بصیری: مسیر هدایت خدا توأم با رشد انسان است

حجت‌الاسلام حمیدرضا بصیری عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی(ره) در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، با اشاره به فرازی از دعای ارزشمند ابوحمزۀ ثمالی گفت: در بخشی از این دعا این‌طور می‌خوانیم: «وَ أنَّ الرّاحِلَ إلِیک قَرِیبُ المَسافَه؛ می‌دانم که مسافر به سوی تو راهش نزدیک است.» در اینکه چرا راه به سوی خداوند نزدیک است؛ چندین نکته می‌توان گفت.

وی افزود: اول؛ اگر مقصد برای یک مسافر همان مبداء حرکت وی باشد؛ راه برای او روشن و در نتیجه نزدیک است؛ زیرا به آن مقصد ناآشنا و غریبه نیست. قرآن در این باره می‌فرماید: «إِنَّا لِلَّٰهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ؛ ما از خدا هستیم و بازگشت ما  به سوی خداست.» احوال خوش و آرام یک مسافر را بعد از بازگشت به خانه خود با حال یک مسافر سرگردان که مقصود خود را نمی‌داند مقایسه کنید! راه سفر برای کدام‌یک نزدیک و همچنین لذّت‌بخش است؟!

عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی اضافه کرد: دوم؛ راه به طرف خداوند متعال مستقیم است و راه مستقیم، کوتاه‌ترین راه‌هاست، این راه سختی و فراز و نشیب دارد اما طولانی یا خسته کننده نیست. سوم؛ سراب و دغل‌کاری در راهی که به سمت خداست وجود ندارد بلکه در این مسیر سراسر هدایت و روشنایی، توأم با مهربانی و رشد است. چنین راهی اطمینان‌بخش و به طور قهری کوتاه و خوش مسیر است.

حجت‌الاسلام بصیری گفت: چهارم؛ راه خدا مسیری است که خوش‌نام‌ترین انسان‌ها در طول تاریخ از آن عبور کرده و پیشاپیش مشعل هدایت را در کوچه پس کوچه‌های آن برای دیگران برافروخته‌اند. چنین راهی سهل الوصول و بسیار نزدیک به مقصود است. 

وی با اشاره به فرازی دیگر از دعا «وَ لَیسَ مِنْ صِفَاتِکَ یا سَیدِی أَنْ تَأْمُرَ بِالسُّؤَالِ وَ تَمْنَعَ الْعَطِیهَ؛ آقای من! تو آنگونه نیستی که به درخواست کردن دستور دهی و از بخشش خودداری کنی» اظهار کرد: باور به اینکه خداوند منّان به درخواست‌های انسان پاسخ  می‌دهد و از برآورده کردن آن عاجز نیست، نقش قابل توجّهی در اعتماد و حُسن توکّل بر خداوند دارد. تا چنین باوری در ذهن شکّاک آدمیان خانه نسازد، ارتباط انسان با خداوند پررنگ و ثمربخش نخواهد بود.

این کارشناس مسائل دینی در پاسخ به این پرسش که چگونه می‌توان سستی در این باور را از میان برد، گفت: پاسخ امام سجاد(ع) آن است که انسان‌ها با نگاهی به سابقه رحمت خدا ملاحظه کنند که خداوند رحیم بارها و بارها بدون آنکه انسان‌ها درخواستی از پروردگارشان داشته باشند به آنها عنایت‌های بسیار و مختلف کرده است «وَ أَنْتَ الْمَنَّانُ بِالْعَطِیَّاتِ عَلَى أَهْلِ مَمْلَکَتِک» پس چگونه هنگامی که خداوند انسان را به خواستن از خودش امر کرده است؛ از پاسخ دادن به آنها استنکاف کند؟ هیهات! که افراد بخیل و فقیر بعد از آنکه خود را آماده بخشش به دیگران می‌کنند از انجام آن طفره می‌روند؛ چه رسد به خالق کریم و غنی که بخشش او ذرّه‌ای از ثروت و خزانه بی‌انتهایش کم نمی‌کند.

عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی خاطرنشان کرد: در یکی از دعاهای ماه رجب می‌خواندیم که: «یا مَنْ یُعْطى‏ مَنْ لَمْ یَسْئَلْهُ وَ مَنْ لَمْ یَعْرِفْهُ‏ تَحَنُّناً مِنْهُ وَ رَحْمَةً؛ ای خدایی که بی آنکه کسی از تو طلب کند و تو را بشناسد، از روی رحمت و بزرگواری بر او می بخشی.» دانستن چنین کرم و محبتی از خداوند که بارها در زندگی هر یک از ما به صورت‌های مختلف رخ داده، موجب این اطمینان است که پروردگار مهربان و بی‌نیاز بدون تردید درخواست و طلب ما را بی‌پاسخ نمی‌گذارد.

انتهای پیام/