امام حسن(ع) کانون جوشان فضائل است

به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم، آیت‌الله سبحانی در پیامی به کنگره بین‌المللی سبط النبی، امام حسن مجتبی(ع)، با تقدیر از دست اندرکاران این کنگره، اظهار کرد: شناخت کامل ابعاد زندگانی با برکت امام مجتبی(ع) نیازمند نگارش موسوعه‌های مختلف است.

در پیام آیت الله سبحانی آمده است: در آغاز سخن از پدید آورندگان این فضای روحانی که به عنوان تجلیل و تکریم از سبط اکبر، یعنی حسن بن علی(ع)، گل زندگی پیامبر(ص) برپا است، صمیمانه تشکر می‌شود.

در ادامه این پیام با اشاره به اینکه شخصیت‌های تاریخ ساز بر دو گونه‌اند: گاهی شخصیت‌هایی تاریخ ساز عصر خود بوده و حرکتی در زندگانی خود پدید می‌آورند، امّا چون از صداقت و درستی برخوردار نمی‌باشند، مرگ آنان سبب بسته شدن پرونده زندگانی آنها می‌شود، تصریح شده است: انسان‌های والایی که دارای عواطف و فضائل انسانی بوده و بالأخص از عالم بالا مؤید بوده‌اند، حرکت‌ها و امواجی را در زندگی بشریت پدید می‌آورند که هنوز به سیر خود در این دریای بیکرانه ادامه می‌دهند، هر چند به این زودی به ساحل نمی‌رسند. آنان همان پیامبران و اولیای الهی هستند که نمی‌توان، برای شخصیت آنان، قالب گیری کرد و به صورت محدود، سخن گفت.

در پیام آیت الله سبحانی کنگره بین‌المللی سبط النبی، امام حسن مجتبی(ع) خاطرنشان شده است: به زندگانی حسن‌بن علی(ع) در عصر پیامبر(ص) و پس از وی در عصر خلفای سه گانه، آن گاه، در عصر خلافت ظاهری امیرمؤمنان، سپس در دوران خلافت کوتاه خویش، و پس از صلح با معاویه، هرکدام برای خود پژوهش خاصی می‌طلبد و تشریح آنها، در گرو نگارش موسوعه [دانشنامه] است، ما فقط به گوشه‌هایی از زندگی آن حضرت، اشاره می‌کنیم.

در ادامه این پیام عنوان شده است: نیمه ماه مبارک رمضان، آنگاه که دخت گرامی پیامبر، نخستین فرزند خود را تقدیم پدر بزرگوار کرد، بانگ شادی، خانه نبوت را فراگرفت. رسول خدا(ص) شخصاً کام او را برداشت و او را «حسن» نامید و فرمود: هیبت و عظمت من، در فرزندم حسن بن علی تجلّی خواهد یافت. مورخان می‌گویند: آن حضرت، دارای وقار، هیبت و عظمت خاصی در برابر بینندگان بود.

در این پیام تصریح شده است: پیامبر(ص) در دوران کودکی او به تکریم او می‌پرداخت. هر موقع حضرت حسن(ع) کنار سجاده پیامبر(ص) می‌آمد، پیامبر(ص) او را در بغل می‌گرفت و به نماز می‌ایستاد و درباره او و بردارش حسین(ع) چنین می‌گفت: «خدایا من این دو را دوست دارم، تو هم آنها را و هر که آنها را دوست دارد، دوست بدار.

در پیام آیت الله سبحانی اظهار شده است: او کانون فضایل و مناقب بود و دشمن بر هیبت و وقار و عظمت و شجاعت، و دانش و سخا، و حلم و بردباری او اعتراف داشت. او در جنگ صفّین، شجاعت خود را به نمایش گذاشت، و در مذاکره با خوارج و گروه‌های مختلف، مظهر علم نبوی بود و در سخا و بخشش او همین بس که سه بار همه دارایی‌های خود را با فقیران تقسیم کرد.

در پیام مرجع تقلید شیعیان بیان شده است: بیشترین سخنان مورخان، تحلیل‌گران، در قرن اخیر، روی صلح او با معاویه، متمرکز می‌شود. خوشبختانه، محققان اسلامی، در این قرن، پرده از حقیقت صلح و علل و پیامدهای آن برداشته و حقّانیت او را در این صلح، به روشنی ثابت کرده‌اند و در این میان، کتاب «صلح الحسن» تألیف مرحوم آل یاسین، از ارزش بالایی برخوردار است.

در این پیام افزوده است: علامه مجاهد سید شرف الدین عاملی، ضمن مقدمه ارزشمندی که بر این کتاب نوشته، چنین آورده است: صلح حسن یا به عبارتی متارکه و آتش بس وی با معاویه را شاید بتوان یکی از دشوارترین مراحل سیر امامت در دنیای اسلام نامید. این انقلابی‌ترین نرمش تاریخ، و تحمل رنج طاقت فرسای آن، که هیچ کس جز پسر علی(ع)، آن هم توسط درک عالی‌ترین درجات ایمان قادر به انجامش نبوده و نخواهد بود، همواره بحث انگیز و سوال آفرین بوده است، و متأسفانه غرض ورزان به قلم غرض، و جاهلان به دیده جهل، این شگرد ایمانی را در پرده تحریف و ابهام پیچیده‌اند.

در ادامه این پیام خاطرنشان شده است: امامان همگی، مظهر تقوی و روش هستند، تقوی در همگی‌شان مشترک، و روش در تمامی‌شان متفاوت است. روش علی در دو مرحله سکوت و خروش، راهگشای امت می‌شود. شیوه حسن در مرحله اولِ روش پدر، و راه حسین در مرحله دومِ آن شکل می‌گیرد. علی بی سکوت، خروش و شهادتی هشدار دهنده و حیات بخش نمی‌داشت، فریاد و جانفشانی حسین نیز بدون صلح برادر، این چنین در تاریخ به ثبت نمی‌رسید.

در پایان پیام آیت الله سبحانی تصریح شده است: در هر حال ریحانه رسول خدا پس از آن که ناخواسته به صلح تن داد، و به معنی دقیق‌تر، صلح بر او تحمیل شد، کوفه را به قصد مدینه ترک کرد و در طول اقامت خود در مدینه، به تربیت انسان‌های مؤمن، و بیان حقایق و معارف اسلام پرداخت و عملاً چهره کریه معاویه و اهداف پلید او را برای امّت، روشن کرد. در پایان، درود بی پایان خود را به روح پاک آن امام همام فرستاده و می‌گویم: «سَلام اللهِ علیهِ یَوم وُلِدَ، وَ یَوم استُشهدَ و یَوم یُبعثُ حیّا»

انتهای پیام/ آ