماعی شهرداری تهران حاضر است سالن‌های خود را به برخی تئاترهای سخیف آزاد بدهد و یا اینکه خالی بگذارد اما در اختیار هنرمندان جوان نگذارد، نمونه آن خالی ماندن چند ساله سالن امام علی(ع) منطقه 22 که با وجود امکانات بسیار خوب همچنان به دلیل عدم مدیریت صحیح جای برای تئاتر در آن وجود ندارد.

جشنواره تئاتر شهر، جشنواره بسیار لازمی برای شهر بزرگی مانند تهران است و این نیاز احساس می‌شود که چنین جشنواره‌ای آثار خودش را بدون اجرای عموم رها نکند.  تئاتر شهر حتی می‌تواند در شرایطی که تئاتر خیابانی نیز تعطیل است در صورت همکاری دیگر نهادهای مجموعه شهرداری تهران اجراهای عمومی تئاتر خیابانی را نیز احیا کند.

انتهای پیام/