لقمان خالدی: چرا صاحبان صنعت، نسبت به مستندسازان بی‌اعتماد هستند؟
یک کارگردان مستند از بی‌اعتمادی صاحبان صنایع نسبت به مستندسازان انتقاد کرد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، لقمان خالدی از کارگردانان سینمای مستند، با بیان اینکه همیشه یک بی‌اعتمادی میان صاحبان صنعت و سینمای مستند وجود داشته است؛ گفت: در فضای جامعه امروز ما یک بی اعتمادی وجود دارد که در مورد صاحبان صنایع و مستندسازان هم صدق می‌کند. این بی‌اعتمادی از طرف متولیان صنعت زیاد دیده می‌شود، در حالیکه وقتی نسبت به مستندساز بی‌اعتماد باشند اتفاق مثبتی رقم نخواهد خورد و مستندی ماندگار برایشان تولید نمی‌شود.
وی ادامه داد: اگر قرار باشد دوربینی وارد کارخانه یا سازمانی شود، رئیس آن کارخانه یا سازمان معمولا سخت اجازه ورود می‌دهد. به هرحال آن کارخانه‌دار نگران امنیت شغلی‌اش است، نگران اینکه نکند مستندساز با نگاه غرض ورزانه، وارد محدوده کاری او شده باشد. از آنجا که صاحبان صنایع بیشتر علاقه‌مند به مدح‌گویی هستند، دوست دارند مستند از زاویه‌ای ساخته شود که تحسین‌شان می‌کند و نقاط منفی را بازگو نکند.
خالدی تصریح کرد: صاحبان صنایع اگر هم سراغ مستندسازی بروند، کسی را انتخاب می‌کنند که بتوانند مدیریتش کنند. برای همین مستندهای فرمالیته‌ای توسط روابط عمومی‌ها تولید می‌شود. روابط عمومی‌ها معمولا با کسی کار می‌کنند که روابط مالی بهتری با او داشته باشند به‌همین خاطر اغلب این مستندها آثار قابل ارائه‌ای نیست. درحالی که در دنیا، فیلم‌هایی که درباره صنایع ساخته شده از آثار معروف سینمای مستند است. برای مثال، مستند «شیشه» که درباره صنعت شیشه سازی است و در تاریخ سینمای مستند ماندگار شد.
این مستندساز با اشاره به سختی‌های دریافت مجوز برای ورود به مکان‌های مختلف عنوان کرد: صاحبان صنایع می‌توانند با مستندها، دنیای کارخانه خود را از زاویه نگاه مستندساز ببینند. بنابراین اگر مستندی بدون غرض و کالبد شکافانه توسط یک مستندساز کاربلد و حرفه‌ای ساخته شود، می‌تواند زندگی آن سوژه را نجات دهد. برای مثال اگر کارخانه‌داری یکدفعه دچار مشکل شد، اجازه دهد مستندساز وارد آن حیطه شود و با بررسی و کالبد شکافی او را نجات دهد. اما در واقعیت، این کارخانه‌دار دوست دارد همه از او تعریف کنند؛ در نتیحه بعد از مدتی کارخانه فلج می‌شود.
وی افزود: از طرفی یک مستندساز باید به صاحب صنعت کمک کند تا درست و واضح مشکلاتش را ببیند نه اینکه دستورالعمل بدهد. در واقع مستندساز برای مدیر آن کارخانه مانند یک روانشناس است. وقتی به یک روانشناس مراجعه می‌کنیم نگران نیستیم و حتی اشتباهاتمان هم می‌گوییم؛ روانشناس هم بعد از شنیدن صحبت‌های ما راهکارهایی را پیشنهاد می‌دهد. به نظرم مستندسازی هم این ویژگی را دارد.
کارگردان مستند «فصل هرس» با بیان اینکه جشنواره می‌تواند فاصله میان مستندساز و فعالان صنعتی را کم کند عنوان کرد: هر جشنواره‌ای یک ویترین است، ویترینی که می‌تواند کارهای زیادی انجام دهد. به نظرم جشنواره صنعتی نباید فقط جشنواره مستندسازان صنعتی باشد، بلکه باید جشنواره صنعت گران باشد و آنها هم در این جشنواره حضور پیدا کنند. باید شرایطی ایجاد شود که صنعت گران علاقه‌مند به دیدن فیلم‌ها باشند و در سالن‌های نمایش، بیشتر از مستندسازان صنعتگر باشد. اگر این اتفاق نیفتد جشنواره کارکرد چندانی نداشته است و تنها مستندساز را برای تولید مستند صنعتی وسوسه می‌کند. در حالیکه وقتی صنعت گری وجود ندارد که سرمایه‌گذاری کند، اتفاقی برای مستندساز نخواهد افتاد.
خالدی در پایان با اشاره به تجربه حضورش در جشنواره فیلم صنعتی گفت: یادم هست در جشنواره‌های گذشته، به دلیل اینکه در آن سال‌ها تعداد فیلم‌های کاملا صنعتی کم بود، ظاهرا جشنواره برای جبران این کمبود، سعی کرد فیلم‌های بیشتری در جشنواره بپذیرد، حتی اگر آن فیلم از صنعتی بودن دور بود. به نظرم این کار می‌تواند به تعریف فیلم‌هایی صنعتی لطمه بزند. اگر قرار باشد جشنواره بروز بیشتری داشته باشد، باید صنعت‌گران را وارد این فضا کند تا در طول جشنواره حضور داشته باشند، اینکه مستندسازان بیایند فیلم‌های یکدیگر را ببینند فایده ندارد و خرج بی مورد است. مستندساز عطش دارد، باید عطش صنعتگر را بیشتر کنیم.
انتهای پیام/
