دعوای حق پخش؛ اختلاف فدراسیون فوتبال با صدا و سیما
خبرگزاری تسنیم: فدراسیون فوتبال که به تازگی قرارداد سه ساله‌اش با صدا و سیما به پایان رسیده قصد دارد قرارداد جدیدی با همین فرمت و البته به مبلغ ۱۰۰ میلیارد با صدا و سیما برای پخش زنده بازی‌ها در فصل آینده ببندد.
به گزارش گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، وطن امروز نوشت؛ فدراسیون فوتبال ابزار تازه‌ای برای تحت‌فشار قرار دادن سازمان صدا و سیما به دست گرفته است. جمعه خبری روی خروجی خبرگزاری‌ها قرار گرفت که در آن علی کفاشیان به صراحت اعلام کرد اگر صدا و سیما درباره حق پخش تلویزیونی سیاست جدیدی را در پیش نگیرد استعفا می‌دهد و حتی اجازه نخواهد داد یک بازی از لیگ برتر روی آنتن برود.
فدراسیون فوتبال که به تازگی قرارداد سه ساله‌اش با صدا و سیما به پایان رسیده قصد دارد قرارداد جدیدی با همین فرمت و البته به مبلغ 100 میلیارد با صدا و سیما برای پخش زنده بازی‌ها در فصل آینده ببندد. داستان حق پخش تلویزیونی فوتبال ایران در یک دهه گذشته پرونده خاک گرفته‌ای است که شاید تنها در چند برهه زمانی کوتاه‌مدت به جریان افتاد و حتی آن روزها در آبان‌ماه سال 87 وقتی صدا و سیما پذیرفت که در 3 قسط متوالی حق پخش بازی‌ها را خریداری کند باز هم خیلی از باشگاه‌ها از نحوه پرداخت پولی که به حساب فدراسیون واریز شده بود ناراضی بودند. البته طبق گزارشات موجود 5 سال قبل از این ماجرا محمدحسن انصاری‌فرد، مدیرعامل وقت باشگاه پرسپولیس برای اولین بار موفق شد بابت بازی خداحافظی احمدرضا عابدزاده که بین پرسپولیس و بایرن مونیخ در ورزشگاه آزادی برگزار شد 175 میلیون تومان از صدا و سیما دریافت کند و این برای فوتبالی که همیشه رویای درآمدزایی از طریق حق پخش تلویزیونی را در سر می‌پروراند موفقیت بزرگی به حساب می‌آمد.
قبل از آغاز هشتمین دوره لیگ حرفه‌ای، AFC اعلام کرد اگر تلویزیون ایران قوانین حرفه‌ای رایج در فوتبال دنیا را رعایت نکند و پولی بابت پخش مستقیم مسابقات به باشگاه‌ها نپردازد، ایران نمی‌تواند در لیگ قهرمانان آسیا 4 سهمیه داشته باشد و باید در خوشبینانه‌ترین حالت به حضور دو نماینده در این مسابقات اکتفا کند. شاید این اهرم‌ها و البته رابطه دوستانه دولت دهم با مدیران صدا و سیما سبب شد تا در اواخر دهه 80 فدراسیون در 3 سال متوالی بتواند سال اول 10 میلیارد تومان، سال دوم 11 میلیارد تومان و امسال 13 میلیارد و 200 میلیون تومان از صدا و سیما دریافت کنید و همین‌طور قرارداد بعدی که آن نیز 3 ساله انعقاد شد چیزی در حدود 60 میلیارد تومان به حساب فدراسیون واریز شد. (از این پول 80 درصد به باشگاه‌ها می‌رسد و 20 درصد باقی‌مانده در فدراسیون و هیات فوتبال باقی می‌ماند.
حالا این مساله که آیا تقسیم درآمدها به باشگاه به درستی انجام می‌شود یا خیر بحث جداگانه‌ای است چون بعضی از باشگاه‌ها که هواداران کمتری دارند بالطبع نمی‌توانند سهمی به اندازه تیم‌هایی نظیر استقلال و پرسپولیس داشته باشند.) وقتی این قرارداد در روزهای آخر زمستان 92 رو به پایان رسید فدراسیون را به این نقطه نزدیک می‌کند که سهم بیشتری برای حق پخش تلویزیونی از صدا و سیما دریافت کند ولی با توجه به پا پیش گذاشتن وزارت ورزش و عدم ارتباط مستقیم دولت با سازمان صدا و سیما، فوتبال داخلی تبدیل به گوشت قربانی خواهد شد.
شاید پیش از آنکه کفاشیان بخواهد پا پیش بگذارد، این وزارت ورزش است که باید طی جلسات مختلف نحوه درآمدزایی از طریق حق پخش تلویزیونی را در دستور کار قرار دهد اما سکوت وزارت ورزش در چند مورد مشابه و مشکلات مالی که گریبان فوتبال ملی و داخلی را گرفته این شائبه را به‌وجود می‌آورد که فدراسیون فوتبال برای تحت فشار قرار دادن صدا و سیما دست به بلوف زده و اعلام کرده تا مردم اعتراضشان را نسبت به عدم پرداخت حق پخش نمایان کنند. به نظر نمی‌رسد این ابزار راهکار مناسبی باشد، فدراسون فوتبال خودش هم به خوبی می‌داند کیفیت فنی پایین بازی‌های لیگ برتر و عدم تمایل سرمایه‌گذاران خارجی برای تبلیغات محیطی در ورزشگاه‌ها یکی از اصلی‌ترین موضوعاتی است که قیمت قرارداد حق پخش را پایین می‌آرود ولی با این تفاسیر آنها چون بدون حمایت وزارت ورزش پا به این عرصه رودررویی با صداوسیما گذاشته‌اند، می‌خواهند به سیاست خودشان عمل کنند البته این مساله تاسف‌انگیز است که نهادی مانند فدراسیون فوتبال تا این اندازه منزوی شده و از حمایت‌های دولت و وزارت ورزش برای پیشبرد اهداف مالی خود دور باشد.
این جمله «یک بار برای همیشه» از آن دسته دیالوگ‌هایی است که از سوی تعداد زیادی از باشگاه‌ها مطرح شده و آنها اعتقاد دارند اگر بازی‌های آنها پخش نشود بهتر از این است که پخش شود و پولی روانه خزانه باشگاه نشود و باید یک بار برای همیشه این معضل حل شود ولی اگر قرار باشد از دریچه منطقی به این موضوع نگاه کنید آیا واقعا عدم تماشای بازی‌های کسل‌کننده تیم‌های ایرانی می‌تواند مشکلاتی را در سطح جامعه به وجود آورد؟ باشگاه‌ها این روزها آنقدر در مشکلات مالی غرق شده‌اند که کوچک‌ترین روزنه اقتصادی و پول نقد می‌تواند گره کارشان را باز کند ولی چه تضمینی وجود دارد که اگر این پول‌ها نیز تزریق شد باز هم سوء‌مدیریت‌ها و پرداخت کلان قراردادهای عجیب و غریب با بازیکنان در حد متوسط تیره روزهای را دوچندان نکند!؟ فوتبال ایران ثابت کرده ظرفیت سرمایه‌گذاری کلان را ندارد و حتی اگر باشگاه‌ها از طریق فروش بلیت بازی، حق پخش، فروش لوازم باشگاه از قبیل البسه ورزشی اختصاصی درآمدزایی کنند باز هم مدیرانی هستند که پول‌ها را یک‌شبه به باد فنا دهند. البته باید اضافه کرد این موضوع استدلال مناسبی برای پرداختن نکردن حق پخش تلویزیونی نیست ولی هر چه هست راهی که پیش‌رو قرار دارد راه روشنی نیست و بدن شک در این میدان یک طرف مغلوب خواهد شد.
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.
