چگونه شکر نعمت را در خود تقویت کنیم؟

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم،‌  ما انسان‌ها آموختیم از خدمات و محبت‌های دیگران تقدیر کنیم و اگر توانایی نداشتیم مشابه آن را ادا کنیم،‌ تشکر زبانی داشته باشیم. در قبال خداوند چنین حالتی داریم؛ چرا که تواناییِ ادای شکر نعمت‌هایی که او به ما ارزانی داشته، برایمان میسر نیست؛ او خالق ماست و پشت هر نعمتی، نعمت دیگری عطا می‌کند. به تعبیر امام سجاد علیه‌السلام «هرگاه بگویم حمد مخصوص توست، برای همین جمله لازم است دوباره بگویم حمد مخصوص تو است». اما بر اساس سنت‌هایی که خدا در عالم قرار داده، هرکه شکر کند، خداوند نعمتش را برای او مضاعف می‌کند. در آیه7 سوره ابراهیم می‌خوانیم «وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّکُمْ لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزیدَنَّکُمْ‏ وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابی‏ لَشَدیدٌ»؛ یعنی و آنگاه که پروردگارتان اعلام کرد که اگر شکر کنید، [نعمت‏] شما را افزون خواهم کرد و اگر ناسپاسى داشته باشید، قطعاً عذاب من سخت خواهد بود.» از این قانون الهی می‌توان در افزایش رزق مادی و معنوی بهره برد؛ همچنان که خداوند به کفرکنندگان نعمت هم وعده عذاب دنیوی و اخروی داده است.

در اطراف خود می‌بینیم افرادی که یا صاحب امکانات و نعمتند،‌ اما کفر نعمت می‌کنند و اهل نق زدن هستند، یا افرادی که به هر دری می‌زنند تا بودجه‌ی ماهانه‌شان افزایش یابد، اما با هر نعمت، شکر آن را ادا نمی‌کنند و تصورشان این است که با تدابیر خودشان به نوایی رسیدند و یا افرادی که در خوشی و ناخوشی شکر خدا از زبان‌شان نمی‌افتد و در اصل، این مسئله فرهنگشان شده است. بنابراین یاد نعمت و شکرگزاری آنها یکی از اصول سبک زندگی اسلامی است که متأسفانه گاهی در وجودمان به صورت بایسته نهادینه نشده است، اما با اندکی تمرین می‌توان به این کار مبادرت کرد و از ثمرات این موهبت الهی بهره برد. 

امام کاظم علیه‌السلام در روایتی فرمود «اَلتَّحَدُّثُ بِنِعَمِ اللّه ِ شُکْرٌ وَ تَرْکُ ذلِکَ کُفْرٌ، فَارْبِـطُوا نِعَـمَ رَبِّـکُمْ بِالشُّـکْرِ وَحَصِّنُوا اَمْوالَکُمْ بِالزَّکاةِ»؛ یعنی یاد نعمت‌هاى الهى «شکر» و ترک آن، ناسپاسى و کفر است. پس نعمت‌هاى پروردگار را به شکر پیوند دهید، ودارایی‌هاى خود را با پرداخت زکات، حفظ کنید.

بر اساس این روایت امام کاظم علیه‌السلام، مقدمه شکر نعمت، ذکر نعمت است. نکته دیگر اینکه نعمت‌های خدا را باید به شکر نعمت پیوند داد، به این معنا که هیچ نعمتی در اطراف خود نبینیم مگر اینکه شکر آن را ادا کنیم و اگر این نعمت به صورت اموال است، با پرداخت زکاتش، آن را حفظ کنیم.

انتهای‌پیام/