وقتی شکیل اونیل قهرمانی NBA را فدای لبخند یک کودک بیمار کرد
کسانی که دوران بازنشستگی شکیل اونیل او را دنبال می‌کنند، می‌دانند کارهای مهربانانه این اسطوره بسکتبال کم نیست و او همچنان با روحیه بخشندگی زندگی می‌کند.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، شکیل اونیل، اسطوره بسکتبال آمریکا به‌خاطر سخاوتمندی‌اش به عنوان یکی از بزرگ‌ترین ورزشکاران تاریخ شهرت دارد، اما داستانی که اخیراً توسط مربی سابقش در LSU، دیل براون، بازگو شد نشان می‌دهد مهربانی او تا چه حد پیش می‌رود، حتی در اوج مهم‌ترین لحظات دوران حرفه‌ای‌اش.
براساس گفته براون، در جریان فینال لیگ NBA سال 2000 بین لس‌آنجلس لیکرز و ایندیانا پیسرز، شکیل فشار زیادی برای به دست آوردن اولین قهرمانی خود در لس‌آنجلس را کنار گذاشت تا شاید زندگی کودکی در حال مرگ را نجات دهد: این شکیل اونیل واقعی است. لیکرز در ایندیاناپولیس مقابل ایندیانا پیسرز بازی می‌کرد. اگر آن شب در پلی‌آف NBA می‌باختند، همه چیز تمام بود. اگر می‌بردند، قهرمان ملی می‌شدند. این بازی بسیار مهمی بود. آن روز، زنی از ایندیاناپولیس با من تماس گرفت.»
براون ادامه داد: «او گفت که پسر 9 ساله‌اش تومور مغزی سرطانی دارد. او تحت عمل جراحی قرار گرفته بود، در کما بود و به نظر نمی‌رسید زنده بماند. او گفت که می‌داند این درخواست جسورانه است، اما آیا ممکن است شکیل بتواند به پسرش از طریق تلفن زنگ بزند تا حداقل با صدای قهرمانش بمیرد؟»
مربی تیم LSU اضافه کرد: «فکر کردم این درخواست بزرگی است. فکر نمی‌کردم بتوانم انجامش دهم، اما گفتم تلاش می‌کنم. پس با شکیل تماس گرفتم.»
دیل براون توضیح داد: «دو سال بعد، با دوستانم در رستورانی ناهار می‌خوردم. زنی با پسر جوانی به طرف ما آمد و گفت: مربی براون، احتمالاً من را به یاد نمی‌آورید. من از ایندیاناپولیس با شما تماس گرفته بودم.»
براون گفت: «گفتم من دقیقاً می‌دانم شما چه کسی هستید. پسر شما در حال مرگ بود و می‌خواستید شکیل با تلفن من با او تماس بگیرد. آیا این کار را انجام داد؟ او گفت: نه، او هیچ‌وقت زنگ نزد.»
او ادامه داد: «اما سپس گفت: او به بیمارستان آمد. یک ساعت و نیم کنار آن فرزندم نشست. برایش آواز خواند، به او غذا داد و جوک گفت. پسرم بیدار شد و با او صحبت کرد. این چیزی نیست که در تیتر اخبار ببینید.»
از طرف دیگر، فینال NBA در تعادل بود. لیکرز بازی سوم را باخته، پیشتازی 2 بر صفر را به 2–1 کاهش داده بود. پیسرز این شانس را داشت تا سری را برابر کند و بازی پنجم هم در زمین خودشان بود. فشار روی اونیل بسیار زیاد بود. «شک» در هشتمین سال حضورش در لیگ، یک بار به فینال رسیده و ناکام مانده بود. حالا می‌خواست با لیکرز، نشان دهد می‌تواند یک تیم را به قهرمانی برساند.
با وجود همه این‌ها، شکیل وقت گذاشت تا به پسری بیمار و خانواده‌اش خاطره‌ای بسازد که هرگز فراموش نکنند. آن شب، او 36 امتیاز و 21 ریباند در بازی چهارم ثبت کرد، هر چند در وقت اضافه خطا کرد. کوبی برایانت، تنها 21 ساله، سه پرتاب حساس انجام داد تا پیروزی 120 بر 118 لیکرز را تثبیت کند.
این پیروزی عملاً سری را به نفع لیکرز تغییر داد و لس‌آنجلس در نهایت عنوان قهرمانی سال 2000 را به دست آورد.
برای کسانی که از دوران بازنشستگی اونیل او را دنبال کرده‌اند، کارهای مهربانانه‌ای مثل این نادر نیست. در سن 53 سالگی، شکیل همچنان با روحیه بخشندگی زندگی می‌کند. همین امسال، او 2000 جفت کفش به کودکان نیازمند از طریق خط تولید کفش خود اهدا کرد.
او مبلمان برای خانواده‌های نیازمند خرید، قبض‌های ناشناس را پرداخت کرده و مردم را با PS5، لپ‌تاپ و آیفون شگفت‌زده کرده است. حتی به یوتیوبرها پول نقد داده است فقط به خاطر اینکه به دیگران کمک می‌کنند.
از خرید خانه برای مادر یک خواننده تا ارائه قرارداد کفش به ورزشکاری شش ساله که او را تحت تأثیر قرار داده، سخاوتمندی شکیل همیشه خبرساز است.
با این حال، داستان‌های خصوصی و گزارش نشده، بازدیدهای بیمارستانی، کمک‌های بی‌صدا و معجزه‌های کوچک بی‌شمار، او را بیش از هر چیز دیگری تعریف می‌کند. آنچه براون درباره فینال 2000 گفت، تنها یک نمونه از همدلی و مهربانی این غول 216 سانتی‌متری بود.
در زمانی که جهان شکیل اونیل را به عنوان قدرتمندترین نیرو در بسکتبال می‌دید، او ثابت کرد می‌تواند در مهربانی هم به همان اندازه تاثیرگذار باشد. فینال 2000 اولین قهرمانی و عنوان MVP فینال او را به ارمغان آورد، اما شاید بزرگ‌ترین پیروزی او دور از زمین بازی، بالا بردن روحیه پسری جوان در تاریک‌ترین لحظه زندگی‌اش بود.
انتهای پیام/
