«من زنده‌ام» نمونه‌ای از تعظیم افسران عراقی به بلندنظری یک اسیر ایرانی است
خبرگزاری تسنیم: سعید علامیان با اشاره به کتاب «من زنده‌ام» گفت: خاطرات این‌چنینی مهملی برای معرفی نقش زنان ایرانی در دفاع مقدس به مخاطبان خارج از کشور است. این اثر نمونه‌ای از تعظیم افسران عراقی به بلندنظری یک اسیر ایرانی است.
سعید علامیان، از نویسندگان خاطرات دفاع مقدس و مؤلف کتاب «خداحافظ رفیق»، در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، با اشاره به ادبیات اردوگاهی دفاع مقدس گفت: ادبیات اردوگاهی که معمولاً با نام‌های مختلفی مانند ادبیات اسارتگاهی و ... خوانده می‌شود، شامل خاطرات اسرا از روزهایی است که در بند اسارتگاه‌های مختلف بوده‌اند. این نوع ادبیات عموماً بعد از جنگ جهانی دوم مورد توجه عموم علاقه‌مندان قرار گرفت.
وی ادامه داد: ادبیات اسارتگاهی از وجوه مختلف حائز اهمیت است که از این نظر قابلیت دارد تا مخاطبان خود را در بیرون از مرزهای ایران نیز بیابد. این نوع از ادبیات تا پیش از دفاع مقدس در ایران سابقه نداشت. در حقیقت گونه جدیدی است که در این دوره مجال بروز یافت و دارای ویژگی‌های خاص خود است. به عنوان نمونه، ادبیات این حوزه حالات درونی فردی را روایت می‌کند که تا پیش از این به عنوان رزمنده در صحنه جنگ حضور داشت و حالا شرایطش کاملاً فرق کرد است.
علامیان یادآور شد: آثار این حوزه به طور معمول به بیان حالات درونی یک زندانی و نگاهش به زندانبان می‌پردازد. این نوع ادبیات هرچند زیرمجموعه ادبیات دفاع مقدس محسوب می‌شود، اما به دلیل محتوا و درونمایه انسانی ای که دارد، بیش از دیگر موضوعات در این حوزه مورد توجه مخاطبان جهانی قرار گیرد. انتقال و معرفی این نوع ادبیات که در سه دهه اخیر ادبیاتی نوظهور در کشور ما محسوب می‌شود، بستگی به همت مسئولان دارد.
نویسنده کتاب «برای تاریخ می‌گویم» به مجموعه خاطرات معصومه آباد با عنوان «من زنده‌ام» اشاره کرد و گفت: خاطرات این اثر از زبان کسی نقل می‌شود که نه جزء نظامیان اعم از ارتش و سپاه است و نه عضو ارگان دیگری بود. خاطرات از زبان زنی نقل می‌شود که به عنوان نیروی مردمی در جنگ حضور دارد و این وجه خاطرات او را نسبت به دیگران پررنگ‌تر و علاقه‌ها را بیشتر به خود جذب می‌کند.
علامیان با بیان اینکه خاطرات این‌چنینی مهملی برای انتقال فرهنگ دفاع مقدس محسوب می‌شوند، افزود: اولین تأثیری که با ترجمه این آثار به دست می‌آید، این است که جامعه زن ایرانی را به مخاطب بیرون از مرزهای ایران معرفی می‌کند. نشان می‌دهد که زنان ایرانی همپای مردان ایرانی در این دفاع شرکت کردند و به دور از صحنه جنگ نبودند. دوم اینکه آثاری مانند خاطرات خانم آباد غرور، ابهت و بلندنظری بانوان اسیر در جنگ را به نمایش می‌گذارد.
وی ادامه داد: در اسارت دو حالت وجود دارد، یا اسیر شکسته می‌شود و به زانو در می‌آید، یا اگر قوی باشد می‌تواند زندانبان را به زانو درآورد. خاطرات امثال خانم آباد نشان داد و اثبات می‌کند که در طول جنگ تحمیلی این زنان ما بودند که توانستند در اردوگاه‌های عراق، با آن شرایط نامناسب اردوگاه‌ها و با دشمنی که هر لحظه حاضر به ضربه زدن است، توانستند کاری کنند که زندانبان سر تعظیم برای بلندنظری آنها فرود آورد.
انتهای پیام/
