وقتی یکی از مقصران شرایط کنونی وزنه‌برداری، منتقد می‌شود!
رئیس پیشین فدراسیون وزنه برداری درحالی از عدم پشتوانه سازی در این رشته انتقاد می‌کند که او نیز بستر لازم را برای این امر ایجاد نکرده است.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، این روزها خیلی‌ها از وزنه‌برداری انتقاد می‌کنند. این رشته در دو دهه اخیر جایگاه ویژه‌ای در سبد مدال‌آوری ورزش ایران در المپیک‌های تابستانه و بازی‌های آسیایی داشته است. شکی نیست که انتظارات از سوی وزنه‌برداری در توکیو برآورده نشده، درعین حال که عملکرد هر دو وزنه بردار اعزامی به المپیک دور از انتظار نبود.
در واقع چیزی که امروز مورد بحث است، عملکرد علی هاشمی در دسته 109 و علی داودی در دسته فوق سنگین نیست، موضوع مورد بحث از دست دادن وزنه‌برداران شاخص و عنوان دارمان در پروسه فرسایشی گزینشی المپیک و از آن مهمتر چرایی کاهش سهمیه‌های ایران است. در اینکه فدراسیون وزنه‌برداری نیز در اتفاقات رخ داده به هرشکل باید پاسخگو باشد شکی نیست، اما برخی انتقادات از سوی افرادی که خودشان دستی بر آتش وزنه برداری داشته‌اند، قابل قبول نیست.
حسین رضازاده رئیس پیشین فدراسیون وزنه‌برداری در حالی از عدم پشتوانه سازی انتقاد کرده که اصولاً پشتوانه‌سازی فرآیندی طولانی مدت است که از فدراسیون قبلی به فدراسیون بعدی می‌رسد. درواقع رئیس فدراسیونی که مبنای کارش را پشتوانه‌سازی قرار می‌دهد، سال‌ها بعد از آغاز کار می‌تواند نتیجه کارش را ببیند.
با توجه به اینکه پیش از این دوره مدیریتی علی مرادی، این حسین رضازاده بود که مسئولیت مدیریت فدراسیون را برعهده داشت، اگر امروز کمبودهای زیادی در بخش نیروی انسانی داریم و مدعیان عنوان‌دار وزنه برداری کشورمان با کاهش قابل توجهی مواجه شده‌اند، بی‌شک حسین رضازاده نیز در آن نقش دارد و نمی‌تواند کنار گود نشسته و مثل خیلی‌های دیگر صرفا در جایگاه کارشناس نظر بدهد.
او هم یکی از کسانی است که هم در پروسه عدم پشتوانه سازی و هم در خصوص دوپینگ که منجر به کاهش سهمیه‌های المپیکی ایران شد، مقصر است. دوپینگ‌هایی که در دوره ریاست او اتفاق افتاده و البته امتدادش به فدراسیون علی مرادی رسیده است، درنهایت منجر به تصمیم IWF علیه وزنه برداری ایران شد.
بحث مهمتر همچنان همان عدم پشتوانه‌سازی است، وزنه برداری که از المپیک 2000 سیدنی به این طرف در هر المپیکی در همه اوزانی که نماینده داشت، به صورت بالقوه شانس مدال هم داشت، کارش به جایی رسید که مدال نقره‌اش با فاصله فاحشی با نفر اول (لاشا تالاخادزه) کسب شد و دیگر نماینده ایران نیز اوت کرد و دستش از مدال کوتاه ماند. در حقیقت حسین رضازاده یکی از افرادی است که باید این روزها پاسخگو باشد، به جای اینکه در نقش کارشناس منتقد ظاهر شود.
برای آنکه وزنه برداری بار دیگر جایگاه دو دهه اخیرش را بیاید، قطعا نیاز به کار زیادی است. اگر قرار باشد باز هم پروسه‌ای طولانی مدت برای سهمیه‌های المپیک از سوی IWF در نظر گرفته شود، با توجه به اینکه اکنون سه سال تا المپیک بعدی فاصله داریم، چشم روی هم بگذاریم گزینشی‌ها آغاز خواهد شد. از دست دادن وقت و تکرار اشتباهات صرفا وزنه برداری‌مان را بیش از این عقب خواهد انداخت.
انتهای پیام/
