جوادی: وعده عدم شکایت و مژدگانی هم برای پیدا شدن دزد و بازگرداندن مدال‌هایم اثر نکرد
دارنده ۴ مدال طلای کشتی آزاد جهان می‌گوید هنوز دزد خانه‌اش پیدا نشده و وعده عدم شکایت از دزد و تعیین مژدگانی برای بازگرداندن مدال‌هایش افاقه نکرده است.
ابراهیم جوادی در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، در رابطه با برگزاری جشنواره پهلوانک‌ها در روزهای گذشته در تهران اظهار داشت: این جشنواره بسیار عالی بود. اینها آینده کشتی ایران هستند، یک پیشنهاد هم دادم که تمام استان‌ها این کار را انجام دهند. این بچه‌ها به شرطی که رها نشوند، آینده‌ساز کشتی هستند. فدراسیون باید برای مربیان‌شان حقوق تعیین کند و نباید آنها و کشتی‌گیران‌شان را به امان خدا رها کرد. این یک مرحله از پشتوانهسازی بود، فدراسیون پیگیر باشد تا این بچه‌ها به رده‌های بالاتر نوجوانان، جوانان و بزرگسالان هدایت شوند.
وی در مورد اینکه آیا دیدن برخی از این بچه‌ها، تداعی‌کننده گذشته خودش در کشتی نبوده است؟، گفت: زمان ما که اینطور نبود، اصلاً این رده‌های سنی را نداشتیم. نونهالان و نوجوانان کجا بود، من 17 سالگی به باشگاه رفتم و می‌خواستم ثبت‌نام کنم، رویم نشد چون همه آنجا بزرگسالان بودند و زمان جداگانه برای بچه‌های سن کمتر نبود. 44 کیلو بودم که به باشگاه رفتم. چهل دفعه رفتم و آمدم، تا آخر سر یک بزرگتر را با خودم بردم و توانستم ثبت‌نام کنم. افسوس خوردم که کاش دوره ما هم اینطوری بود، که اگر بود، 17-18 سالگی قهرمان جهان می‌شدیم نه 25 سالگی.
جوادی ادامه داد: آن موقع اینگونه نبود که از 12 سالگی در رده سنی نونهالان شرکت کنی، اصلاً مسابقه یا کلاسی نبود، همه در یک کلاس بزرگسالان تمرین می‌کردند و جدا نبودند. در 25 سالگی اولین مدال طلای جهانی‌ام را گرفتم.
دارنده مدال برنز المپیک 1972 مونیخ در خصوص تجلیلی که در خلال برگزاری این جشنواره از او به عمل آمد، تصریح کرد: هیئت کشتی تهران بانی بود، از عده‌ای تجلیل کردند که من هم یکی از آنها بودم.
جوادی درباره انتخابات پیش روی فدراسیون کشتی گفت: اول باید معلوم شود چه کسانی مجوز شرکت می‌گیرند و بعد در موردش صحبت کرد.
وی در خاتمه درباره دزدی چند سال پیش مدال‌هایش تاکید کرد: هیچ کدام از وسایل دزدیده شده، پیدا نشد. همه مدال‌هایم در آن بود. سه سال از آن ماجرا گذشت، شکایت و تعیین مژدگانی هم اثر نکرد. گفته بودم فقط مدال‌هایم را پس بده، نه شکایت می‌کنم، تازه مژدگانی هم می‌دهم. جای آنها خالی شده و ناراحتم اما دیگر چه می‌شود کرد.
انتهای پیام/
