سرنوشت انقراض یوز ایرانی در انتظار "پلنگ ایرانی!"

به گزارش خبرنگار محیط زیست خبرگزاری تسنیم؛ پلنگ ایرانی (Persian Leopard) به لحاظ جثه بزرگ‌ترین زیرگونه پلنگ در جهان است که در مناطق غرب آسیا و کشورهای ایران,  ترکمنستان، جنوب روسیه، پاکستان، افغانستان و عراق دیده شده است. برآوردها تعداد پلنگ‌های ایرانی باقی مانده را 1300 قلاده تخمین می‌زند که حدودا 70 درصد جمعیت این پلنگ در ایران و در استان‌های خراسان رضوی و شمالی، گلستان و مازندران و سمنان یافت می‌شود.

گونه پلنگ ایرانی با وجود اینکه در رده‌بندی جانداران در خطر انقراض قرار دارد, هنوز وارد فهرست سرخ  اتحادیه بین‌المللی حفاظت طبیعت (IUCN) نشده است و این به معنی است که امید‌ها برای حفظ این گونه همچنان زنده است اما  بالا رفتن آمار تلفات پلنگ ایرانی در سال‌های اخیر  زنگ خطر را برای انقراض این گونه به صدا در آورده است و به نظر می‌رسد که در آینده‌ای نه چندان دور پلنگ ایرانی نیز به سرنوشت یوز ایرانی دچار خواهد شد.

روز گذشته یک قلاده پلنگ زنده‌گیری شده در استان کرمان بر اثر عوامل انسانی تلف شد و روز یکم دی‌ماه سال 1400 نیز یک فرد پلنگ دیگر در استان خراسان رضوی تلف شد؛ یک فرد دیگر از این گونه نیز هفته گذشته  در کشور عراق حین زنده‌گیری یکی از پاهای خود را از دست داد و به دلیل اینکه دیگر توانایی بقا در طبیعت را از دست داده بود به باغ وحش منتقل شد. انتقال این پلنگ که یکی از پاهای خود را نیز از دست داده است, به باغ وحش, شانس تولید مثل و جفت‌گیری آن را صفر می‌کند و به نظر می‌رسد این جانور آزاد, در قفس عمر چندانی نخواهد کرد.

70 درصد از تلفات پلنگ ایرانی در کشور ما, مربوط به عوامل انسانی می‌شود که نشان از عدم فرهنگ‌سازی درست در کشور ما در مواجه با حیات وحش است. شکار کردن, ورود به مناطق حفاظت شده, تصادفات جاده‌ای, آزار دادن حیوان زخمی که به روستا پناه آورده است و و حتی سگ‌های صاحبدار دست‌آموز, عواملی هستند که تلفات پلنگ ایرانی را رقم می‌زنند.

حفظ این گونه ارزشمند حیات وحش کشورمان که همه جهان آن را به عنوان پلنگ ایرانی می‌شناسند, در گرو آموزش مردم محلی و همچنین جبران خسارات وارده به آن‌ها, وضع قوانین محکم برای متخلفان و حیوان‌آزاران و افزایش جریمه‌های شکار و کشتار گونه‌های در خطر انقراض حیات وحش کشور است. نجات حیات وحش بی‌مثال کشورمان امروز بیش از هر زمان دیگر نیازمند آموزش عمومی است و مشارکت تمام اقشار جامعه را می‌طلبد.

انتهای پیام/