ایست «وین»، شادمان‌ها و نگران‌ها
خبرگزاری تسنیم: بیش از ۳۲ سال بی‌اعتمادی حداکثری متقابل در مناسبات تهران و واشنگتن و هشت سال تنش در نگاه هسته‌ای ایران و غرب به یکدیگر، متغیرهای محوری بود که با استقرار دولت «تدبیر و امید»، کمرنگ شد.
به گزارش گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، داوود محمدی سردبیر شرق در سرمقاله امروز این روزنامه نوشته‌است؛
1- دلواپسان شادمان؛ حامیان نگران. این، عصاره موضع‌گیری منتقدان و طرفداران مذاکره هسته‌ای به نتایج نشست «وین» است؛ نشستی که جمع‌بندی آن در جمله «پیشرفت نداشتیم» عراقچی خلاصه شد. شادمان‌ها درصدد اثبات این ارزیابی هستند که هشدارهای پیشین آنان به واقعیت پیوسته و چانه‌زنی‌ها به دلیل «زیاده‌خواهی» غرب به بن‌بست رسیده و تلاش‌های آینده برای بازگرداندن مذاکرات روی ریل «توافق»، پیشاپیش محکوم به شکست است و از زاویه منافع‌ملی باید از منتفی‌شدن توافقنامه‌ای مشابه «عهدنامه ترکمانچای» استقبال کرد.
آن‌سوتر؛ نگران‌ها، با مرور آثار تحریم‌ها؛ بیم آن دارند که ناکامی مذاکرات آینده، فرصت بازسازی و احیای اقتصاد را از کشورمان سلب کند و بازگشت به «نقطه صفر»، منافع ملی را در وضعیت ناخوشایندی قرار دهد.
2- بیش از 32 سال بی‌اعتمادی حداکثری متقابل در مناسبات تهران و واشنگتن و هشت سال تنش در نگاه هسته‌ای ایران و غرب به یکدیگر، متغیرهای محوری بود که با استقرار دولت «تدبیر و امید»، کمرنگ شد. افزایش مذاکرات مستقیم و غیرمستقیم سکانداران دیپلماسی ایران و آمریکا و برگزاری نشست‌هایی با درونمایه مثبت میان تهران و کشورهای غربی – درقالب «1+5»- چنان، خوشبینی‌ها را جایگزین بدبینی کرد که افکار عمومی به انتظار حل‌وفصل شتابان موارد اختلاف نشستند و در این میان، صدای کهنه‌کارانی که تاکید می‌کردند مناسبات طرفین دگرگون و مسیر تعامل هموار شده؛ اما رسیدن به هر توافق جامع و فراگیری، از سنگلاخ‌ها و جاده‌های پرپیچ‌وخم می‌گذرد، چندان گوش شنوایی پیدا نکرد. نتایج نشست «وین» نشان داد، مورد ایران و غرب نمی‌تواند تبصره‌ای بر قاعده کلی دیپلماسی جهانی باشد که حل قاطع و مورد رضایت طرفین اختلافات بزرگ، «زمانبر» و نیازمند چانه‌زنی‌های نفسگیر است. بنابراین؛ «غیرطبیعی»، انتظار برای توافق سریع و ساده است و آنچه «طبیعی» است، دست‌نیافتن مذاکره‌کنندگان «وین» به «توافق جامع» است.
3- دیپلمات‌های هسته‌ای ایران از میزان حساسیت افکارعمومی به نتیجه مذاکرات آگاه بودند و می‌دانستند توافق هسته‌ای، از جمله اهداف اصلی دولت روحانی است؛ با وجود این، وقتی مطالبات طرف مذاکره را مغایر با «منافع ملی» کشورمان ارزیابی کردند، حاضر نشدند برای دستیابی به توافق، هر بهایی را بپردازند و «عدم توافق» را به «توافق بد» ترجیح دادند. پایبندی تیم هسته‌ای به دفاع از منافع ملی؛ نکته‌ای است که باید مورد تقدیر قرار گیرد. تخریب دیپلمات‌های هسته‌ای به اتهام نقش‌آفرینی در پیشبرد مذاکره تا این مرحله حساس یا شماتت آنان به بهانه عدم پیشرفت در «وین»؛ هر دو، دور از انصاف و تضعیف «منافع ملی» در آستانه دور جدید مذاکرات است.
4- شتاب اولیه توافق‌های هسته‌ای، ناشی از بحث در «کلیات» بود، هرقدر که مذاکره به «توافق جامع» نزدیک شود، چانه‌زنی در «جزییات» افزایش می‌یابد و از آنجا که طرفین مذاکره، خواهان کسب «حداکثر امتیاز» در قبال دادن «حداقل امتیاز» هستند، پافشاری‌ها افزایش می‌یابد. نشست «وین»، سرآغاز فصل تازه‌ای از جدیت در دستیابی به توافق نهایی بود، بنابراین، تمامی دیپلمات‌های درگیر مذاکره، موضع سرسختانه‌ای اتخاذ کردند و چون کوتاه‌آمدن‌ها و پذیرش «سقف مطالبات» طرف مقابل، در حوزه اختیارات آنان نبود، دیدگاه‌های رقیب را جمع‌بندی کرده و برای «کسب تکلیف» از مقامات ارشد خود، راهی پایتخت‌های خویش شدند. براساس روال معمول دیپلماسی، انعطاف‌های احتمالی، در پایتخت‌ها مشخص و به دیپلمات‌ها ابلاغ خواهد شد تا در مذاکرات آینده، ارایه شود. پس، قضاوت قاطع پیرامون فرجام مذاکرات به نتیجه مذاکرات بعدی بستگی دارد. بی‌تردید، دیپلمات‌های هسته‌ای ایران با محک منافع ملی، پیشنهادهای تعدیل‌شده طرف مقابل را محک خواهند زد و خود نیز در چارچوب دفاع از حقوق ملت ایران، مواضع آتی خویش را بازخوانی خواهند کرد. اگر تلاقی نرمش طرفین؛ حافظ منافع ایرانیان باشد، آنگاه سکته توافق در «وین» برطرف شده و خونی تازه در شریان مذاکرات جاری می‌شود و اگر مواضع غرب، ناهمسو با مصالح ایران باشد، نشست‌ها، کم‌رمق شده و در نهایت، متوقف خواهد شد. تا زمان تعیین وضعیت نهایی، خوشبینی و بدبینی بی‌پایه جایی ندارد و پرهیز از تخریب «جناحی» مذاکرات و تیم هسته‌ای، ضرورتی تاریخی است.
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.
