مشی تخریب دولت‌های قبلی را هاشمی شروع کرد/روحانی این روند را دنبال نکند

به گزارش گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، در ادامه مهترین محورهای این گفت گو می آید:

-گزارش دکتر روحانی بعد از گذشت صد روز از عمر کابینه او، در واقع انتظارات جامعه را تامین نکرد؛ اصولا آنچه بیان شد را نمیتوان گزارش نامید چرا که انتظار ارائه گزارش عملکرد بعد از صد روز تحویل گرفتن امور اجرایی کشور، منطقی به نظر نمی رسد. در واقع جامعه منتظر بود تا رئیس جمهور بگوید چه برآوردی از اوضاع در صحنه عمل کسب کرده است.

-مردم انتظار ندارند رئیس جمهور امروز بیاید گذشته را برایشان روایت کند؛ میخواهند افق آینده را بدانند که چه رقم میخورد. اینکه مرتب دکتر روحانی بگوید ما دولت را اینگونه تحویل گرفتیم و همه چیز صفر و سیاه بود –فارغ از آنکه با واقعیت تطبیق داشته باشد یا نه- جوابگوی انتظار جامعه نیست.

-آقای هاشمی هم سال 68 وقتی ریاست جمهوری را تحویل گرفت، در نماز جمعه و دیگر تریبون های رسمی اعلام کرد که میرحسین موسوی همه چیز را تخریب کرده، اقتصاد کشور را به صفر رسانده و همه پایه های اقتصاد تخریب و صنعت نابود شده است. آقای هاشمی با این سخنرانی کار را شروع کرد و متاسفانه این مشی به یک فرهنگ تبدیل شد. اگر آقای روحانی بخواهد با همین رویکرد جلو برود، بیش از اینکه دولت گذشته را تخریب کند دولت کنونی را دچار مشکل می کند.

-آقای روحانی توجه کند با یک سری شخصیت های بازنشسته امروز کار می کند؛ یعنی کسانی که تحرک فیزیکی لازم را برای حل مشکلات جامعه ندارند، یعنی توان فیزیکی آنها تحلیل رفته، اینکه به مزاح گفته می شود دولت بازنشستگان خیلی دور از واقعیت نیست. بنابراین به تحرک واداشتن این افراد خود یک دشواری و سختی برای آقای روحانی در بر دارد اما رئیس جمهور با این اظهارات مشکلات خودش را بیشتر می کند چون بهانه ای بدست وزرایی می دهد که بصورت عادی هم به تحرک انداختن آنها مشکل است.

-در کل معتقد نیستم رئیس جمهور گزارش عملکرد صد روزه داد. صحبت های آقای رئیس جمهور را گزارش نمی دانم، بلکه صرفا یک نوع انتقال ضعف ها و بیان همه مشکلات به گذشته بود که این رویکرد اگر ادامه پیدا کند موجب سکون دولتمردان می شود و آنها را ازتحرک باز می دارد.

-قطعا زمینه نقد آقای روحانی یک سال بعد از روی کار آمدن دولت یازدهم فراهم خواهد شد. طبیعتا آن زمان مسائل شفافتر خواهد شد.

-اگر رئیس جمهور مرتب روی ضعف های دولت احمدی نژاد مانور دهد، زمان را از دست می دهد و ذهنیت جامعه از مسئله مثبت نخواهد بود اما اگر آقای روحانی این مطلب را متوجه شود، بهانه دست وزرا ندهد و آنها را در وادی خدمت به مردم و حل مشکلات کشور سوق دهد، اوضاع طور دیگری خواهد شد.

-آقای عارف تلاش دارد در مجلس آینده موقعیتی برای خود رقم بزند، طبیعتا جریان آقای خاتمی، جریان آقای هاشمی و طیف آقای روحانی نیز در این وادی قرار خواهند گرفت و رقابت های چشمگیری میان آن ها به وجود خواهد آمد، اگر چه آن ها هم اکنون پرهیز دارند که این مسئله آشکار شود اما به تدریج شکل می گیرد، البته شدت و قلت آن بستگی به موقعیت دولت در جامعه دارد.

-اگر موقعیت دولت روز به روز تقویت شود، جریان های اصلاح طلب هیچ گاه گامی بالاتر از دولت آقای روحانی برنمی دارند و نمی گویند اصلاح طلب واقعی ما هستیم و رئیس جمهور اصلاح طلب آن چنانی نیست اما اگر روحانی توفیقاتی را در اجرا کسب نکند آن ها یک گام به جلو بر خواهند داشت، بنابراین این طور نیست که اصولگرایان فقط رقیب دولت یازدهم باشند، البته به فعلیت رسیدن این مسئله به میزان محبوبیت آقای روحانی در جامعه بستگی دارد.

-ماهیت کارگزاران این است که با هر دولتی کار می کند، یعنی این طور نیست که اصول و مبانی داشته باشند، این ویژگی کارگزاران موجب می شود هر دولتی را فرصت ببینند و بخواهند از آن استفاده کنند تا بحث های خود را پیش ببرند. در دولت کنونی بیشتر مسائل اقتصادی دست جریان کارگزارن است، البته رقابت هایی در همین صد روزه در درون کابینه به وجود آمده است.

-کسانی که حول آقای اسحاق جهانگیری معاون اول یا آقای نهاوندیان رئیس دفتر رئیس جمهور جمع شدند، قطعا با هم اختلاف دیدگاه دارند که میزان بروز و ظهور این اختلاف هم بستگی به شرایط دولت دارد.

-روحانی قطعا نمی تواند فضای نقد را کنترل کند، مگر از طریق افکار عمومی. دولت انتقادهایی را به رسانه ملی دارد و عدم رضایت خود را از رسانه ملی به صورت مشهودی بروز می دهد؛ با اینکه رسانه ملی خیلی زمینه انتقادی برای دولت فراهم نکرد، با این وجود دولت خیلی از رسانه ملی راضی به نظر نمی رسد. نمی دانم چه کسانی به آقای روحانی مشورت می دهند. اگر تصور این باشد در صورتی که رسانه ملی کاملا تبلیغ دولت را انجام دهد و ارگان تبلیغاتی دولت شود همه مسائل دولت قابل حل است و می تواند به افکار عمومی آن طور که می خواهد جهت دهد، این تصور غلطی است. با مطالعه در احوال دولت های گذشته درک این واقعیت به سهولت امکان پذیر است.

-هنوز نقد جدی به دولت یازدهم وارد نشده چون عملکرد نبوده که نقدی باشد. یک موقع دولت عملکردی ارائه می دهد، بعد بر اساس آن مورد نقد واقع می شود، حال آنکه این اتفاق برای دولت یازدهم نیفتاده است. این خیلی سخن خلاف واقعی است که گفته شود نقدی که به دولت روحانی است مثل صد روزه آخر دولت های گذشته است. مطالعه صد روز آخر دولت آقای احمدی نژاد و خاتمی نشان می دهد که چه انتقادهای جدی به آن ها وارد می شد.

-نباید انتظار این باشد که حرکت رسانه ملی یکسویه باشد یعنی آقای روحانی حرف بزند و جامعه فقط این حرف را بشنود، این فضا پایدار و قابل کنترل نخواهد بود. بالاخره حرف های دیگر نیز به جامعه می رسد، حتی اگر دولت بتواند رسانه ملی را از طریق بودجه و شیوه های مختلف تحت کنترل در بیاورد، این راهش منطقی نیست، کما اینکه دیگران هم نتوانستند این کار را انجام دهند. آقای هاشمی هم در زمان ریاست جمهوری خود رسانه ملی را وادار به همراهی کرد اما نتوانست راه اطلاع گیری جامعه را بر اساس سلایق خود تنظیم کند، قطعا آقای روحانی هم نخواهد توانست.

-انتظار عمده جامعه از آقای روحانی حل مسائل اقتصادی است. اگر دولت در این راه توفیقاتی کسب نکند، زمینه های بروز انتقادهایی در حوزه های دیگر نیز فراهم خواهد شد. چون آقای روحانی وعده های خود را بر مبنای مسائل اقتصادی قرار دارد. آقای روحانی وعده داد صد روزه وضعیت جامعه را به لحاظ اقتصادی دگرگون خواهد کرد.

-نقد گذشته را مردم نمی خواهند و سئوال می کنند بعدش چه؟ دولت یازدهم برای حل مشکلات چه کار کرد؟ اشکالی ندارد که دولت کارشناسانی را به صدا و سیما بفرستد و با کارشناسان دولت گذشته میزگردهایی بگذارند اما آقای روحانی باید متوجه شان خود باشد. جامعه در شان رئیس جمهور از او انتظار دارد، بنابراین به نظر من گزارشی که آقای روحانی داد آنی نبود که جامعه انتظار داشت. گزارشی برای جامعه ارزشمند است که افق آینده را ترسیم کند. وقتی افق آینده روشن شد، وزرا نیز مبجورند برای تحقق آن افق تحرک بیشتری داشته باشند.

-برخی اصولگرایان با دولت به شدت همراهی می کنند و برخی اصلاح طلبان برعکس مایلند هر چه زودتر آقای روحانی شکست بخورد تا آن ها بیایند خود را به عنوان یک مجری کارآمد معرفی کنند.

منبع: مثلث

انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.