ستارگان مدفون در تخت فولاد| مناجات‌های سحری و سوز و گدازهای از احوال معنوی «موسوی احمدآبادی»
مناجات‌های سحری و ناله‌ها و سوز و گدازهای شبانگاهی سید محمدتقی موسوی احمد آبادی از احوال معنوی او بود. از همین رو نور معرفت در دلش تابیدن گرفت و به مقامات والایی در علم و عمل دست یافت.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، تخت فولاد مدفن بزرگان، دانشمندان، هنرمندان و عرفای بسیاری است که هنوز به درستی نزد مردم شناخته شده نیستند این افراد در عالم اسلام و انقلاب بسیار تاثیرگذار بودند و آثار با ارزشی نیز از خود به یادگار گذاشته‌اند. همه ساله مسافران و گردشگران بسیاری برای بازدید از مجموعه بزرگ تخت فولاد به اصفهان می‌آیند.
خبرگزاری تسنیم در ادامه سلسله گزارش‌های «ستارگان مدفون در تخت فولاد» در این گزارش به معرفی سید محمدتقی موسوی احمد آبادی؛ فقیه و مجتهد، مفسر قرآن، عالم فقیه و محقق می‌پردازد.
سید محمدتقی فقیه موسوی احمدآبادی، عالم محقق، فقیه زاهد، محدث مفسر، شیفته ولایت اهل بیت و دلباخته حضرت ولی عصر (عج). در آخر ربیع الثانی 1301 قمری 8 اسفند 1263 شمسی در اصفهان دیده به جهان گشود. پدرش نام او را «محمدتقی» لقبش را « افتخارالدین» و کنیه‌اش را «ابوعبدالله » نهاد.
محمدتقی پسر میر سید عبدالرزاق احمدآبادی بن عبدالجواد بن سید محمد مهدی بن میرقاضی بن سید محمد نائب الصدر بن میر محمدتقی موسوی وزیر شاه صفی ( شاه سلیمان صفوی) بوده است. پدران و نیاکان محمدتقی از رجال و شخصیت‌های علمی و مذهبی اصفهان و متصف پرهیزکاری و راستی و مورد وثوق خواص و عموم مردم بوده‌اند.
از جد او، میرزا عبدالجواد اصفهانی، همین اندازه می‌دانیم که صاحب حواشی بر «فوائدالضیائیة» عبدالرحمن جامی بوده است؛ اما پدرش میر سید عبدالرزاق شاگرد فقیهان نام آوری مانند شیخ محمدباقر نجفی (1235-1301ق ) و ملا محمدتقی هروی ( 1217-1299ق ) و دارای اجازه اجتهاد و روایت از سوی شیخ محمّدباقر فشارکی بوده است و از آثارش می‌توان به کتابت نسخه‌ای از کتاب ارث اثر استادش، علامه هروی اشاره کرد که آن را با دو رساله دیگر از همین مؤلف و چند رساله دیگر به خط نسخ و نستعلیق کتابت کرده و از آن مجموعه ای نفیس فراهم آورده است.
از وی مجموعه‌ای در اخبار و روایات به جای مانده است؛ میرعبدالرزاق کتب متعددی را نیز نسخه برداری کرده که در پایان شماری از آنها تاریخ 1315 قمری دیده می‌شود.
اساتید و مشایخ
سید محمدتقی نزد بسیاری از بزرگان علمای اصفهان (که برخی از آنها از خویشان نزدیک او بودند) درس خواند و از بعضی از آنها موفق به اخذ اجازه‌های اجتهادی و روایی نیز شد. سید محمدتقی از بعضی از اساتیدش بطور خاص نام برده و مراتب فضل و کمالات علمی و فضایل اخلاقی آنان را ستوده است.
استاد مطلق او در علوم ادبی کلیشادی است و در همین کتاب با تعبیر از او به « شیخی و استادی و من علیه فی الامور اعتمادی السیّد السند و العالم المعتمد» بعضی از آرا و نظریات ادبی او را نقل می‌کند. استاد دیگر او، یکی از علمای بزرگ اصفهان است که از مقامات علمی و اخلاقی او تجلیل فراوان نموده و با تعابیری از او مانند « فخرالفقها و المجتهدین»، «استاذنا المعظم و شیخنا الاجل الافخم» پاره‌ای از آرا و نظریات تفسیری خود را در رساله تفسیر قرآن از او نقل می‌کند.
تدریس، شاگردان و راویان
فقیه موسوی احمدآبادی که از یکسو تربیت شده دو خاندان علمی احمدآبادی و خاتون آبادی بود و از سوی دیگر فحول علمی و نوابغ برجسته زمان خود را در دانش‌های گوناگون اسلامی درک کرده بود، از همان دوران جوانی به مراتب بالای علم و فضل و کمال دست یافت.
از سنین نوجوانی و جوانی بسیاری از متون مشکل ادبی و غیر آن را خود می‌خواند و می‌فهمید و برشماری از آنها به عربی فصیح به خط زیبایش حواشی نیز نگاشت. در یکی از آثارش می‌نویسد که پس از استفاده از محضر برخی از علما در فنون ادبی « هرچه را در کتب مختصر و مفصل این فن می‌دیدم، می‌فهمیدم و دیگر نیازی به تعلم و تدرس نمی‌دیدم».
در همان سنین جوانی اجتهاد و فقاهتش مورد تأیید علما بود. نقل می‌کنند یک بار که از فقیه اصولی علامه حاج آقا منیرالدین بروجردی استفتایی شده بود، وی از موسوی احمدآبادی می‌پرسد نظر شما چیست و او هم نظر خود را مستدلاً بیان می‌کند و حاج آقا منیر از او می‌خواهد که کتباً نظر خود را بنویسد.
ذکاوت و هوش سرشار سید محمدتقی موجب شد تا از همان ابتدای دوران جوانی به تدریس و تعلیم طلاب همّت گمارد و در رشته‌های حدیث، تفسیر، ادبیات، فقه و اصول به تربیت فضلا بپردازد.
آثار و تألیفات
فقیه احمدآبادی در خلال تحصیلات خود، به تحقیق و مطالعه و تصنیف نیز اشتغال داشت و با وجود عمر کوتاه آثار علمی ارزنده‌ای به فارسی و عربی از خود به جای گذاشت. از تاریخ شماری از دست نوشته‌های او پیداست که از آغاز سن تکلیف به بعد، به نگارش آنها مشغول بوده و با این وصف آثارش در حد کمال و پختگی و ژرف نگری و از روی تأمل و تحقیق نوشته شده است. تاکنون نزدیک به 30 اثر از تألیفات او شناسایی شده است.
برجسته ترین ویژگی او در طول مدت زندگانی‌اش، عشق والا و شدید به ساحت مقدس خاندان رسالت و توسل به آنان در همه احوال و پیروی از آنان در افعال و اقوال و بهره گیری از تعالیمشان بود. در این میان به قطب عالم امکان حضرت ولی عصر(عج) عنایتی ویژه داشت و عمر خود را چه با قلم و کتاب و چه با سرودن اشعار و چه با نطق و بیان و نیز زیارات و توسلات، در عشق به آن حضرت و خدمت به او به سر برد.
از خصوصیات ایشان عشق و علاقه وافر به زیارت عتبات بود. مناجات‌های سحری و ناله‌ها و سوز و گدازهای شبانگاهی از دیگر احوال معنوی او بود. از همین رو نور معرفت در دلش تابیدن گرفت و به مقامات والایی در علم و عمل دست یازید.
هدایت گمراهان و منحرفان با قلم و زبان و ارشاد مردم بر فراز منبر از دیگر اوصاف و فعالیت‌های دینی و اجتماعی فقیه احمدآبادی بوده است.
وفات یا شهادت و مدفن
سید محمدتقی موسوی اصفهانی معروف به فقیه احمدآبادی در ماه رجب سال 1348 قمری برای زیارت عتبات عالیات راهی عراق شد و پس از بازگشت، از آن جا که به بیماری مبتلا بود، در اواخر ماه شعبان در بستر افتاد تا اینکه در 25 رمضان 1348 قمری مصادف با 16 اسفند1308 شمسی دو ساعت و نیم پس از مغرب دیده از جهان فروبست.
بعضی معتقدند که او مسموم شده و به زهر کین دشمنان از پا درآمد. پسر ارشدش حاج سید محمد فقیه احمدآبادی دراین باره می‌نویسد: «او ستاره‌ای درخشنده بود که با طلوع خود دل‌ها را مجذوب خویش نمود ولی افسوس که زود غروب نمود و سرانجام با توطئه دشمنان دین و نوشیدن زهر کین به‌وسیله یکی از اعضای فرقه ضاله به شهادت رسید و در ماه میهمانی پروردگار به ضیافت الهی نائل گشت.
حاج سید محمد تقی موسوی اصفهانی را در تخت فولاد اصفهان در جوار پدرش، میرزا عبدالرزاق موسوی، در وسط تکیه سادات احمدآبادی به خاک سپردند. پس از گذشت چند دهه از درگذشت او، خانواده و گروهی از علما و مردم اصفهان بقعه‌ای مجلل بر روی قبر او بنا نهادند و از این پس به تکیه و بقعه صاحب مکیال شهرت یافت.
انتهای پیام/164/ ت
