خنجر یمنی بر شریان صهیونی
باید به رگ حیات و پاشنه آشیل صهیونیسم ضربه زد. ضربه از پی ضربه دیگر. ضربه زدن است که قدرت باروت را کم می‌کند.
به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، در سرمقاله شصت و پنجمین شماره روزنامه اینترنتی صدای ایران که با تیتر «خنجر یمنی بر شریان صهیونی» منتشر شده، آمده است:
«از چه کسی در این دنیا یاری بخواهیم که کشتار را محکوم کند؟! هر طور که می‌خواهی محکوم کن چه ارزشی دارد...محکومیت آنچه در سلاخ‌خانه می‌گذرد؟! محکوم کردن قدرت باروت را کم نمی‌کند...»
اینها بخش‌هایی از ترانه‌ای است که «امیر عید» خواننده مصری پس از هجوم ماشین کشتار صهیونی به غزه در اواخر پاییز 1402 در یک جشنواره اجرا کرد. او در بخش دیگری از همین قطعه چنین می‌خواند: «مهم نیست دنیا چه می‌گوید، آزاده بمیر و در ذلت زندگی نکن، و الهام‌بخش نسلی پس از نسل دیگر باش و یادشان بده، چگونه برای این قضیه (فلسطین) زندگی کند و بمیرد...» خواننده 41 ساله مصری شخصیتی سیاسی نبود اما با شهودی فرهنگی و هنری به درک درستی از نظامات بین‌المللی و مواجهه با رژیم اسرائیل رسیده بود.
دنیا و نظامات فعلی حاکم بر آن جنگلی بیش نیست. قدرت نداشته باشی، توسط گرگ‌های انسان‌نما دریده خواهی شد. در چنین صحنه‌ای مهم نیست دیگران، عملیات دریدن انسان‌ها را محکوم می‌کنند. صهیونیسم، این گل سرسبد غرب و آمریکا از ابتدای جنگ غزه جان حدود 60 هزار انسان را به انحای مختلف گرفته؛ از توپ و تانک و اسلحه و گرسنگی دادن و قطحی تحمیلی گرفته تا همین امروز با حمله به امدادگران و خبرنگاران در برابر دوربین‌های زنده تلویزیونی.
اروپایی‌ها کشتارها را محکوم می‌کنند. امریکایی‌ها اسرائیل را دعوت به کند کردن لبه تیز حملات می‌کنند. در میانه همه این محکومیت‌ها و خویشتن‌داری‌ها اما زنجیره تأمین ماشین کشتار صهیونی همچنان برقرار است. دُم خط زنجیره تأمین هم به هزارتویِ زهدان صنعتی و تسلیحات همین کشورهایی می‌رسد که برخی با قوت مشغول محکومیت اسرائیل یا دعوت به خویشتن‌داری او هستند. خیلی که رگ بشری و انسانی‌شان بجنبد، رضایت صهیونیست‌ها را جلب کنند که با هواپیماهای ترابری، محموله‌هایی معدود از هوا برای گرسنگان غزه پرتاب کنند و مگر می‌شود نیازهای یک‌میلیون و 900 هزار نفر انسان را با چند سورتی پرواز ترابری تأمین کرد؟! پروازهایی که صرفاً به درد عکس یادگاری جلوی رسانه و خواباندن تورم حقوق بشری می‌خورد.
در چنین جنگلی فقط باید قوی بود. یا باید توده سرطانی ابلیس را یکجا ازاله کرده یا رگ‌های حیاتی‌اش را قطع کرد و زخم‌‌های پی‌درپی به او و زنجیره تأمین حیات و بقایش وارد کرد؛ زخمی از پی زخم دیگر. ترجمان این راهبرد همان اقدامی است که این‌روزها برادران مسلمان یمنی مشغول انجام آنند. خواننده محبوب مصری یک‌بار روی صحنه یک جشنواره چنین اجرا کرده بود: «هر طور که می‌خواهی محکوم کن؛ چه ارزشی دارد محکومیت آنچه در سلاخ‌خانه می‌گذرد؟! قدرت باروت را کم نمی‌کند» حالا اما مسلمانان آزاده یمن دارند این منطق را روی صحنه دنیایی با قوانین جنگل اجرا می‌کنند.
باید به رگ حیات و پاشنه آشیل صهیونیسم ضربه زد. ضربه از پی ضربه دیگر. ضربه زدن است که قدرت باروت را کم می‌کند.
منبع: KHAMENEI.IR
انتهای پیام/
