کارنامه ۱۰۰ روزه حکومت «مودی» در هند از شعار تا عمل

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، اگرچه پیش از انتخابات نخست وزیری در هند، «نارندرا مودی» برنامه‌های امیدوارکننده‌ای را معرفی کرد اما عملکرد متفاوت وی در 100 روز نخست کاری‌اش نگرانی‌های جدی در این کشور و منطقه بوجود آورده است.

از جمله نگرانی‌هایی مطرح شده این است که آیا افکار و برنامه‌های مودی همانی است که در هنگام رقابت‌های انتخاباتی در هند ارائه داد یا برنامه‌های کاملا متفاوتی در سر می‌پروراند؟

آیا شعارهای انتخاباتی‌ مودی مبنی بر «جامعه‌ای فراگیر» و «ایجاد کشوری بدون تنش و آشوب»، فقط به خاطر انحراف افکار عمومی مردم هند مطرح شد؟

آیا نخست وزیر هند در خصوص انسجام کشورهای جنوب آسیا واقعا جدی است یا فقط شعار داده است؟

پس از 100 روز از حکومت مودی در هند، مردم این شهر هنوز تلاش می‌کنند که شخصیت واقعی نخست وزیرشان را کشف کنند، آن‌ها می‌خواهند بدانند که آیا شخصیت کنونی وی واقعی است یا غیر واقعی یا ترکیبی از هر 2 شخصیت است.

اما آنچه که در این 3 ماه نخست وزیری مودی کاملا مشخص شده، این است که رژیم کنونی هند، دولت مودی است که بوسیله مودی و برای مودی شکل گرفته و تمام فعالیت‌های دولتی نیز در راستای منافع مودی انجام می‌شود.

اگرچه بر خلاف دولت پیشین هند، مودی چابکی و هدف‌مندی بیشتری از خود نشان داده است اما هر دولتی باید بداند که حکومت یعنی «به دوش کشیدن بار مسئولیت قیمومیت مردم» که باید به حکومت بعدی منتقل شود.

مودی به خوبی می‌داند که نخست وزیر قبلی هند «مانموهان سینگ» هزینه‌های زیادی به خاطر سکوت‌هایش در شرایط‌ مختلف این کشور متحمل شد،‌ به همین دلیل وی سعی دارد از طریق سر و صدای زیاد، مقام خود را در دولت تثبیت کند.

مهم‌ترین شعار انتخاباتی مودی در زمان انتخابات هند، بهبود اقتصاد این کشور بود و در این 3 ماه کاری دولت وی،‌ تصمیم‌هایی مبنی بر باز کردن فضای فعالیت‌های اقتصادی گرفته شد اما نه تنها این تصمیم‌ها تغییرات اساسی در ساختار «دولت کنگره‌ای» پیشین در این کشور ایجاد نکرد، بلکه وی حتی نتوانسته در خصوص ایجاد نظام اقتصادی که حامیانش به دنبال آن هستند، اقدامی انجام دهد.

به نظر می‌رسد، تعریف مودی از نظام اقتصادی این است که اگر کسی با تورم «سن‌سنکس» تورم سهام مبادله‌ای «بمبئی» بتواند خود را مطابقت دهد، این یعنی نقاط ضعف‌های اقتصادی وی به نقاط قوت تبدیل شده است، اما واقعیت به گونه دیگری است و مردم این کشور هنوز از «تورم» در جامعه هند شکایت دارند.

اولین بودجه‌ای که حزب«بهاراتیا جاناتا» حزب حاکم در هند،‌ اعلام کرد نیز مانند بودجه‌های پیشین اختصاص داده شده توسط کنگره بود که امید مردم این کشور نسبت به تمهیدات جدید اقتصادی دولت مودی را به یاس تبدیل کرد.

طی این مدت، دولت مودی سر و صدای زیادی در بخش سیاست خارجی هند ایجاد کرد، به عنوان مثال، برای مراسم تحلیف نخست وزیری این کشور، تمامی رهبران کشورهای جنوب آسیا را دعوت کرد و پس از آن، سفر وی به بوتان و نپال توجه همگان را به خود جلب کرد تا جایی که بسیاری از کارشناسان اقدامات وی را گامی به سوی ایجاد انسجام در کشورهای جنوب آسیا اعلام کردند.

اما در برخورد با پاکستان و روابط بین 2کشور، دید کوتاه مدت مودی تمامی اقدامات وی در خصوص سیاست خارجه هند و گسترش مناسبات سیاسی این کشور با دیگر کشورها را زیر سوال برد.

اگرچه اقدامات مودی در مراسم تحلیف دولت هند، نگاه دنیا به وی را به عنوان یک سیاست‌مدار واقعی و کسی که قصد دارد برای ثبات کشورهای جنوب آسیا و ایجاد فضای باز تجاری و اقتصادی در هند تلاش کند، تغییر داده بود اما واقعیت بگونه دیگری رقم خورد و لغو گفت‌وگوهای مهم وزیران امور خارجه 2 کشور همسایه به خاطر دیدار نماینده پاکستان با رهبران جدایی طلب کشمیر، همگان را وادار به تجدید نظر کرد.

کسانی که سیاست‌های جنوب آسیا را دنبال می‌کنند به خوبی می‌دانند که مودی برای لغو دیدار وزرای هند و پاکستان فقط بهانه آورد و جز پیروی از دستورهای «سران تندروی هندو» کار دیگری انجام نداده است.

در حال حاضر، مهم‌ترین هدف حزب «بهاراتیا جاناتا» حزب حاکم در هند، تلاش برای پیروزی در انتخابات پارلمان در «جامو و کشمیر» و تشکیل حکومت در آنجا است که بتوانند مردم «جامو و کشمیر» براساس دین و مذهب‌شان از یکدیگر جدا کنند.

مردم هند، مودی را با «آتال بهاری واجپایی» نخست وزیر سابق این کشور، که اقدامات خوبی برای نزدیک کردن روابط اسلام آباد-دهلی نو انجام داد، مقایسه می‌کنند در حالی که مودی یک هندوی ملی‌گرا «متعصب» است.

زیر پا گذاشتن قوانین فرقه «هندو» و تغییر مواضع سیاسی و همچنین اقدام برای برقراری ارتباط نزدیک با پاکستان از جمله مواردی است که انجام دادن آن برای «مودی» نخست وزیر هند، غیر قابل تصور به نظر می‌رسد.

گفتنی است، مواضع مودی زمانی به خطر می‌افتد که برخی از مردم هند  از حقایقی که در بعضی از ایالت‌های حساس این کشور رخ می‌دهد، اطلاع پیدا کنند.

روزنامه «ایندین اکسپرس» نوشت: از زمانی که حزب «بهاراتیا جاناتا» به قدرت رسیده، بیش از هزار شورش در ایالت «اوتار پرادش» اتفاق افتاد.

علیرغم ادعاهای مودی در روز استقلال هند مبنی بر ساختن کشوری بدون شورش، نه تنها اوضاع هند پس از تشکیل دولت جدید در این کشور بهبود نیافته، بلکه بدتر نیز شده است.

وی تاکنون برای کنترل اعضای متعصب حزب «بهاراتیا جاناتا» که بیشترین دشمنی را با مسلمانان این کشور دارند، اقدامی نکرده است.

اگرچه نخست وزیر هند بارها سخن از هماهنگی میان فرقه‌های مذهبی و توقف شورش‌ها به میان آورده اما در واقعیت، عملکردش کاملا متفاوت بوده تا جایی که جامعه هند را به سمت افراط‌‌گرایی و دشمنی میان فرقه‌ها سوق داده است.

به عنوان نمونه، یکی دیگر از اقدامات حزب حاکم در هند نسبت دادن واژه «عشق جهاد» به مسلمانان این کشور است. آن‌ها مسلمانان هند را به فریب دادن دختران «هندو» برای برقراری روابط عاشقانه متهم می‌کنند و به نظر می‌رسد این حزب از این طریق به دنبال ایجاد برهم زدن هماهنگی جامعه و ایجاد نفرت عمیق علیه مسلمانان این کشور است.

برگزیدن «آمیت شاه» و «آدیتا نات» 2 شخصیت «هندو»ی ضد مسلمان، به عنوان رهبران ارشد حزب «بهاراتیا جاناتا»، سکوت در برابر برنامه‌های تفرقه‌انگیز این افراد از جمله دیگر مواردی است که ثابت می‌کند، وی به دنبال برقراری صلح و ریشه‌کن کردن اختلاف در جامعه هند نیست، بلکه اقدامات وی نشان می‌دهد، دولت حاکم به دنبال دستیابی به 2 هدف در جامعه است: 1. درگیر کردن مردم عادی هند به مسائل اقتصادی و 2. جداسازی فرقه‌ها در هند برای تثبیت حاکمیت حزب «بهاراتیا جاناتا».

انتهای پیام/پ