کمانچه و پیانو از راه‌های مشترک گفتند / چکش‌کاری های یزدانیان بر سیم‌های پیانو

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، حسام اینانلو نوازنده کمانچه و پیمان یزدانیان نوازنده پیانو در بیست و نهمین جشنواره موسیقی فجر در کنار همه به اجرای برنامه پرداختند.

در ابتدای این برنامه پیمان یزدانیان به روی صحنه آمد و به اجرای تکنوازی پیانو پرداخت. چکش کاری‌های یزدانیان بر روی سیم‌های پیانو از نکات جالب این تکنوازی بود.

در برخی از مواقع، یزدانیان با چکشی که مخصوص کوک کردن ساز پیانو است، ‌ به طور مستقیم و بدون استفاده از کلاویه‌های پیانو، ‌ ضرباتی را وارد می‌کرد. این کار یزدانیان در هنگام اجر صدا و فضایی متفات را ایجاد کرده بود.

این کنسرت با نام «دیالوگ» با استقبال مناسبی از سوی علاقه مندان به موسیقی روبه رو شد. این استقبال به گونه‌ای بود که در جایگاه‌های تالار وحدت صندلی خالی به چشم نمی‌آمد.

پس از تکنوازی یزدانیان، ‌ حسام اینانلو هم به روی صحنه آمد و با کمانچه‌اش یزدانیان را همراهی کرد. آن‌ها در این دونوازی در پی یافتن راه‌هایی مشترک بین این دو ساز بودند.

از سال‌های دور و با ابتکار موزیسین‌های ایرانی ساز پیانو در موسیقی ایران به کار برده شده و هم اکنون هم به کار می‌رود. موزیسین‌های ایرانی کوک این ساز را براساس موسیقی ایرانی تغییر می‌دهند و با آن، ‌ قطعات موسیقی ایرانی را می‌نوازند.

اما این بار یزدانیان پیانو را با‌‌ همان کوک غربی می‌نواخت و در کنارش اینانلو نیز به نواختن کمانچه مشغول بود. این دو نوازنده با این کار می‌خواستند که فضاهای مشترک میان موسیقی ایرانی و موسیقی کلاسیک را تجربه کنند.

آن‌ها در این اجرا تلاش کردند تا با پرداختن به نقاط مشترک میان این دو موسیقی، به زبان مشترکی برسند.

حسام اینانلو پیش از این در گفت‌و‌گو با خبرنگار تسنیم درباره این اجرا گفته بود: ما در تمرین‌هایمان به فواصلی پرداخته‌ایم که میان موسیقی ایرانی و موسیقی کلاسیک غرب مشترک هستند. برای مثال در «دستگاه نوا» لحظات و گوشه‌هایی هست که قرابت معنایی با «ر می‌نور» در موسیقی کلاسیک غرب دارد.

وی ادامه داد: ما این نقاط مشترک را دستمایه قرار داده‌ایم تا هم کمانچه و هم پیانو در عین حال که حرف خود را می‌زند با ساز مقابلش نیز به گفت‌و‌گو بپردازد. در ‌‌‌نهایت نیز آنچه شنیده می‌شود نه موسیقی ایرانی است نه موسیقی کلاسیک غرب؛ بلکه سخن تازه‌ای است.

آنچه دیشب در تالار وحدت شنیده شد نه موسیقی ایرانی و نه موسیقی کلاسیک غرب بود، ‌ بلکه سخنی تازه به روایت دو ساز از دو فرهنگ متفاوت بود. این دو نوازنده توانسته بودند که فضایی پر از احساس را برای شنوندگان ایجاد کنند.

انتهای پیام /