جاده‌های مهربانی؛ مازندرانی‌ها در طریق‌الرضا(ع)
در روز شهادت امام مهربانی‌ها، دل‌های مردم مازندران یک‌صدا روانه مشهدالرضا(ع) شده است.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از ساری، آن‌هایی که توفیق زیارت دارند در مسیر قدم می‌زنند و آن‌هایی که جا مانده‌اند، دل و جانشان را در موکب‌های مردمی در جاده‌های شمال نذر کرده‌اند.
نسیم آرام تابستانی روی شالیزارهای خیس مازندران وزیدن گرفته است و در جاده‌های پیچ‌درپیچ جنگلی، پرچم‌های سیاه برافراشته شده‌اند. صدای نوحه از بلندگوهای کوچک موکب‌ها به گوش می‌رسد؛ همان موکب‌هایی که چند سالی است در مسیر زائران مشهدالرضا جان گرفته‌اند.
اینجا مازندران است، سرزمینی که مردمش از دیرباز ارادت ویژه‌ای به امام هشتم داشته‌اند. از پیرمردی که در گوشه موکب چای می‌ریزد تا دختر نوجوانی که بسته‌های خرما میان خودروها پخش می‌کند، همه یک حس مشترک دارند: «دلشان برای امام رضا(ع) تنگ است.»
روایت جاده‌ها
از قائم‌شهر تا ساری و از بابل تا آمل، جاده‌های مازندران حال‌وهوای دیگری دارد. در حاشیه بزرگراه هراز، موکب‌های کوچک و بزرگ برافراشته‌اند؛ بساط چای داغ، شله‌زرد نذری و پرچم‌های یا ضامن آهو.
آقای قربانی، یکی از خادمان موکب در، با دست‌های پینه‌بسته مشغول چیدن لیوان‌های چای است. می‌گوید: «هر سال این موقع دلم می‌خواهد کاری کنم برای امام رضا. شاید خودم مشهد نباشم، اما وقتی زائرها اینجا خستگی در می‌کنند، انگار خودم در حرمم.»
دل‌های جامانده
در میان جمعیت، زهرا احمدی، دختر جوانی از آمل، ایستاده و بین ماشین‌ها کیک و خرما توزیع می‌کند. وقتی علت این شور و اشتیاق را می‌پرسم، لبخند می‌زند و می‌گوید: «سال گذشته توفیق زیارت داشتم. حرم امام رضا یک‌جور آرامش دارد که هیچ‌جا پیدا نمی‌شود. امسال اما قسمت نشد بروم. این موکب، تکه‌ای از همان آرامش است؛ اینجا دل را راهی می‌کنیم.»
موکب‌های کوچک، عشق‌های بزرگ
در جاده ساری به مشهد، موکب کوچکی کنار یک مزرعه برپاست. بوی نان تازه، چای داغ و آش نذری در فضا پیچیده است. حاج مهدی توکلی یک شهروند مازنی است و توضیح می‌دهد:«ما از یک خانواده چهارنفره شروع کردیم. سال اول فقط یک سماور داشتیم و چند لیوان چای. امسال با کمک اهالی محل، 300 پرس غذای گرم برای زائران پختیم. باور کنید این کار حال آدم را عوض می‌کند.»
مسیر دل‌ها، نه فقط جاده‌ها
شهادت امام رضا(ع) برای مازندرانی‌ها فقط یک مراسم مذهیی نیست؛ یک آیین است، یک قرار قدیمی میان دل و ضریح. هر سال مردم استان با کاروان‌های کوچک و بزرگ راهی مشهد می‌شوند، اما آنان که توفیق حضور ندارند، با برپایی موکب‌ها، دل خود را به زائران گره می‌زنند.
در طول محورهای هراز، فیروزکوه، سوادکوه و گلوگاه، صدها موکب مردمی شکل گرفته است. در برخی از آن‌ها، فقط یک خانواده خادمی می‌کند؛ در برخی دیگر، ده‌ها جوان داوطلبانه پای کار ایستاده‌اند.
صدای مداحی، بوی نذری و لبخندهای خسته اما رضایتمند خادمان، تصویری از عشق و ایمان را در جاده‌های شمال به تصویر می‌کشد.
به گزارش تسنیم، شهادت امام رضا(ع) برای مردم مازندران یک تاریخ در تقویم نیست؛ این روز برایشان خاطره‌ای از دلدادگی و معنویت است. موکب‌ها، هرچند کوچک، نشانه‌هایی از عشق‌های بزرگند؛ عشق‌هایی که جاده‌های مازندران را به طریق‌الرضا بدل کرده‌اند.
انتهای پیام/
