روایت مسجدجامعی از شجاعت مرحوم مرادخانی در اجرای اولین سمفونی آیینی/ وزیر ارشاد: مرادخانی ترکیب تدین و هنر بود

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، علی مرادخانی که از مدیران نام آشنای عرصه موسیقی و هنر کشور بود، روز دوشنبه 17 خرداد 1400 درگذشت. پیکر او امروز چهارشنبه 19 خرداد 1400 در قطعه شماره بیست بهشت زهرای تهران با حضور تعدادی از هنرمندان و مدیران فرهنگی به خاک سپرده شد.

علی مرادخانی در دوران حیاتش مسئولیت‌های بسیاری در عرصه فرهنگ و هنری داشت که از جمله‌ی آنها می‌توان به معاون سابق امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و مدیرعامل موزه موسیقی اشاره کرد.

سیدعباس صالحی (وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی)، علی جنتی (وزیر اسبق فرهنگ و ارشاد اسلامی)، مجتبی حسینی (معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی)، منوچهر شاهسواری (مدیرعامل خانه سینما)، حجت‌الله ایوبی (دبیرکل کمیسیون ملی یونسکو در ایران)، حمید شاه‌آبادی (معاون سیما)، احمد مسجدجامعی، محمدمهدی حیدریان، محمود دعایی (مدیرمسئول روزنامه اطلاعات)، احمد مسجدجامعی، عباس آخوندی، محمد مهدی حیدریان، ابوذر ابراهیمی ترکمان، سید حسین شاهمرادی، داود گنجه‌ای، محمد سریر، مرتضی کاظمی، محمدرضا نوروزپور، مهدی شفیعی، امین عارف‌نیا، مهدی افضلی، حمیدرضا نوربخش و سیدعباس عظیمی از جمله‌ی مسئولان و هنرمندانِ حاضر در این مراسم بودند.

وزیر ارشاد: مرادخانی ترکیب تدین و هنر بود

نخستین سخنران این مراسم سید عباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی بود. در ادامه متن سخنرانی وزیر ارشاد را می‌خوانید:

غم سنگین و تلخ است و غربت عزیزمان علی مرادخانی بسیار سنگین است. او با بیش از 4 دهه فعالیت در عرصه فرهنگ و هنر ایران چهره فراموش نشدنی در فرهنگ ایران خواهد بود. علی مرادخانی از چند جنبه خاص و متمایز است. نکته اول در زیست فردی اوست؛ علی مرادخانی شور زندگی داشت او همه صورتش لبخند بود، صدایش گرمابخش بود که حتی در همین بیماری هرگز نشانی از بیماری نداشت و صدایش سرشار از زندگی بود. علی ما یک زندگی جاری بود. ویژگی دیگر او ترکیب تدین و هنر بود که برگرفته از یک خانواده اهل زُهد با تمام وجود شورمندی و شیفتگی هنر را داشت.

نکته دیگری که می‌توان درباره مرحوم علی مرادخانی به آن اشاره کرد، داشتن پاره‌ای از اخلاق و رفتار توصیه شده از سوی بزرگان و انبیا بود؛ تواضع، ادب، حسن خلق، صمیمیت، بی تعارف و بی تکلفی از جمله ویژگی‌های رفتاری بود که می‌توانستیم در وجود علی مرادخانی ببینیم. اینها نکاتی نبود که بخواهیم در مدت طولانی همزیستی با او متوجهش شویم، او در کوتاه مدت و با مجالست‌های مختصر هم این ویژگی‌های اخلاقی و انسانی را به ما نشان می‌داد. اینها گوشه‌ای از محور خصوصیات رفتاری بود که علیِ ما زیست مسلمانی و انسانی داشت. این زیست انسانی و مسلمانی در روزگار ما موضوع بسیار غریب، غریب و غریبی است.

نکته سومی که درباره علی مرادخانی می‌توان به آن اشاره داشت، داشتن اخلاق حرفه‌ای است. به هر حال انسان در هر شغلی که گام می‌گذارد، آن شغل و حرفه اخلاق حرفه‌ای خاص خود را دارد. اخلاق حرفه‌ای مدیر فرهنگی و هنری هم اخلاق خاصی باید باشد و علیِ ما این اخلاق را در حوزه‌های مختلف داشت.  سعه‌صدر فراوان، تعامل او با مجموعه‌های مختلف که این روزها در فقدان و سوگ او متألم هستند را هم می‌توان در میدان اخلاقی و رفتاری او دید. علی مرادخانی در فراز و نشیب زندگی شخصی و حرفه‌ای هنرمندان حامی و همراهشان بود و تک تک هنرمندان خاطرات زیادی از این حوزه دارند که چگونه علی مرادخانی در تنگناها به سراغ آنها رفته بود. او مشاور امین، صدیق و بی مزد منتی برای اصحاب فرهنگ و هنر بود که داشته‌ها و دانسته‌های خودش را به راحتی در کف اخلاص می‌گذاشت و تقدیم می‌کرد.

دستاوردها و رهاوردهای مدیریتی علی مرادخانی از ویژگی‌های بارز او بود. او از نسل مدیرانی بود که از نسل روحانیت و با دغدغه‌های انقلاب اسلامی که در این زمینه داشت، به میدان آمد. او چهار دهه از عمر خودش را در این میدان گذراند. علی مرادخانی در طول سه دهه مدیریتش در جای‌جای فرهنگ و هنر ایران به طور خاص در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نقش مدیریتی ویژه‌ای داشت. او دغدغه‌مند این بود که نسیم و عطر فرهنگ و هنر به عنوان نقطه کانونی ایران توسط هنرمندان به جهان برسد. او یک دغدغه‌مند واقعی حوزه فرهنگ و هنر بود که در این 30 سال زحمات مستقیم و غیر مستقیمی زیادی کشید. میدان دومی که علی مرادخانی در آن حضور داشت، حوزه موسیقی بود که با تعلق خاطرش به این حوزه، هم در میراث بانی موسیقی ایرانی و هم در خلق و تولید آثار تازه و اثرگذار به عنوان یک پناهگاه در جمع پریشان اهل موسیقی نقش بسیاری داشت. او در حافظه تاریخی همکاران بنده در وزارت ارشاد و اصحاب فرهنگ و هنر باقی می‌ماند. او گرچه به ظاهر در میان ما نیست اما چون روح بزرگش و چون کارهای بزرگش باقی و جاودان باقی خواهد ماند.

مرادخانی پناهِ وزیران زیادی بود

حجت الاسلام دعایی مدیر مسئول روزنامه اطلاعات، دیگر سخنران این مراسم بود. در ادامه متن صحبت‌های او را می‌خوانید:

من معمولاً اهل سخنرانی در چنین برنامه‌هایی نیستم منتها علاقه و ارادت من به علی مرادخانی در حد درکم به شکلی است که برای من مصداق بود، سَمبل بود و نمونه‌ای از صفا و پاکی و بی ریایی بود. او مهم‌تر از هر نکته‌ای تخصص و اشراف زیادی در مدیریت فرهنگی هنری کشور بود. علی مرادخانی پناه ما بود. ما هر زمان که از تعصب‌های بیجا و از ندانم کاری‌های بیجا درمانده می‌شدیم. با علی مرادخانی حرف می‌زدیم و آرام می‌شدیم. او همه ما را تسلی می‌داد و مظهر امیدآفرینی بود.

علی مرادخانی در حوزه‌ای که تصدی آن را به عهده داشت، انسان دقیقی بود. او با درک هنرمندانه و تخصصی‌اش منش و رفتار انسانی را می‌فهمید و هر آنچه در تواضع و حق شناسی و مردم‌داری داشت دریغ نمی‌کرد. او پناه وزیران زیادی بود و من به جناب سید عباس صالحی تسلیت می‌گویم و می‌دانم شما بازوی توانایی را از دست دادید. من می‌دانم در دوران تصدی جناب مسجد جامعی در وزارت ارشاد این نازنین پناهی برای او بود. آقای مرادخانی تو راه خدا را خوب رفتی و خداوند هم قلب‌ها و دل‌های نازنینی را به تو متوجه کرد. من می‌دانم خیلی‌ها تو را دوست دارند. همین عزیزانی که امروز در مراسم خاکسپاری شما حضور دارند از جمله افرادی هستند که کمتر در جایی حضور پیدا می‌کنند.

امیدوارم کسانی که علی مرادخانی را درک کرده بودند، از همان چهره خندان که پر از درک و معنا بود تاسی کنند و بنده امیدوارم خداوند پاداش نیکو به مرحوم مرادخانی عطا کند.

عزیزان به یاد هم باشیم زیرا به هر جا برسیم آخرین منزل هستی همین‌جاست و خوشا به سعادت فردی که برای این روز ذخیره‌های خوبی داشته باشد.

شاید باید انتظار بیشتری از وزارت بهداشت داشته باشیم / سمفونی «خسوف» حاصل شجاعت مرادخانی بود

یکی دیگر از سخنرانان این مراسم احمد مسجدجامعی عضو شورای اسلامی شهر تهران و وزیر اسبق فرهنگ و ارشاد اسلامی بود. در ادامه متن صحبت‌های احمد مسجدجامعی را می‌خوانید:

باعث تأسف است که ما این شخصیت گرانقدر را در این روزها از دست دادیم. شاید هم باید از حوزه بهداشت و درمان بیشتر انتظار کار و تلاش داشته باشیم که در این شرایط هم مرحوم مرادخانی و هم مرحوم حجت الاسلام محتشمی پور به دلیل کرونا جانشان را از دست دادند. این عزیزان بخشی از جامعه فرهنگ و هنر و اندیشه هستند و امیدوارم این مقدماتی که برای واکسن فراهم شده، سرعت بیشتری پیدا کند. اتفاقاً یکی از موارد مهمی که علی حتی روزهای آخر عمرش پیگیری می‌کرد، همین مسئله واکسن ویژه هنرمندان بود که من در جریانم در همان حال وخیم به عباس سجادی تماس می‌گرفت و اسامی تعدادی از هنرمندان را به او می‌داد تا برای تزریق واکسن آنها امکانات لازم فراهم شود.

علی مرادخانی فقط سخنرانی نمی‌کرد، او حسی به هنرمندان داشت که نشأت گرفته از علاقه و مهربانی او به هنر و هنرمندان بود. او یک مدیر تشریفاتی نبود و هیچ‌گاه دوستی که با هنرمندان داشت به شیوه یک قرارداد مطرح نمی‌شد. او مدیر بخشنامه‌ای نبود و از روی محبت‌ورزی درون و یک جوشش دلی کارهای مربوط به هنرمندان را انجام می‌داد. ما شاهد این بوده‌ایم که حتی در زمانی که علی مرادخانی یا از پستی برکنار می‌شد یا به صورت تشویق در پستی منصوب می‌شد، بسیاری از هنرمندان به او مراجعه کرده و مشکلاتشان را بیان می‌کردند. به همین منظور ما کمتر مدیری را سراغ داریم که هم ضوابط و شرایط مدیریتی‌اش را حفظ کند و هم بتوانند مدیریت مدنی را در جامعه فرهنگ و هنر کشور بسط دهند.

به اعتقاد من علی مرادخانی یک مدیر مدنی بود که به اعتقاد خود به تنهایی می‌توانست یک اداره کل باشد. او آن زمان که حتی در پستی وجود نداشت هم فرد مؤثری بود. او نیازی به صدور بخشنامه نداشت و با گفت‌وگو بسیاری از مسائل را حل می‌کرد. مرادخانی از آن دسته افرادی بود که در فضای تلخ هم می‌توانست لبخند و همدلی را به همراه بیاورد این فرآیند هم مختص خودش بود. وی از جمله افرادی بود که با همه هنرمندان ارتباط برقرار و چارچوب‌های خودش را هم حفظ می‌کرد. او شجاعت اقدام در شرایط دشوار را داشت و هزینه این شجاعت را هم می‌داد. دوستان موسیقی شاهد هستند آن زمان که ما می‌خواستیم  یکی از اولین سمفونی‌های آیینی در کشور را اجرا کنیم علی مرادخانی شجاعت داشت و آن کار را با حاشیه‌های بسیار فراوانش اجرا کرد. اینها شجاعتی می‌خواست که علی مرادخانی در چارچوب مدیریتی‌اش راه‌های جدیدی را باز کرد. به عبارتی وقتی ما به نتیجه رسیدیم که نام مبارک حسین و سیدالشهدا (ع) باید به شیوه‌های دیگری هم در دنیا گفته شود، او وارد عمل شد و کارهای مؤثری انجام داد.

انتهای پیام/