پرچمداران "معاهده پاریس" و جانبداری از نابودی محیط زیست!

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم؛ آلودگی هوا و افزایش دمای متوسط جهانی متأثر از افزایش گازهای گلخانه‌ای بخش‌های مختلف زندگی بشر را تحت تأثیر قرار داده است و علی‌رغم تمام شعارها در مورد کاهش میزان انتشار این گازها هنوز برنامه و نقشه راه کارآمدی برای این هدف تعریف نشده است. یکی از برنامه‌های ناکارآمدی که برای کنترل انتشار گازهای گلخانه‌ای مطرح شده است، معاهده پاریس بود.

علی‌رغم تلاش‌ کشورهای توسعه‌یافته برای معرفی این معاهده به عنوان راه نجات زمین از انتشار گازهای گلخانه‌ای و فشار مضاعف آن‌ها بر اجبار کشورهای در حال توسعه برای پیوستن به این معاهده، سازمان ملل متحد نگه‌ داشتن افزایش دمای متوسط جهانی زیر 1.5 درجه که هدف پیمان پاریس بود را "دور از دسترس" خوانده و حتی نگه داشتن این دما زیر دو درجه را "چالشی بزرگ" دانسته و هشدار داده که با روال فعلی، دنیا به سمت 3.2 سانتی‌گراد افزایش دما تا پایان قرن حرکت می‌کند.

بر اساس پیمان پاریس، برای اینکه گرمایش زمین آثار مخرب و غیرقابل کنترل نداشته باشد، باید افزایش دما تا سال 2030، در مقایسه با دما پیش از انقلاب صنعتی, یعنی کمتر از 1.5 درجه سانتی‌گراد بماند اما گزارش‌ سازمان ملل جای تردید باقی نمی‌گذارد برای رسیدن به این هدف تغییرات بنیادی و سرمایه‌گذاری عظیم نیاز است.

به عقیده بسیاری از کارشناسان معاهده پاریس موضوعاتی جدای از حفاظت از محیط زیست را دنبال می‌کند و بیشتر شبیه معاهدات اقتصادی است. هدف کشورهای توسعه‌یافته از مطرح کردن این معاهده این است که کشورهای ثروتمند که خود مهم‌ترین تولیدکنندگان گازهای کربنی بعد از انقلاب صنعتی بوده‌اند، اکنون با اعمال محدودیت‌های اقلیمی در عمل راهی را که خود پیموده‌اند برای کشورهای دیگر ببندند و آن‌ها را وادار به پرداخت تاوان گازهای گلخانه‌ای کنند که خود این کشورها در گذشته تولید کرده‌اند.

مدرک قابل دفاعی که اهداف پشت پرده این کشورها از مطرح کردن معاهده پاریس را برملا می‌کند، اقدامات اروپایی‌ها و آمریکا بعد از شروع جنگ روسیه و اوکراین است. با وجود اینکه این کشورها خود را پیشرو حفاظت از محیط زیست، کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و طلایه‌داران معاهده پاریس می‌دانند، به دنبال کاهش انرژی و سوخت در جهان در جهتی مخالف با ادعای خود حرکت کرده‌اند.

این کشورهای ثروتمند که کشورهای در حال توسعه را دلیل عملی نشدن برنامه‌های کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌دانند, اخیراً برخلاف شعارهای خود، به برنامه رسیدن به "کربن صفر" پشت کرده‌اند که لغو کنترل آژانس حفاظت محیط زیست (EPA) بر انتشار گازهای آلاینده صنایع در آمریکا و راه‌اندازی نیروگاه‌های زغال سنگ که بیشترین رد پای کربن را دارد در کشورهای اروپایی نشان‌دهنده دهن‌کجی این کشورها به موضوع کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای است.

از زمان شروع جنگ روسیه و اوکراین و کاهش انرژی در قاره سبز، کشورهای اروپایی از جمله آلمان, ایتالیا, اتریش و هلند بار دیگر مشعل‌های نیروگاه زغال سنگ که بالاترین میزان "ردپای کربن" را دارد, روشن کرده‌اند و برای جبران کمبود انرژی در فصل زمستان مردم خود را به دنبال جمع‌آوری هیزم فرستاده‌اند!

آمریکا نیز با نقشه‌ای حساب شده بدون اینکه رسماً از توافق پاریس خارج شود، آن را دور زد؛ زمانی که بایدن رئیس جمهور آمریکا شد, به معاهده پاریس بازگشت اما در عمل هدف آمریکا این بود که نگذارد توافق پاریس مانع از پیشرفت آن‌ها شود! بر مبنای همین هدف از قدرت دادگاه عالی این کشور استفاده کرد و قانونی را وضع کرد که اختیارات بایدن به عنوان رئیس جمهور در خصوص قوانین و مقررات مربوط به محیط زیست, تغییرات اقلیمی و ..., محدود شود و به دنبال آن آژانس حفاظت از محیط زیست آمریکا اختیاری در این زمینه نداشته باشد و در این خصوص هر ایالتی جداگانه تصمیم بگیرد.

آمریکایی‌ها با این شیوه از تبعات منفی که ممکن بود به دنبال خروج از توافق پاریس حاصل شود, جلوگیری کردند و ضمن اینکه بایدن و دولت دموکرات او را مدافع محیط زیست نشان داندند, تقصیر را گردن دادگاه عالی امریکا انداختند.

این اقدامات کشورهای توسعه یافته حاکی از آن است که این کشورها در عمل هیچگونه تعهدی نسبت به محیط زیست، تغییرات اقلیمی، کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و ...، ندارند و زمانی که شرایط خود را در خطر ببینند، به هر پیمانی پشت می‌کنند.

انتهای پیام/