پیرجهان: با کفش‌های پاره سهمیه گرفتم، اما شوکه و ناامید شدم/ نمی‌دانم در بازی‌های کشورهای اسلامی شرکت کنم یا نه
ملی‌پوش دوومیدانی ایران از عدم صدور ویزا برای شرکت در مسابقات قهرمانی جهان ابراز تأسف کرد و این اتفاق را یک شوک بزرگ برای خودش دانست.
مهدی پیرجهان در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، درباره عدم صدور ویزای آمریکا برای حضور در مسابقات دوومیدانی قهرمانی جهان اظهار داشت: واقعاً نمی‌دانم چه باید بگویم، این اتفاق تأسف‌آور است و به همین راحتی با آینده یک ورزشکار بازی می‌شود. تنها کسی بودم که از طریق رکورد و رنکینگ، سهمیه مسابقات جهانی را گرفتم. احسان حدادی هم قرار بود با دعوت فدراسیون جهانی در این رویداد شرکت کند، اما متأسفانه ویزا صادر نشد تا یک رویداد بزرگ دیگر را به‌راحتی از دست بدهم و این‌گونه ناامید شوم.
وی ادامه داد: در 21سالگی می‌توانستم به المپیک بروم، اما کرونا اجازه نداد. در 22سالگی هم می‌خواستم دومین حضور در مسابقات جهانی بزرگسالان را تجربه کنم که این اتفاق رخ داد، واقعاً ناراحتم و انگیزه‌ام اُفت کرده است، نمی‌دانم با این شرایطی که دارم، در بازی‌های کشورهای اسلامی شرکت کنم یا نه.
ملی‌پوش دوی 400 متر با مانع با اشاره به حضورش در مرحله نخست لیگ دوومیدانی عنوان کرد: درست است که در لیگ اول شدم، اما راضی نبودم و فقط به‌خاطر تعهدی که به تیم داشتم، به میدان رفتم. سطح مسابقات بالا نیست، در حالی که من نیاز به شرکت در تورنمنت‌های بزرگ دارم، ضمن اینکه به‌لحاظ ذهنی هم با موضوع صدور یا عدم صدور ویزا مواجه بودم و تمرکز کافی را نداشتم.
پیرجهان گفت: با شوک بزرگی مواجه شده‌ام، تنها کسی هستم که رکوردهای خوبی در دوی 400 متر با مانع دارد، اما با مشکلات زیادی روبه‌رو هستم و حمایت چندانی هم نمی‌شوم، نه شغل دارم و نه اسپانسر، در حالی که برای پیشرفت باید یک حامی مالی کنارم باشد. فدراسیون پیش از این اردوهای کوتاه‌مدتی را برگزار می‌کرد و در آنها شرکت می‌کردم، اما پول خاصی نمی‌دادند و مجبور بودیم بیشتر از جیب خودمان خرج کنیم که این هم یک مشکل دیگر بود.
وی خاطرنشان کرد: شاید باورتان نشود، اما با کفش‌های کهنه و پاره موفق به کسب ورودی مسابقات جهانی شدم. اگر بخواهم یک کفش خوب سفارش بدهم، چند هفته طول می‌کشد تا به دستم برسد و مجبورم با همان کفش کهنه تمرین کنم و مسابقه بدهم.
پیرجهان درباره مبلغ قراردادش گفت: حمایت‌ها باید از رشته پایه و مادر بیش از این باشد. مبلغ قراردادم حدود 100 میلیون است، من یک المپین هستم و بالا بودن قرارداد به همین دلیل است، در حالی که بیشتر دوندگان قراردادی حدود 20،30 میلیون دارند و این رقم بسیار ناچیزی محسوب می‌شود.
انتهای پیام/+
