پاشنه‌آشیل اسرائیل در جنوب لبنان/ «تانکی برایتان نمی‌ماند»
رژیم صهیونیستی درحالی تهدید به تهاجم زمینی علیه لبنان می‌کند که به نظر می‌رسد، از شکست خفت‌بار نیروی زمینی خود در جنگ جولای ۲۰۰۶ درس نگرفته و از توانمندی‌های رزمندگان مقاومت در جنگ زمینی آگاهی ندارد.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، همزمان با تجاوزات هوایی وحشیانه رژیم صهیونیستی به لبنان «نوئل بارو» وزیر امور خارجه فرانسه به لبنان سفر کرده تا درباره امکان دستیابی به راه حل سیاسی جهت پایان دادن به جنگ کنونی با مقامات لبنانی گفتگو کند.
تهدیدات صهیونیست‌ها برای حمله زمینی به لبنان
از طرف دیگر، ارتش رژیم اشغالگر همچنان لبنان را تهدید به تهاجم زمینی تحت عنوان «عملیات زمینی محدود در عمق خاک لبنان» می‌کند. این تحولات در حالی است که محافل صهیونیستی به شدت نگران گسترش پاسخ‌ها از سوی حزب الله و کل محور مقاومت، بعد از جنایت تروریستی رژیم اشغالگر در به شهادت رساندن سید حسن نصرالله، دبیرکل حزب الله هستند و معتقدند که این پاسخ اجتناب ناپذیر است.
روزنامه عبری معاریو به نقل از منابع آگاه صهیونیستی گزارش داد که تصمیم برای عملیات زمینی در لبنان هنوز گرفته نشده، اما ارتش برای آن آماده است و در صورت تایید آغاز این عملیات، حمله زمینی محدود خواهد بود.
از زمان جنگ جولای 2006 تاکنون، رژیم صهیونیستی ورود به جنگ سوم با لبنان را اجتناب ناپذیر می‌دانست و به همین منظور مانورهای نظامی بزرگی را طی این سال‌ها برای شبیه سازی جنگ علیه لبنان در چندین مکان از جمله در قبرس انجام داده است.
شکست صهیونیست‌ها در استراتژی «جنگ بین جنگ‌ها»
رژیم اشغالگر همچنین از سال 2013 یعنی زمانی که حزب الله برای جنگ علیه تروریسم وارد سوریه شد، استراتژی «جنگ بین جنگ‌ها» را برای تضعیف مقاومت اتخاذ کرد و این مسئله به طور رسمی در سند راهبردی ارتش صهیونیستی در سال 2015 مطرح شده است.
استراتژی جنگ بین جنگ‌ها، با هدف تضعیف توانایی‌های حزب‌الله از طریق ممانعت از انتقال سلاح‌های پیشرفته به مقاومت لبنان بود تا از ایجاد زیرساخت‌های نظامی مستحکم برای حزب الله پیشگیری شود و به این ترتیب اسرائیل در جنگ‌های بعدی، به راحتی به اهداف خود برسد. آمریکایی‌ها هم در این استراتژی کمک زیادی به صهیونیست‌ها کردند، از جمله از طریق اعمال تحریم‌های متعدد علیه حزب الله.
اما گذشته از مطالب و گزارش‌هایی که در رسانه‌های حامی مقاومت لبنان درباره توانمندی‌های نظامی حزب الله منتشر شده است، خودِ مراکز مطالعاتی و محافل و رسانه‌های عبری به وفور درباره قدرت نظامی مقاومت لبنان به ویژه در عرصه موشکی و در راس آن موشک‌های نقطه زن صحبت و ابراز نگرانی کرده‌اند.
بر اساس این تحلیل‌ها، مشخص می‌شود که استراتژی جنگ بین جنگ‌ها که توسط اسرائیل اتخاذ شده بود، نتوانست مانع تقویت زرادخانه نظامی حزب‌الله شود؛ زیرا تعداد موشک‌های مقاومت لبنان نسبت به موشک‌هایی که در سال 2006 داشت، به شکل قابل توجهی افزایش یافته و علاوه بر آن موشک‌های حزب‌الله در سطح کیفی نیز اصلاً قابل مقایسه با سال 2006 نیستند.
در این مدت همچنین ناوگان پهپادی حزب الله هم پیشرفت قابل توجهی داشته و با وجود اینکه مقاومت لبنان از قدرت اصلی پهپادی خود طی یک سال گذشته در نبرد با دشمن صهیونیستی، هنوز استفاده نکرده است؛ اما تشکیلات پدافندی ارتش اشغالگر ثابت کرد که در بسیاری از موارد حتی متوجه ورود پهپادهای حزب الله به آسمان فلسطین اشغالی هم نمی‌شود.
همچنین رسانه‌های عبری گزارش‌های متعددی درباره تونل‌های مستحکم حزب الله که رژیم اشغالگر قدرت دستیابی به آنها را ندارد، منتشر کرده‌اند.
اهداف اسرائیل از تهدید به حمله زمینی علیه لبنان
اما در مرحله کنونی، رژیم صهیونیستی با تهدید به حمله زمینی علیه لبنان چندین هدف را دنبال می‌کند که بارزترین آنها به شکل زیر است:
- دور کردن حزب الله از مرزهای لبنان با فلسطین اشغالی و عقب نشینی از مناطق جنوبی.
- خالی شدن جنوب رودخانه لیتانی از سلاح و پایان دادن به حضور نظامی حزب الله در آنجا.
- بازگشت آوارگان صهیونیست به شهرک‌های شمالی فلسطین اشغالی.
- دادن آزادی بیشتر به یونیفل (نیروهای موسوم به حافظ صلح سازمان ملل مستقر در لبنان) برای جستجوی سلاح‌های حزب‌الله و حمله به انبارهای تسلیحاتی و مصادره آنها.
- نظارت و سیطره رژیم صهیونیستی بر مرزهای سوریه و لبنان.
پاشنه آشیل اسرائیل در جنوب لبنان
اما صهیونیست‌ها به خوبی می‌دانند که حزب الله در جنگ زمینی بر ارتش اسرائیل برتری دارد و این جنگ برای تل‌آویو بسیار پرهزینه خواهد بود و اسرائیل نمی‌تواند در یک دوره محدود به این جنگ پایان دهد. علاوه بر آن، ارتش اسرائیل باید این مسئله را هم در نظر داشته باشد که همزمان با جنگ زمینی، ممکن است گرفتار عملیات‌های فردی شود که رزمندگان مقاومت، چه در لبنان و چه فلسطین مهارت زیادی در آن دارند. افتادن پی در پی نظامیان صهیونیست در کمین‌های رزمندگان مقاومت در نوار غزه، موید این امر است.
علاوه بر آن، اشغالگران فراموش نکرده‌اند که در جنگ جولای 2006 ارتش اسرائیل چگونه در جنگ زمینی با حزب الله فلج شد و در نهایت مجبور شد عقب نشینی کند. از سوی دیگر، این احتمال وجود دارد که همه نیروهای محور مقاومت وارد این جنگ شوند و جبهه‌های متعددی را باز کنند که اسرائیل دیگر نتواند تحمل کند.
صهیونیست‌ها همواره خاطرات تلخی از جنگ با لبنان با خود دارند. در سال 1982 رژیم صهیونیستی اولین تهاجم رسمی خود به لبنان را آغاز و با همکاری مزدوران فالانژ، بیروت را به عنوان اولین پایتخت عربی اشغال کرد.
در آن زمان هم صهیونیست‌ها بسیار سرمست بودند و احساس پیروزی داشتند، اما با ظهور مقاومت و به محض شروع عملیات‌های آن علیه اشغالگران، ورق برگشت و اسرائیلی‌ها مجبور شدند از بیروت به سمت جنوب لبنان عقب نشینی کند. در جنوب هم مقاومت به عملیات‌های خود علیه ارتش اشغالگر ادامه داد، تا اینکه بعد از دو دهه در سال 2000 شکست خفت باری به دشمن تحمیل و صهیونیست‌ها را از لبنان بیرون کرد.
تانکی در جنوب لبنان برایتان نمی‌ماند
رژیم صهیونیستی در همه جنگ‌هایی که بعد از آغاز اشغالگری خود در اراضی فلسطین داشت، همواره به نیروی هوایی خود که در واقع نیروی هوایی آمریکا و کشورهای اروپایی محسوب می‌شود، افتخار کرده است و به خاطر قتل عام غیرنظامیان عرب با استفاده از بمب‌های چند تنی آمریکا، همواره به خود می‌بالد.
اما ارتش اسرائیل در سطح نیروی زمینی همواره ضعف خود را نشان داده و همانطور که ژنرال‌های این رژیم می‌گویند، نیروی زمینی ارتش اسرائیل، پاشنه آشیل آن است.
بنابراین تهاجم زمینی به لبنان برای رژیم اشغالگر بسیار پرهزینه و با عواقبی نامعلوم خواهد بود. این در حالی است که رزمندگان مقاومت مشتاق تقابل زمینی با نیروهای اشغالگر هستند و شهید سید حسن نصرالله چند ماه قبل در یکی از سخنرانی‌های خود خطاب به صهیونیست‌ها گفت «اگر نیروی زمینی خود را وارد جنوب لبنان کنید، مشکل کمبود تانک نخواهید داشت؛ زیرا دیگر تانکی برایتان نمی‌ماند و همه آنها را منهدم می‌کنیم».
بنابراین متحدان رژیم اشغالگر، از جمله آمریکا و فرانسه تلاش دارند لبنان را از طریق دیپلماتیک تحت فشار قرار دهند تا اسرائیل به اهداف جنگی خود برسد. به همین دلیل منابع آگاه لبنانی به مقامات این کشور هشدار می‌دهند که نگذارند، اسرائیل چیزی را که از طریق جنگ نمی‌تواند به دست بیاورد، از طریق سیاست و فشارهای دیپلماتیک کسب کند.
انتهای پیام/
