ستارگان مدفون در تخت فولاد| علاقه زیاد «امامی نائینی» به امور مذهبی؛ فرزندان با صدای تلاوت قرآن او بیدار می‌شدند

به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، تخت فولاد نام قبرستان قدیمی شهر اصفهان است که به نام‌های لسان‌الارض و بابا رکن‌الدین نامیده می‌شده‌است. قدمت این گورستان از قرن چهارم هجری تاکنون است. دوره صفویه را می‌توان اوج شهرت و اعتبار تخت فولاد دانست. احداث مصلای بزرگ شهر و بنای عظیم و زیبای مقبره بابا رکن‌الدین، این گورستان را در کانون توجه امرا و علما و مردم قرار دارد و روز به روز بر آبادانی آن افزوده شد. هر چند اصفهان در دوره صفویه به استثنای امامزاده‌ها و مقابر خصوصی، دارای دوازده گورستان بزرگ بود اما گورستان بابا رکن‌الدین با دفن علمای بزرگی چون میرفندرسکی، حاج آقا رحیم ارباب و غیره اهمیت ویژه‌ای یافت.

خبرگزاری تسنیم در سلسله گزارش‌هایی به معرفی این علمای بزرگ می‌پردازد تا به شناخت مردم از آنها و تاثیراتی که در عالم اسلام و انقلاب داشتند کمک کند. در این گزارش به معرفی میرزا حسین آقا امامی نائینی معروف به امامی نائینی عالم فاضل می‌پردازیم.

محقق فاضل، دومین فرزند حجت الاسلام میرزامحمود امام جمعه، ملقب به «خلاق المعانی»، محقق و مؤلف در تاریخ و فرهنگ و همچنین دبیر آموزش و پرورش اصفهان که در سال 1293 شمسی در محله کلون در نائین به دنیا آمد.

مروری بر زندگی امامی نائینی

میرزاحسین امامی نائینی، تحصیلات قبل از مدرسه را در مکتب خانه مرحوم میرزا محمدحسین، معروف به «معلم» آغاز کرد. معلم نائینی از خوشنویسان بنام این شهر بود. میرزاحسین در 7 سالگی وارد مدرسه نوبنیاد ادیب بقایی معروف به مدرسه گلزار شد.

از آموزگاران دوره ابتدایی وی، یکی میرزاجلال خان پیرزاده از عرفا و هنرمندان نائین و پدر هنر قالی بافی نائین و دیگری میرزا علی محمد شهداد (از خوشنویسان و حکاکان هنرمند نائین بود. عصرها و اوقات فراغت نیز از دروس فقهی والدش (میرزامحمود امام جمعه) استفاده می‌برد؛ ضمن این که در نائین در امر خلاصه نویسی دعاوی احکام محکمه شرع، پدر را یاری می‌نمود که مکتوبات، اولین نمونه کار نویسندگی اوست.

میرزا حسین امامی، پس از طی دوره ابتدایی به علت نبودن دبیرستان در نائین راهی اصفهان شد و به همراه برادرش میرزامحمد سعید، در یکی از حجره‌های مدرسه علمیه ذوالفقار در بازار اصفهان ساکن شد. وی در سال 1304 شمسی در دبیرستان صارمیه اصفهان نیز نام نویسی کرد و دوره دوم متوسطه، رشته علمی را برای ادامه تحصیل انتخاب نمود. اساتید او در این نهاد آموزشی سیدعلی جناب، احمد آرام و میرزا نصرالله خان یوسف پور فاطمی بودند.

میرزاحسین امامی در سال 1314 شمسی در اصفهان موفق به کسب دیپلم علمی شد و به دلیل از دست دادن پدر نتوانست برای ادامه تحصیل به تهران برود. مدتی بعد به نائین برگشت و به فکر تدوین کتاب تاریخ نائین افتاد.

علاقه به امور مذهبی و خیریه

از جمله خصوصیات اخلاقی او، خوش صحبتی، ساده زیستی و ادب وی بود، هر صبح فرزندانش با صدای تلاوت قرآن او از خواب بیدار می‌شدند. هر ماه یک ختم قرآن انجام می‌داد، علاقه خاصی به امور مذهبی داشت و در مراسم ماه‌های محرم و صفر، به‌ویژه در نائین از اول تا آخر مراسم به طور ایستاده از شرکت کنندگان استقبال می‌کرد.

میرزاحسین امامی نائینی از سال 1325 شمسی وارد اداره فرهنگ استان اصفهان شد. در آن روزگار کسانی که موفق به دریافت دیپلم می‌شدند، بیشتر به تدریس ریاضی و علوم و دروس متناسب با آن می‌پرداختند، اما وی به دلیل علاقه به تاریخ و فرهنگ، تدریس او غالباً در دروسی مانند تاریخ و جغرافیا بود و به ندرت نیز به آموزش ادبیات فارسی، فقه و عربی می‌پرداخت.

تدوین کتاب تاریخ نائین

کلاس‌های دروس او علاوه بر محتوای بالا و سرشار از مطالب، محل انس بود و در عین این‌که محصلان ایشان را بسیار دوست داشتند و به وی احترام می‌گذاشتند، از نصایح پدرانه‌اش بهره‌مند می‌شدند و کلاس‌های درس جدی بود. از جمله شاگردان او می‌توان از آقای دکتر سید محمد دامادی، از اساتید بنام فرهنگ و ادب فارسی و نیز دکتر واعظی، پزشک اعصاب و روان یاد کرد.

وی در سال‌های جوانی به فکر تدوین کتاب تاریخ نائین افتاد و حدود 10 سال از اوقات جوانی خود را با دقت، علاقه و جدیت به گردآوری مطالبی درباره پیشینه نائین پرداخت و این کتاب در سه قسمت تالیف شد.

میرزاحسین آقا امامی به زبان‌های عربی و فرانسه مسلط بود و گاهی نیز شعر می‌سرود. اطلاعات نجومی و ریاضی داشت. میرزاحسین امامی نائینی در فعالیت‌های اجتماعی به ویژه امور خیر پیشگام بود.

سرانجام میرزاحسین آقا امامی نایینی در تاریخ 20 فروردین 1351 شمسی بعد از 57 سال زندگی، در شهر اصفهان درگذشت و در مقبره خانوادگی، واقع در یکی از حجره‌های تکیه حاج محمدجعفرآباده‌ای، جنب مسجد رکن الملک مدفون گردید.

انتهای پیام/164/ی