آمریکا همچنان بی اعتمادسازی می کند

به گزارش خبرگزاری تسنیم، طرح مخالفت با ورود حمید ابوطالبی به خاک آمریکا به‌عنوان سفیر ایران در سازمان ملل ابتدا از سوی سنای آمریکا  تصویب شد. سپس از سوی کنگره برای تصویب نهایی تحویل دفتر رئیس‌جمهور آمریکا شد است. در طرح مذکور که از سوی تد کروز سناتور جمهوریخواه ایالت تگزاس به سنا ارائه شد به‌طور مستقیم به نام فرد خاصی اشاره نشده اما آمده است درصورت تشخیص رئیس‌جمهور آمریکا مبنی بر اینکه فردی که به‌عنوان نماینده سیاسی کشورها در سازمان ملل برای صدور ویزا به این کشور معرفی می‌شود اگر در فعالیت‌های تروریستی یا جاسوسی دست داشته و یا بیم تهدید علیه امنیت ملی آمریکا وجود داشته باشد، وزارت خارجه آمریکا می‌تواند به آن فرد ویزای ورود به خاک آمریکا را صادر نکند. پس از مقدمه‌چینی‌های لازم ابتدا چندین سناتور آمریکایی با ارسال نامه‌ای به باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا، خواهان عدم صدور ویزا برای ابوطالبی شدند و سپس ابتدا سنای آمریکا در 7 آوریل (18 فروردین) و متعاقب آن مجلس نمایندگان این کشور در 10 آوریل (21 فروردین) با تصویب قانونی با ورود سفیر پیشنهادی ایران در سازمان ملل به خاک این کشور مخالفت کردند.کاخ سفید نیز از قافله عقب نمایند و جی کارنی سخنگو عنوان داشت: “واشنگتن به تهران اعلام کرده است که انتصاب سفیر پیشنهادی تهران در سازمان ملل شدنی نیست.” وزارت خارجه آمریکا نیز بلافاصله این خبر را تأیید کرد تا این‌بار همتایان ایرانی آنها در صدد پاسخگویی بر‌آیند. وزیر و معاون و سخنگو همه یک‌صدا گفتند که ذره‌ای از این انتخاب عقب نخواهند نشست و سیاست‌پیشگان از مفسرین اخبار گرفته تا نمایندگان مجلس یک‌صدا از ضرورت پاسخ به این گستاخی تازه یانکی‌ها خبر دادند، وظیفه‌ای که یقیناً وزارت خارجه تدبیر و امید با کمال میل در پیش خواهد گرفت زیرا به‌یقین می‌دانند که چه رخ خواهد داد و مهره‌ها را چگونه باید چید تا در این به‌قول سخنگوی سازمان ملل “بازی” چگونه آمریکایی‌ها را مات حافظه تاریخی و بازی‌خوانی خود کنند.

حمید ابوطالبی کیست؟
حمید ابوطالبی 56ساله، فارغ‌التحصیل دانشگاه سوربن است. او پیش از پیوستن به دفتر سیاسی آقای روحانی در اکتبر گذشته، سفیر ایران در استرالیا، بلژیک و ایتالیا بود. ابوطالبی پیش‌تر نیز سابقه حضور در سازمان ملل را داشته است. او از اعضای هیأت اعزامی دولت به نشست مجمع عمومی سازمان ملل در سال 1994میلادی بود. ابوطالبی چندی پیش از سوی دولت به‌عنوان سفیر کشورمان در مقر سازمان ملل در نیویورک معرفی شد اما وزارت خارجه آمریکا تا‌کنون به بهانه حضور ابوطالبی در ماجرای تسخیر لانه جاسوسی فرایند صدور ویزا برای این دیپلمات کشورمان را معلق نگه داشته است. ابوطالبی ‌گفته است به هنگام گروگانگیری در سفارت آمریکا در تهران در سال 1358در اهواز بود و روزها بعد تنها برای ترجمه کنفرانس مطبوعاتی آزادی بخشی از گروگان‌ها مشارکت داشته است. ابوطالبی دیروز در واکنش به اقدام آمریکا در صفحه توییتر خود نوشت: آمریکا از نظر حقوقی رویه جدید ایجاد کرد؛ اینکه با مصوبات پارلمان‌های ملی می‌توان تعهدات بین‌المللی را زیر پا گذاشت.در رسانه ها گفته می شود که «ابوطالبی»ِ متولد 1336 ه.ش در تهران، دارای مدرک دکترای جامعه شناسی از «دانشگاه لرون فرانسه»، کارشناسی ارشد جامعه شناسی از «دانشگاه سوربن فرانسه» و کارشناسی ارشد تاریخ فرهنگ و تمدن اسلامی از «دانشکده الهیات دانشگاه تهران» و کارشناسی جامعه شناسی از دانشگاه تهران است. وی همچنین، دارای سابقه طولانی در دستگاه دیپلماسی کشور است، از جمله سابقه سفارت ایران در ایتالیا، بلژیک، استرالیا و اتحادیه اروپا (جمعاً 15 سال)، مدیر کل سیاسی وزارت امور خارجه (5 سال)، مشاور وزیر امور خارجه (5 سال) و عضویت در «شورای استراتژیک وزارت امور خارجه» را داراست. وی همچنین، سابقه همکاری فعال با «حسن روحانی» در «مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام» و احراز پست «ریاست گروه مطالعات آسیا» این مرکز و عضویت در و در هیئت علمی و تحریریه «نشریه بین المللی ایرفا» در این مرکزرا داراست.با روی کار آمدن «دولت یازدهم»، وی نیز مانند بسیاری از همکاران قدیمی رئیس جمهور در «مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع» به دولت رفت و از 16 مهرماه 1392 ه.ش؛ بطور رسمی «معاون سیاسی دفتر رئیس جمهور» شد.گذشته از سوابق اجرایی و علمی وی، نگاهی به خط و ربط سیاسی «ابوطالبی»، نگاه دقیق تری از شخصیت وی خواهد داد. «ابوطالبی»، ظاهراً به‌دلیل ارتباطات اش با مرحوم «دادمان» با برخی از دانشجویان دست چپیِ گروه موسوم به «دانشجویان پیرو خط امام» که اقدام به تسخیر سفارت آمریکا - لانه جاسوسی- کردند؛ با این طیف گره خورد.وی را ابتدا، بعنوان مترجم به لانه بردند، خود «ابوطالبی» در این مورد می گوید: «واقعیت این است که من در "13 آبان" آن سال و زمان اشغال، اصلاً در تهران نبودم که از این امر مطلع و یا در آن مشارکت و یا حضور داشته و یا نامم مطرح باشد؛ بلکه من در اهواز از ما وقع، مطلع شدم. مدتی بعد که به تهران آمدم، یک روز مرحوم شهید «دادمان»، بواسطه یکی دیگر از شهدا و فرماندهان جنگ تحمیلی به نام مرحوم شهید «ذاکر» به من پیغام داد که آنها برای ترجمه به زبان فرانسه به کسی نیاز دارند که بتواند این کار را انجام دهد، من پذیرفتم و از منزل به فرودگاه رفتم و به همراه نماینده ویژه پاپ؛ "رهبر مسیحیان کاتولیک" که وارد تهران شده بود، برای اولین بار وارد سفارت شدم. یکی دو بار دیگر هم، وقتی که در ارتباط با خارج، کار ترجمه لازم بود، آن را به زبان انگلیسی و یا فرانسوی انجام دادم، مانند ترجمه در زمان آزادی کارکنان زن و سیاه پوستان در کنفرانس مطبوعاتی؛ که جنبه ای کاملاً انسان دوستانه داشت ... من نزدیک پانزده سال است که در کشورهای غربی بسیار نزدیک به آمریکا، از اروپا تا استرالیا سفیر بوده و همیشه هم سر و کارم با غرب بوده است. حتی در سال 1373 ه.ش هم، به آمریکا رفتم و مدتی عضو هیئت نمایندگی کشورمان درمجمع عمومی سازمان ملل بودم».به نظر می رسد که اطلاعاتی که رسانه های غربی، آن را برای ادعاهای مقامات آمریکا مستمسک قرار دادند، در سایتی با عنوان: "تسخیر" منشأ داشته باشد که بطور خاص؛ به پوشش اخبار مربوط به تسخیر لانه جاسوسی پرداخته است، بالاخص که تنها عکس منتشر شده از «ابوطالبی» در ماجرای تسخیر، ابتدائاً در این سایت منتشر شده بود.دو تن از دانشجویان تسخیرکننده سفارت طی مصاحبه هایی جداگانه، به نقش «حمید ابوطالبی» در لانه اشاره کرده اند: «سیدمحمد هاشمی» می گوید: «ماجرا باعث "تشکیل بسیج" شد. اولین «کنفرانس بین المللی نهضت های آزادی بخش» بر پا شد و "مستضعفین جهان متحد شوید"، اولین کلمه در پیام امام مستضعفین بود و "بسیج مستضعفین" همین است. ما از «بیانیه تشکیل بسیج»، استفاده بین المللی کردیم و گفتیم روح کار این است که امام آن را مشخص کرده؛ "مستضعفین جهان باید متحد شوند" لذا ما، از "نهضت های آزادی بخش" دفاع می کنیم. آقایان «عباس عبدی» و «حمید ابوطالبی» را به نمایندگی دانشجویان به الجزایر فرستادیم و در آنجا با مقر مرکزی نهضت های آزادی بخش صحبت کردند، از 23نهضت آزادی بخش جهان دعوت کردیم».«فائزه مصلحی» یکی دیگر از تسخیرکنندگان لانه جاسوسی نیز می گوید: «در سال 1358 ه.ش، اولین «گردهمایی جنبش های آزادی بخش» در تهران، به همت دانشجویان برگزار شد. برای دعوت از این جنبش ها که مقر آنها در کشور الجزایر بود، برادر «ابوطالبی» که مسلط به دو زبان بود؛ به اتفاق یکی دو نفر از برادران دیگر به الجزایر اعزام شدند و از مبارزین کشورهای مختلف دعوت بعمل آوردند».بدین ترتیب، «ابوطالبی» با جریان های چپ در ارتباط با «دفتر نهضت های آزادی بخش» و بخصوص کسانی که بعدها در «دفتر اطلاعات نخست وزیری»؛ نفوذ بیشتری یافتند، همراه شد.

واکنش‌های وزارت امورخارجه  ایران چه بود؟
بعداز این اقدام مداخله جویانه آمریکا واکنش‌ها در داخل کشور نیز آغاز شد. محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه کشورمان گفته است تهران اجازه نمی‌دهد «تندروها» دستور کار ایران در سازمان ملل را تعیین کنند. مرضیه افخم سخنگوی دستگاه دیپلماسی‌ نیز ‌گفت: ما سفیرمان را انتخاب کرده‌ایم و مکاتبات و مجاری اداری آن انجام شده و از نظر ما سفیر ما شایستگی دارد.  سیدعباس عراقچی» معاون حقوقی و امور بین الملل وزارت امور خارجه در گفت وگو با باشگاه خبرنگاران در واکنش به اقدام سنا و مجلس نمایندگان آمریکا مبنی بر منع ورود سفیر پیشنهادی ایران در سازمان ملل به خاک این کشور گفت: هیچ گزینه جایگزینی برای «حمید ابوطالبی» نداریم و موضوع را از طریق مکانیزم های حقوقی پیش بینی شده سازمان ملل پیگیری می کنیم.  

وی ادامه داد: بر اساس موافقتنامه مقرر میان سازمان ملل و دولت میزبان، این کشور باید به تعهدات بین المللی خود عمل کند.  نمایندگی کشورمان در سازمان ملل متحد نیز در واکنش به اعلام رسمی کاخ سفید مبنی بر خودداری از صدور روادید حمید ابوطالبی اعلام کرد: این تصمیم آمریکا نابخردانه و نقض آشکار حقوق بین الملل است. بلافاصله بعد از اعلام رسمی کاخ سفید که از خودداری صدور روادید برای حمید ابوطالبی خبر داد، نمایندگی کشورمان در سازمان ملل متحد در یادداشتی خبری تاکید کرد: این تصمیم نابخردانه، نقض آشکار حقوق بین الملل و در تعارض با تعهدات کشور میزبان سازمان ملل متحد است. در این یادداشت آمده است: این اقدام همچنین برخلاف حق ذاتی کشورهای مستقل در تعیین نمایندگان دائم خود در سازمان ملل است. نمایندگی کشورمان در سازمان ملل متحد در پایان تاکید کرده است: جمهوری اسلامی ایران هرگونه اقدام دیپلماتیک لازم را برای اعتراض به این عمل غیرقانونی انجام خواهد داد.

چه کسی باید عذرخواهی کند؟
با تصویب نهایی طرح ممنوعیت ورود حمید ابوطالبی به خاک آمریکا از سوی کنگره این کشور، پایگاه اینترنتی روزنامه نیویورک تایمز در صفحه «اتاق مناظره» خود این موضوع را به بحث کارشناسان و مردم گذاشت. این روزنامه پرسیده: «آیا ایالات متحده می‌بایست به واسطه اینکه نماینده جدید ایران در سازمان ملل در تسخیر سفارت آمریکا در سال 1979نقش داشته، از صدور ویزا برای وی خودداری کند؟». بری روزن، از دیپلمات‌های آمریکایی حاضر در ایران در زمان تسخیر سفارت در این مناظره حضور داشته است. روزن ‌مدعی شده تا زمانی که ابوطالبی به واسطه نقش آفرینی خود در واقعه تسخیر سفارت آمریکا عذرخواهی نکند، نمی‌تواند مورد «بخشودگی» قرار گیرد.در ذیل نوشته روزن یکی از شهروندان گفته است « روزی که ایالات متحده بابت ساقط کردن هواپیمای مسافربری ایران (که بابت آن به فرمانده صادرکننده فرمان آتش مدال هم داده شد)، بابت حمایت از صدام که یک میلیون کشته در ایران بر جای گذاشت‌ عذرخواهی کند، ایران نیز عذرخواهی خواهد کرد...».
موضع سازمان ملل چه بود؟
سخنگوی دبیرکل سازمان ملل با خودداری از اظهارنظر درباره امتناع آمریکا از صدور روادید نماینده جدید کشورمان نزد این سازمان مدعی شد: هنوز هیچ یک از طرفین یعنی ایران و آمریکا، سازمان ملل را به طور رسمی در جریان این موضوع قرار نداده اند. «استفان دوجاریک» در نشست خبری روزانه خود در پاسخ به سوال خبرنگار واحد مرکزی خبر در نیویورک بار دیگر موضع قبلی سازمان ملل را تکرار کرد و گفت: این موضوعی دو جانبه میان ایران و آمریکاست و سازمان ملل دخالتی در آن ندارد. موضع گیری سخنگوی دبیرکل سازمان ملل در حالی است که آمریکا طبق موافقتنامه دو جانبه میان واشنگتن و سازمان ملل معروف به «قرارداد مقر» متعهد شده است که تسهیلات لازم را برای صدور روادید همه نمایندگان کشورهای جهان فراهم کنند. سخنگوی بان کی مون در این نشست خبری ابراز امیدواری کرده بود که این موضوع از طریق تعامل دو جانبه ایران و آمریکا حل و فصل شود!
آیا اقدام آمریکا سابقه دارد؟
بر اساس توافقی که «هری ترومن» رئیس‌جمهوری آمریکا در سال 1947 با سازمان ملل امضا کرد و مورد توافق کنگره قرار گرفت، آمریکا باید به عنوان کشور میزبان، به هر یک از نمایندگان کشورهای عضو سازمان ملل صرفنظر از روابط کنونی بین دولت‌های نمایندگان و دولت آمریکا، اجازه ورود به مقر این سازمان را بدهد.آمریکا  هرگز مانع ورود هیچ یک از سفیران سازمان ملل نشده است و پیوسته به دیپلمات‌های ایرانی که به عنوان نماینده ایران در سازمان ملل معرفی شده‌اند، روادید داده است. آنها تنها یک بار در سال 1988 برای یاسر عرفات که در آن زمان رئیس سازمان آزادیبخش فلسطین بود، روادید صادر نکردند که این اقدام موجب محکومیت آمریکا در سازمان ملل شد. آمریکایی‌ها در سال 1988 به‌بهانه حمایت ابوعمار از تروریسم از ارائه ویزا به وی اجتناب ورزیدند. سازمان ملل به‌شدت واکنش نشان داد؛ قطعنامه‌ای علیه این اقدام با رأی قاطع کشورهای عضو تصویب شد و چندی بعد طی اقدامی نادر نشست مجمع عمومی سازمان ملل در ژنو سوئیس برگزار شد تا عرفات بتواند با حضور در آن با ملت‌های جهان سخن گوید.متعاقب کارشکنی آمریکا مجمع عمومی سازمان ملل که در آن زمان 159 عضو داشت با 151 رأی مثبت در برابر دو رأی منفی به قطعنامه محکومیت آمریکا رأی دادند. آمریکا و اسرائیل به این قطعنامه رأی منفی داده و بریتانیا رأی ممتنع داد. سایر کشورها نیز غایب بودند. این رویداد شکستی بزرگ برای آمریکا بود، هزینه‌ای که واشنگتن چاره‌ای جز پرداختن آن نداشت زیرا این کشور میزبان سازمان ملل است و هر میهمانی حقی بر گردن میزبانش دارد. آمریکا بر اساس ماده چهار بند 11 “توافقنامه مقر مرکزی سازمان ملل” ملزم است که به نمایندگان خارجی اجازه ورود به خاک این کشور و دسترسی به سازمان ملل را بدهد. “مقامات فدرال، ایالتی و یا محلی نباید هیچ‌گونه مانعی بر سر راه ورود و یا خروج نمایندگان یا مقامات کشورهای عضو به سازمان ملل ایجاد کنند”.
ایران چه اقدامی باید انجام دهد؟
لزوم پیگیری شکایت از آمریکا به‌دلیل عدم صدور ویزا برای حمید ابوطالبی در رفتار مقامات ملل متحد کاملاً هویداست. بان کی مون، دبیر‌کل سازمان ملل متحد،  از واکنش به این اقدام آمریکا اجتناب ورزیده است اما اظهارات معاون سخنگوی وی بسیار جالب توجه می‌نماید.فرهان حق، معاون سخنگوی سازمان ملل، به خبرگزاری آی‌پی‌اس گفت که این رویداد در اصل مناقشه‌ای دوجانبه بین ایران و آمریکا است. وی هفته گذشته گفت: “بگذارید ببینیم چه‌چیزی روی می‌دهد. اگر لازم باشد در این فرآیند آنچه را لازم باشد بیان خواهیم کرد… فکر نمی‌کنم که در این بازی خودمان را جلو بیندازیم و سعی کنیم که بر اساس وضعیت کنونی آنچه را ممکن است رخ دهد تخمین بزنیم”. لازم است وزارت امور خارجه نسبت به این مساله اعتراض رسمی خود را به سازمان ملل مبنی بر دخالت آمریکا در امور داخلی جمهوری اسلامی و نقض قوانین بین‌المللی داشته باشد. البته یکی دیگر از مواردی که لازم است وزارت امور خارجه آن را دنبال و پیگیری کند، این است که در این زمینه با سایر کشورهای عضو این سازمان که با این اقدام آمریکا موافق نیستند، همسو شده و به جمع‌بندی قاطعی برسد.

اگر سازمان ملل جانب ایران را نگه دارد و آمریکا نیز بر موضع خود پای فشارد ــ که به‌احتمال زیاد چنین خواهد بود ــ اختلاف بین این دو چگونه حل خواهد شد؟
بر اساس ماده 8 بند 21 “توافقنامه مقر اصلی سازمان ملل” که در 26 ژوئن 1947 بین آمریکا و سازمان ملل امضا شده و به تأیید کنگره آمریکا نیز رسیده است، هرنوع مناقشه بین سازمان ملل و آمریکا درباره تفسیر در اجرای این توافقنامه و هر توافقنامه متمم، که از طریق مذاکره یا سایر راه‌ها حل نشد باید برای تصمیم‌گیری نهایی به یک هیأت حکمیت متشکل از سه حَکَم ارجاع داده شود، یکی از این حکم‌ها توسط دبیرکل،‌ یکی توسط وزارت خارجه آمریکا‌ و یکی دیگر توسط هر دو و در صورت عدم توافق توسط رئیس دیوان دادگستری بین‌المللی انتخاب خواهند شد.اما صرف‌نظر از اینکه نتیجه حکمیت چه خواهد بود، نفس رد اقدام آمریکا در سازمان مللی که در چند سال گذشته قطعنامه‌های مختلفی علیه کشورمان تصویب کرده موفقیتی برای دستگاه سیاست خارجی ایران هم نزد افکار عمومی داخلی و هم در حوزه دیپلماسی عمومی خواهد بود.وزارت خارجه در عمل و گفتار نشان داده که علاقه وافری به بازی برد ــ برد دارد، اما پرونده ابوطالبی فرصتی برای بازی دو سر برد است. اگر آمریکا درخواست ایران و سازمان ملل ــ پس از شکایت تهران ــ را اجابت کند، امری که بعید می‌نماید، کشورمان برنده این مناقشه خواهد بود. اما اگر این‌گونه نشود ــ حکمیت نیز  که برنده احتمالی آن دبیرکل سازمان ملل است ــ آمریکا را در وضعیتی آچمز قرار خواهد داد، وضعیتی که در یک‌سو محدودیت‌های بین‌المللی ناشی از میزبانی بر این کشور اعمال خواهد شد و در سوی دیگر فشار داخلی و قوانین مصوب کنگره و اظهارات مقامات کاخ سفید، دستگاه سیاست خارجی آمریکا را در وضعیتی بغرنج قرار خواهد داد.
سناریوی انصراف ابوطالبی ؟!
با توجه به ادامه گزارش های منابع غربی از سوابق «ابوطالبی» که به ادعای آنها، نوعی از اعمال خشونت و نقض استانداردهای بین المللی بوده است، مانند گزارش «دیلی تلگراف» و «بلومبرگ» و با توجه به تلاش های برخی بنگاه های خبرپراکن منطقه ای مانند «الشرق الاوسط» که بدان ها اشاره شد؛ به نظر می رسد که یکی از اهداف آمریکا در تولید و توسعه چالش، فشار آوردن به ایران در پای میز مذاکرات بوده باشد.در اینصورت، آمریکا و متحدین آن سعی می کنند، از طریق افزایش فشارها بر دستگاه سیاست خارجی «جمهوری اسلامی» و نهاد ریاست جمهوری، برای دولت ایران این پالس را ارسال نمایند که درست در میانه مهمترین و نفس گیرترین مرحله مذاکرات جامع اتمی؛ احتیاج است که ایران، تصمیم های سخت را بگیرد. این پالس آمریکایی ها، با توجه به اینکه نماینده های دموکرات سنا نیز در طراحی چالش اخیر، به تندروهای جمهوری خواه پیوسته و خواستار اعمال فشار بر ایران شدند؛ حاکی از این است که دولت ایران، باید متوجه باشد که سرسختی های سنا و دولت دموکرات آمریکا در لغو و جلوگیری از "قوانین تحریمی بیشتر کنگره"، بدلیل عدم همراهی ایران در «وین»؛ به حالت شکنندگی بیشتر نزدیک گردیده است.با این اوصاف، ممکن است که مقامات تصمیم گیر خارجی در دولت، برای نجات فرآیند مذاکرات که بارها اعلان نموده اند؛ تنها راه حل مشکلات کشور است، دست به عقب نشینی زده و از پیشنهاد «ابوطالبی» صرفنظر کنند. اگر چنین شود، باید گفت که روند دیپلماتیک دولت بیش از پیش، در حال طی مسیر اشتباهی است که منتقدان بارها آن را گوشزد کرده اند؛ اینکه عقب نشینی بیشتر، در قرائت راهبردی غرب بدین معناست که نمایندگان ایران، در برابر فشارها؛ میز مذاکرات را ترک نخواهند کرد و بنابر این، می توان امتیازهای بیشتری از ایران طلب نمود.این احتمال بدان معناست که عدم برخورد قاطع تیم «ظریف» با اظهارات غیرمسئولانه غرب، چنان نابجا بوده که غرب به این اطمینان راهبردی رسیده که افزایش فشار به تخلیه میز مذاکره از سوی ایران؛ منجر نخواهد شد. زیرا آمریکایی ها حتی به پیشنهاد دولت برای نمایندگی سازمان ملل که شامل معرفی یک اصلاح طلب تمام عیار بوده نیز به چشم تمامیت خواهانه نگاه کرده و کوچکترین نگرانی از تحت الشعاع قرار گرفتن مذاکرات هسته ای از این چالش نداشته اند؛ در حالیکه اگر دولت از پیشنهادش پا پس کشد، در واقع صحه گذاشتن بر همین اماره است.
سناریوی انصراف  دولت آمریکا از اصرار بر عدم اعطای ویزا به «ابوطالبی» 
این سناریو، ممکن است در راستای اهداف سناریوی قبلی و در جهت افزایش شدیدتر جایگاه مذاکرات جاری در افکار عمومی ایران؛ تجویز گردد. با این وجود، پیشبرد این سناریو، با توجه به مقاومت های بوجود آمده در آمریکا که تابع رؤیای آمریکایی (برتری آمریکایی ها بر دیگر اقوام) و آرمان های آمریکایی این جامعه است؛ بعید به نظر می رسد، زیرا می تواند جایگاه دولت دموکرات ها در افکار عمومی آمریکا را بشدت با نزول روبرو سازد که اصلاً؛ برای فصل آتی انتخابات این کشور به صلاح دولت آمریکا نیست.

سناریوی ویزای محدود آمریکا به ابوطالبی 
با توجه به این امر که بسیاری از استراتژیست های آمریکا در اندیشکده های اطلاعاتی این کشور، بارها خواستار استفاده درست دولت «اوباما» از فرصت بوجود آمده جدید در ایران شده اند؛ به نظر می رسد که آنها، علاوه بر فشار برای گرفتن امتیازهای مهم در میز مذاکراتی، خواهان دادن امتیازهایی به جریان جدید هستند که بتواند؛ جایگاه این جریان در افکار عمومی ایران را بالا ببرد.در اینصورت، ممکن است آمریکایی ها با اعطای ویزای محدود به «ابوطالبی» که عملاً، نمی تواند از دایره تقریباً 10 الی 20 کیلومتری «جزیره منهتن» خروج کند؛ ضمن پاسخگویی به افکار عمومی آمریکا درباره اینکه، مقامات تهران بدلیل انتخاب نادرستشان تنبیه شده اند، این فرصت را نیز به جریان جاری خواهد داد که در افکار عمومی ایران؛ چنین تبلیغ شود که علیرغم تبلیغات منتقدین مذاکرات، دستگاه خارجی در مواقع لازم دارای قاطعیت مورد نیاز هست و نمونه اش، عقب نشینی آمریکا در اعطای ویزا به «ابوطالبی» بوده است.با توجه به بررسی اخبار آشکار موجود و تمرکز بر سناریوهای احتمالی مختلف، به نظر می رسد که بهترین راه موجود برای دولت آمریکا، بهره برداری از سناریو ی؛ یعنی اعطای "ویزای محدود" به «ابوطالبی» است. در این حالت، ضمن اینکه آمریکایی ها توانسته اند، پالس های مورد نظر خویش - نزدیکی ایران به پایان فرصت عدم تحریم های بیشتر- را برای «جواد ظریف» ارسال کنند؛ اینکه شرایطی به منظور ظرفیت سازی برای فرآیند دیپلماتیک جاری در افکار عمومی ایران را تهیه کرده باشند نیز تأمین شده است.
برخورد آمریکا در مساله معرفی ابوطالبی حاوی چه نکاتی است؟
هر چند که امکان دارد این طرح با وتوی اوباما روبه‌رو شود؛ اما تا همین جا هم آمریکایی‌ها با این خصومت‌ورزی‌هایشان نشان داده‌اند که تابع هیچ مقررات، قانون و تعهدات بین‌المللی نیستند تا جایی که حتی بدیهی‌ترین قوانین بین‌المللی را زیر پا می‌گذارند. در این باره ذکر چند نکته حائز اهمیت است: اول اینکه؛ با این اقدام غیرقانونی آمریکا، این کشور دیگر نمی‌تواند میزبانی بی‌طرف و مشروع برای حضور سازمان ملل در خاک خود باشد؛ از این رو، طرح این موضوع باید در دستور کار دولت ایران و دیگر کشورهای بی‌طرف قرار گیرد.نکته دوم اینکه؛ این مسئله به‌خوبی نشان داد که برای آمریکایی‌ها دولت روحانی یا هر دولت دیگری، تفاوت ندارد و خصومت‌ورزی آن‌ها علیه دولت و ملت ایران، مختص به این دولت یا آن دولت و… نیست؛ از این رو، امید بستن به مذاکرات و گفت‌وگو با این کشور برای حل مشکلات دو طرف، امیدی واهی است.سوم آنکه، این کارشکنی‌ها اگرچه در گذشته هم وجود داشته است، ولی هیچ‌گاه به اندازه گستاخی امروز آمریکایی‌ها نبوده است و این مسئله، به برخی برخوردهای منفعلانه دستگاه سیاست خارجه در مسائل مختلف برمی‌گردد که این توهم را در آمریکایی‌ها به‌وجود آورده که با توجه به ضعف دولت ایران، می‌تواند هر اقدامی را بر آن تحمیل کند. از این رو دولت ایران باید با پافشاری بر گزینه ابوطالبی و عقب‌نشینی نکردن از معرفی وی، هم به آمریکایی‌ها و هم به کسانی که این روزها به برخی اقدامات دولت با نگاه تردید می‌نگرند، نشان دهد که از منافع ملی ایران دست نخواهد کشید. ضمن اینکه، این مسئله باید از مجاری قانونی و سازمان ملل نیز بجد پیگیری گردد. هرگونه عقب‌نشینی امروز ما قطعاً گستاخی بیشتر آمریکایی‌ها را در مسائل بین ما و آن‌ها در پی خواهد داشت. برخلاف نظر برخی  اصلاح‌طلبان مرعوب هم، عذرخواهی آنان از اشغال سفارت آمریکا در تهران(!) اینگونه برخورد کردن‌های آمریکا با ایران را اصلاح نخواهد کرد. فقط قاطعیت و مقاومت، چاره‌ساز مراوده با آمریکا و غرب است و بس.

آیا درست است که ابوطالبی گزینه آقای روحانی بوده و عراقچی گزینه ظریف بوده است.خصوصا که ابوطالبی در تیم فرانسه وزارت خارجه قرار دارد و در تیم آمریکای وزارت خارجه نیست و همچنین تسلط اصلی اش زبان فرانسوی و نه انگلیسی است؟
محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران، از انتصاب حمید ابوطالبی برای تصدی نمایندگی ایران در سازمان ملل دفاع کرد و گفت: اجازه نمی‌دهیم گروهی تندرو، دستور کار حضور ایران در سازمان ملل را تعیین کنند.ظریف از ابوطالبی به‌عنوان «یکی از مجرب‌ترین، منطقی‌ترین و با سابقه‌ترین دیپلمات‌های ایران» و مناسب برای نمایندگی دائم ایران در سازمان ملل نام برد و گفت: او سابقه سفارت در ایتالیا، بلژیک و استرالیا را دارد و پیش از این ‌بار‌ها در حکم دیپلمات جمهوری اسلامی ایران به نیویورک سفر کرده و در جلسات سازمان ملل بوده است. سیدعباس عراقچی، معاون حقوقی و بین الملل وزیر امور خارجه هم در واکنش به مصوبه مجلس نمایندگان آمریکا درباره منع ورود حمید ابوطالبی به این کشور گفت: گزینه جایگزین برای آقای ابوطالبی نداریم و موضوع را از طریق سازوکارهای حقوقی پیش بینی شده سازمان ملل پیگیری می کنیم.

برای حل این معضل چه راهکارهایی وجود دارد؟
در این خصوص چند راه وجود دارد ، راه اول این است که ایران می تواند این موضوع را در مجمع عمومی سازمان ملل متحد مطرح و درخواست رای مشورتی کند. درباره مسئولیت آمریکا در این موضوع نیز ایران می تواند این درخواست را به دیوان عدالت بین المللی ارجاع دهد و صدور رای مشورتی را درخواست کند. تهران همچنین می تواند از آنچه در گذشته درباره یاسر عرفات رخ داد استفاده کند. آمریکا اگر اتهام های مشخصی وارد کند می تواند از ورود به ایالتهای مختلف و خاک خود به دلایل امنیتی جلوگیری کند، اما زمانی که این شخص نماینده دیپلماتیک باشد، این حق را ندارد که به طور مشخص از ورود او به منطقه سازمان ملل متحد و مقر آن جلوگیری کند. بین ارائه روادید عادی برای ورود به خاک آمریکا و روادید ورود به نماینده دیپلماتیکی که در چارچوب سازمان ملل متحد فعالیت می کند، باید تفاوت قائل شد. می توانیم بگوییم این توجیهات آمریکا قابل قبول نیست. همچنین باید یادآور شویم که روسای برخی کشورها مانند، فیدل کاسترو که اختلافات زیادی با واشنگتن داشتند، وارد آمریکا شدند و واشنگتن نتوانست از ارائه روادید به وی خودداری کند، چراکه نماینده کشوری بود که در فعالیت های سازمان ملل متحد شرکت داشت. برای همین توجیهات آمریکا در این خصوص و جلوگیری از ورود او به عنوان نماینده در سازمان ملل متحد بر اساس حقوق بین الملل هیچ پایه و اساسی ندارد.
ایران به کدام قوانین استناد کند؟
در قوانین به صراحت تاکیدشده است که آمریکا حق ندارد درباره سابقه افرادی که از سوی کشورها به سازمان ملل معرفی می شوند نظر دهد. در بند 11 قانون مقر سازمان ملل آمریکا اجازه ندارد هیچ مانعی برای افرادی که به عنوان نماینده سازمان ملل کشورها معرفی می شوند ایجاد کند. در بند 13 این قانون آمده است که قوانینی که در آمریکا مربوط به ورود هر خارجی به این کشور تصویب شده است نباید در مورد نمایندگان کشورها در سازمان ملل لحاظ شود و حتی سازمانهای غیر دولتی مورد تایید سازمان ملل هم اگر به این سازمان دعوت شوند دولت آمریکا موظف است برای آنها روادید صادر کند . همه این موارد در قرارداد میان آمریکا و سازمان ملل در سال 1947 آمده و همان سال در کنگره آمریکا به تصویب رسید. در بحث مجمع عمومی سازمان ملل هم که برای یاسر عرفات مشکلی ایجاد کردند به این سبب بود که متاسفانه فلسطین عضو رسمی سازمان ملل نیست.در بند 21قرارداد میان آمریکا و سازمان ملل که در سال 1947 امضا شد پیش بینی شده بود که اگر اختلافی در اجرای این قرارداد ایجاد شود هیات حل اختلاف سه نفره شامل دبیر کل سازمان ملل، وزیر خارجه آمریکا وعضوی از دادگاه عالی بین المللی عدالت موضوع را پیگیری کند.منشور سازمان ملل متحد مورد تصویب همه کشورها واقع شده است. اساسا نهادی بالاتر از سازمان ملل متحد در روابط بین‌الملل وجود ندارد به گونه‌ای که هیچ نوع مرجع و یادآوری برای این موضوع پیش‌بینی نشده است. دبیرکل سازمان ملل متحد با بهره‌گیری از استقلال جمعی خود باید از ایران دفاع کند.بند 3 ماده 29 و ماده 30 منشور سازمان ملل متحد و اعلامیه جهانی حقوق بشر اعلام می‌کند که کشورها نباید در امور سایر کشورها دخالت کنند.دولت آمریکا حق ندارد قوانین داخلی خود را نسبت به سایر کشورها و یا حتی سفرا و نمایندگان سازمان ملل متحد اعمال کند.

تا این لحظه ماجرا در چه مرحله ای قرار دارد؟
نمایندگی دائم کشورمان نزد سازمان ملل متحد در نیویورک روز دوشنبه با ارسال یادداشتی به رئیس کمیته روابط با دولت میزبان این سازمان خواستار تشکیل جلسه فوری این کمیته برای بررسی تخلف امریکا از تعهداتش بر اساس قرارداد مقر این نهاد بین المللی شد. در یادداشت ارسالی ضمن بیان نگرانی شدید جمهوری اسلامی ایران از اقدام دولت امریکا مبنی بر عدم صدور روادید برای سفیر تعیین شده کشورمان آمده است این اقدام دولت میزبان مغایر با مقررات حقوق بین الملل و تعهدات این کشور بر اساس قرارداد مقر و عرف بین المللی است و قطعا مخل فعالیت نمایندگان کشورهای عضو سازمان ملل می باشد.
انتهای پیام/1