«فلسطین» همچنان در جام جهانی صعود می‌کند| گزارش خبرنگار تسنیم از حال و هوای ضدصهیونیستی در قطر

خبرنگار اعزامی خبرگزاری تسنیم به قطر، محمدعلی سافلی: در جام جهانی 2014، وقتی چشم همه جهان به صفحه تلویزیون بود تا بازی‌های فوتبال را دنبال کنند، یک چشم ملت‌های مسلمان به استادیوم‌های برزیل بود و چشم دیگرشان به خیابان‌های غزه؛ در این بین ملت‌‌‌های مسلمان غرب آسیا چشم سومی نیاز داشتند تا اخبار پیش روی داعش در عراق را هم دنبال کنند.

رژیم صهیونیستی در سایه‌ی توجه دنیا به فوتبال، بمباران غزه را آغاز کرده بود و حدود 50 روز نبرد میان باریکه غزه و اسرائیل طول کشید؛ تلاقی جام جهانی با ماه رمضان و  آشفته‌بازار منطقه خاطره‌ای فراموش نشدنی برای همه ما بود. 

اصلاً شاید سنتی است که نام فلسطین با جام جهانی گره خورده باشد؛ مثل جام جهانی 1982، زمانی که تیم محبوب ایتالیا جام قهرمانی را بالای سر گرفت، اردوگاه صبرا و شتیلا به خاک و خون کشیده شد؛ جام جهانی 2006 با جنگ 33 روزه رژیم صهیونیستی علیه لبنان همزمان بود و درست زمانی که مردم دنیا از آخرین هنرنمایی‌های زیدان در زمین فوتبال لذت می‌بردند اسرائیل به لبنان حمله کرد.

با جام جهانی 2022 و برگزاری‌ آن برای اولین‌بار در یک کشور اسلامی و در خاورمیانه هم باز نام فلسطین بر سر زبان‌ها افتاد اما نه مانند دفعات قبل! این بار نشانی از جنگ و محنت نبود بلکه فلسطینیان شاد بودند؛ قطر در بین کشورهای حاشیه خلیج فارس تاکنون به سمت عادی‌سازی روابط با اسرائیل نرفته و با رهبران اخوانی فلسطین از دیرباز روابط خوبی داشته و دارد؛ همین مسئله موجب شده تا این کشور آوردگاهی برای بازیابی فلسطین در جهان عرب باشد؛ به‌ویژه در سال‌هایی که برخی کشورهای عربی به سمت عادی‌سازی روابط حرکت کردند اما در این جام جهانی بنظر می‌رسید ملت‌ها همچنان دل در گرو پرچم چهاررنگ فلسطین دارند. 

قطر طبق قانون فیفا باید اجازه می‌داد تا ساکنان سرزمین‌هاش اشغالی نیز برای تماشای جام جهانی بیایند اما با یک پیش‌شرط آن را پذیرفت؛ اینکه فلسطینی‌ها هم باید بتوانند به قطر بیایند و اینگونه شد که 8 هزار فلسطینی از کرانه باختری بازی‌های جام جهانی را از نزدیک دیدند. 

** کشوری که تیمش نبود ولی پرچمش بود

در خیابان‌های دوحه که قدم می‌زدی هواداران فلسطین بیش از همه کشورها بودند؛ در مترو، سوق‌الواقف، کتارا، کورنیش و لوسیل و در اکثر استادیوم‌ها کسانی بودند که پرچم فلسطین را بالا ببرند. تیم ملی فلسطین نبود اما فلسطینی‌ها اینجا یک تیم بودند.

البته صهیونیست‌ها هم یا برای تماشای بازی‌ها و یا برای سروگوش آب دادن از جام جهانی 2022 به قطر سفر کرده بودند اما نه با نمادی از رژیم جعلی‌شان!

برای آنکه واکنش به پرچم فلسطین را درک کنم، یک شب با پرچم این کشور -بدون نمادی از ایران- در خیابان‌های اطراف سوق‌الواقف قدم زدم. یک خانواده فلسطینی به تصور اینکه هم‌شهری‌شان هستم جلو آمدند تا با هم احوال‌پرسی کنیم و وقتی فهمیدند ایرانی هستم تعجب کردند چون عمدتاً ملت‌های عرب بودند که با پرچم فلسطین قدم می‌زدند. 

گروهی از جوانان افغانی و پاکستانی هم گوشه‌ای از بازار در حال رقص محلی بودند که ناگهان یکی از جمعیت‌شان بیرون آمد، پرچم را از دستم گرفت و میان رقص و شادی‌شان چرخاند؛ گفت حامی فلسطین هستم تا اینکه واکنشی برعکس دیدم.

** این پرچم تروریست‌هاست!

وقتی گوشه خیابان منتظر آمدن تاکسی بودم یک نفر فریاد زد: This is the flag of terrorists ، This is the flag of terrorists.

برگشتم و دیدم پیراهن تیم ملی آرژانتین بر تن داشت و آنقدر فریادش ناگهانی بود که تا بخواهم زبان به انگلیسی باز کنم و جوابش را بدهم راهش را کشید و رفت! ماندم که آرژانتینی است یا صهیونیست که وقتی بعد از بازی با ولز یک صهیونیست اهل تل آویو را با لباس آرژانتین دیدم احساس کردم که صهیونیست‌ها با پوشش این تیم وارد جام جهانی شدند؛ این یا بخاطر اندک شباهت پرچم دو کشور به یکدیگر بود یا از یهودیان مهاجرت‌کرده به اسرائیل بودند. 

کمی دورتر وقتی از یک مامور پلیس درحال پرسیدن آدرس بود به همان سمت در حال حرکت بودم که دستپاچه صحبتش را ناتمام گذاشت و رفت!

بعد از بازی با ولز هم در حال عکس گرفتن با یک فلسطینی بودم که ناگهان یک نفر باز با لباس آرژانتین جلو آمد و دست گردنش انداخت و رو به دوربین سلفی موبایل به انگلیسی گفت: "ای شیخ! بازی ایران و آمریکا یک بازی سیاسی است. نظرت چیست؟!" شیخ فوراً کنار رفت تا در تصویرش نباشد؛ نزد من آمد تا مجدد فیلم بگیرد که پرسیدم اهل کجایی؟گفت: تل آویو!

کنار کشیدم و گفتم:  you are my enemy. هوا را پس دید و  فرار کرد تا توجه افراد بیشتری را جلب نکند. ترس این دو تروریست موجه بود چراکه قطر جای مناسبی برای صهیونیست‌ها نبود! چند خبرنگار صهیونیستی که آمده بودند مسلمانان از خجالتشان درآمدند؛ نه تنها مسلمانان که حتی ملیت‌های دیگر نیز تمایلی به مصاحبه با یک شبکه اسرائیلی نداشتند؛ حتی محتویات موبایل یکی از خبرنگاران را در رستوران پاک کرده و خودش را بیرون انداخته بودند؛ این جام جهانی برخلاف ادوار قبل آوار موشک‌ها بر سر فلسطینی‌ها فرود نیامد بلکه آوار کلمات بود که صهیونیست‌ها را بی آبرو کرد.

آنها حتی برای ثبت نام در اپلیکیشن هیّا کارت  که حکم ویزای ورود به قطر را داشت، باید کشور خود را فلسطین انتخاب می‌کردند نه اسرائیل!

نمونه ای از امتناع مردم از گفتگو با رسانه‌های صهیونیستی

** برایش دردسر داشت اما بازهم دوستش می‌داشت!

در منطقه کتارا، پرچم فلسطین بر دوش راه می‌رفتم که خانواده‌ای تونسی به سمتم آمدند؛ پرچم را قرض گرفتند تا عکس یادگاری بگیرند؛ فرصت خوبی برای مصاحبه بود اما رد کردند و حتی اجازه ندادند از لحظه عکس‌شان با پرچم فیلم بگیریم. پدر خانواده گفت: "من برای کار به اروپا می‌روم و اگر مصاحبه کنم برایم دردسر دارد. ما فلسطین را دوست داریم!"

تونس هم مانند الجزایر و دیگر کشورهای شمال آفریقا زمانی مستعمره فرانسه بود و زبان فرانسوی در آنجا رواج دارد و این رفت و آمد کاری به این کشور اروپایی یادگار دوران استعمار  است؛ اعراب دیگری هم بودند که از مصاحبه فرار می‌کردند. اگرچه این احساس تعلق در حد عکس یادگاری و نمادگرایی بود اما نهیبی بود بر دولت‌ها که فلسطین همچنان در ضمیر امت اسلامی و عربی زنده است اگرچه مجال جهاد و اخراج غاصب نمانده باشد اما در دل‌هایشان فلسطین جزء لاینفکی از جهان اسلام بود. 

** پایان مرحله گروهی و صعود فلسطین!

روزهای پایانی مرحله گروهی فرا می‌رسد. در بازی تونس و فرانسه یک هوادار تونسی با پرچم فلسطین به میانه زمین بازی دوید. شمایل و فینه‌ای که برسر داشت یادآور اعراب نیمه اول قرن 19 بود و گویا او را از دل تاریخ به زمین بازی انداخته‌اند تا فلسطین را فریاد بزند. 

جیمی جامپ هوادار تونسی با پرچم فلسطین

در بازی مراکش (مغرب) و کانادا و صعود این تیم آفریقایی به مرحله بعد، بازیکنان همگی پرچم فلسطین به دست در زمین دور افتخار زدند و سکوها پر از پرچم فلسطین بود و گویا این فلسطین است که صعود کرده است.

این صحنه‌های دلچسب که جام جهانی بار اول شاهدش بود و ممکن است دیگر اتفاق نیفتد، نشان می‌داد که به‌رغم همه تلاش‌ها برای عادی سازی روابط میان کشورهای اسلامی با رژیم اسرائیل و یا همه تلاش‌ها برای سانسور مسئله قدس و به فراموشی سپرده شدن آن اما همچنان قدس شریف آرمان امت اسلامی است و اگر مسلمانان جایی مجال پیدا کنند، فلسطین را فریاد می‌زنند.

این اتفاقات در کنار امتناع تحقیرکننده مردم کشورهای مختلف از گفتگو با رسانه های صهیونیستی، اعتراف خبرنگار صهیونست را به دنبال داشت که پس از بازگشت از قطر، گفت: «من همیشه فکر می‌کردم که مشکل از دولت‌هاست اما در قطر فهمیدم که نفرت مردم در خیابان از ما چقدر است.  چقدر دوست دارند ما را از روی زمین محو کنند. تا چه حد هر چیزی که به اسرائیل مربوط می شود نفرت شدیدی را در آنها برمی انگیزد.»

انتهای پیام/