کاهش حدود ۱۰ هزار تن از گازهای مخرب لایه ازن در ایران
مدیر طرح حفاظت از لایه ازن گفت: ایران یکی از کشورهای پیشرو و سرآمد در حفاظت از لایه حیاتی ازن است و ۹۸۰۰ تن از مواد مخرب لایه ازن را از طریق کنترل صنایع، خدمات و کشت حذف کردهایم.
به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسینم، صبح امروز وبینار روز حفاظت از لایه ازن برگزار شد. روز جهانی حفاظت از لایه ازن به سال 1994 برمیگردد که کشورهای عضو مجمع عمومی سازمان ملل با تصویب پروتکل مونترال در آن سال پذیرفتند تا روزی را برای حفاظت از لایه ازن نامگذاری کنند.
در ابتدای این نشست، ابراهیم حاجیزاده؛ مدیر طرح حفاظت از لایه ازن اظهار کرد: پروتکل مونترال به دنبال کاهش مواد مخرب لایه ازن بود که با اتحاد کشورها این اتفاق افتاد. کشور ما نیز این پروتکل را پذیرفته و در مقابل حفاظت از لایه ازن متعهد شدهایم و اکنون یکی از کشورهای پیشرو و سرآمد در حفاظت از لایه حیاتی ازن هستیم.
مدیر طرح حفاظت از لایه ازن گفت: کشور ما تعهدات خود را به خوبی انجام داده و حتی فراتر از این تعهدات حرکت کردهایم و 9800 تن از مواد مخرب لایه ازن را از طریق کنترل صنایع، خدمات و کشت کم کردهایم که این کاهش مواد مخرب از طریق 1387 واحد اتفاق افتاده است.
حاجیزاده بیان کرد: ما همچنین برای حذف 162 ODP تن، برنامه داریم که به کمک برنامه عمران ملل متحد، سازمان توسعه صنعتی ملل متحد و دولت ایتالیا این برنامهها را پیش میبریم. همکار دیگر ما GIZ (شرکت دولتی خدمات حرفهای آلمان) بود که به دلیل بحث تحریم از پروژه خارج شد و منابع مالیاش را نیز از کشور ما حذف کرد اما در پروتکل مونترال وظایف آن به آژانس عمران ملل متحد سپرده شد.
وی افزود: ما امسال مجوز استفاده از این گازها به مقدار 247 تن را داشتیم اما تنها 123 تن استفاده شد که این اقدام اجباری نبوده بلکه ما با همکاری دستگاهها و تلاشهای خودمان توانستیم به این مهم دست پیدا کنیم. ما در کاهش گازهای مخرب ازن از تعهدات خود جلو هستیم و به همین دلیل از جمهوری اسلامی ایران تقدیر شده است.
مدیر طرح حفاظت از لایه ازن گفت: اگر سیستم به همین منوال جلو برود و از تحریمهای ظالمانه گذر کنیم، در آینده شرایط بهتر نیز خواهد شد.
به گزارش تسنیم، از پیامدهای منفی تخریب لایه اوزون میتوان به مواردی نظیر افزایش احتمال ابتلا به سرطانهای پوستی، تار شدن عدسی چشم یا آب مروارید، کاهش مقاومت بدن در برابر بیماریهای عفونی، کاهش فتوسنتز گیاهان و به دنبال آن کاهش تولید اکسیژن، کاهش ترسیب کربن و نهایتاً کاهش امنیت غذایی اشاره کرد.
انتهای پیام/