نقد نظام آموزشی در مستند «زنبق‌های پدر»
همزمان با روز معلم و پاسداشت مقام او، مستند «زنبق‌های پدر» در شبکه مستند رونمایی شد. این مستند، پرتره‌ای از دکتر داریوش نوروزی، پدر علم تکنولوژی آموزشی در ایران است.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، مستند «زنبق‌های پدر» در برنامه به اضافه مستند رونمایی شد. پس از پخش این مستند، نشست کارشناسی آن با حضور دکتر علیرضا عصاره، دانشیار و مدیر گروه روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه شهید رجایی و نفیسه توتونی، کارگردان مستند «زنبق‌های پدر» برگزار شد.
در ابتدا، نفیسه توتونی در مورد آشنایی با دکتر نوروزی و شکل‌گیری ایده ساخت این مستند پرتره صحبت کرد و گفت: در سال 1383، دانشجوی ایشان در دانشگاه علامه طباطبایی بودم و نزدیک به 14 سال است که با ایشان آشنا هستم. در سال 94، اولین جرقه‌ها در ذهن من زده شد تا مستندی را راجع به زندگی ایشان بسازم. دکتر نوروزی، یک معلم واقعی است و به اعتقاد من کسی می‌تواند این چنین باشد که یک انسان به تمام معنا باشد تا بتواند انسان پرورش بدهد.
در ادامه این نشست، علیرضا عصاره در پاسخ به سوالی مبنی بر ارتقای کیفیت آموزش به واسطه تغییرات در سیستم آموزشی کشور در سالیان اخیر، گفت: مطمئنا با تغییرات سیستم آموزشی کشور، تحولی داشته‌ایم اما در مورد میزان این تغییر و رسیدن به استاندارهای جهانی نمی‌توان اظهار نظر کرد. در سالیان گذشته، نظام آموزشی 6-6 را داشتیم اما با ایجاد تغییرات ساختاری، مقطع ابتدایی به 5 سال کاهش یافت و مقطع راهنمایی به مدت 3 سال اضافه شد. هم‌چنین مقطع دبیرستان، 4 ساله شد. با این وجود، در سالیان اخیر، دوباره به نظام شش ساله برگشته‌ایم. در بسیاری از کشورها نظیر آمریکا، همان نظام 6-6 قدیمی حفظ شده است با این تفاوت که برنامه‌های درسی نوسازی شده است. در حقیقت، به تناسب شرایط و موقعیت‌های روانشناسی یادگیری، برنامه‌ها به روز رسانی شده است. ما بیشتر انرژی‌مان را بر روی تغییر ساختار می‌گذاریم و زمانی که به تغییر برنامه‌های درسی می‌رسیم، تناسب لازم حفظ نمی‌شود. برای مثال، در گذشته، معلمین اول راهنمایی که معادل ششم ابتدایی اکنون است، باید حداقل فوق دیپلم می‌داشتند و علاوه بر این چندین معلم برای تدریس چندین درس داشتیم. حال سوال این است که آیا چنین موضوعی در پایه ششم ابتدایی رعایت می‌شود یا تدریس همه دروس به یک معلم واگذار می‌شود؟
نفیسه توتونی به معرفی رشته تکنولوژی آموزشی پرداخت و گفت: این رشته یکی از گرایش‌های نوپای علوم تربیتی است که کمتر شناخته شده است. به صورت عامیانه، این رشته به ما کمک می‌کند که بتوانیم از تکنولوژی‌های روز برای آموزش استفاده کنیم تا به یادگیری بهتر، عمیق‌تر و جذاب‌تر برسیم. در حقیقت، این رشته به کیفیت آموزش می‌پردازد. زیر ساخت‌های کامپیوتری، وسایل کمک آموزشی و ... از جمله امکاناتی هستند که به کمک معلم آمده و در چارچوب کلاس درس به او کمک می‌کنند.
عصاره در تکمیل صحبت‌های قبلی گفت: باید با استفاده از این تکنولوژیها، نیازهای دانش‌آموز را درک کرده و موضوع یادگیری را به صورت بهتر به او منتقل کنیم. معلم باید از همه رسانه‌های در دسترس خود استفاده کرده تا دانش را به درستی منتقل کند. برای مثال، در گذشته، تخته و گچ وجود داشت اما امروز، رسانه‌های مختلفی داریم که با استفاده از آن‌ها می‌توانیم یادگیری را راحت‌تر و جذاب‌تر کنیم. ما اکنون از کامپیوتر استفاده کرده و به تولید محتوای آموزشی می‌پردازیم. دقت داشته باشید که نظام آموزشی ما یک نظام حافظه محور است و بچه‌ها باید حجم زیادی از درس‌ها را حفظ کنند. این موضوع مشکل بزرگی را به همراه داشته است. به نظرم، اگر حجم مطالب را کم کنیم و به جای آن کیفیت را بالا ببریم، اتفاقات بهتری برایمان رخ می‌دهد. یکی از مسائل نظام جدید ما این است که بتواند حافظه محوری را کمرنگ‌تر کرده و یادگیری را پر رنگ کند. این موضوع حداقل در ظاهر انجام نشده است و عناوین کتاب‌هایمان کم نشده است. اکنون، بیش از 12 کتاب به دانش‌آموز داده می‌شود و از او خواسته می‌شود که آن را حفظ کند. حافظه او مگر چه قدر قوی است که بتواند چنین حجمی را در خود جای بدهد؟
این کارشناس مسائل آموزشی به الگوگیری آموزشی از کشورهای خارجی اشاره کرد و گفت: در دنیای امروز، رقابتی در حوزه تجربه‌های آموزشی در بین کشورها برقرار است. در دنیا آزمون‌هایی برای بررسی دروس مختلف گرفته می‌شود. کسانی که این آزمون‌ها را برگزار می‌کنند، به دنبال این مساله هستند که چگونه باید ظرفیت‌های آموزشی خود را تقویت کنند و کشورهای مختلف، چگونه کار می‌کنند. به نظرم ما باید از تجربه‌های موفق در دنیا استفاده کنیم. یک رشته دانشگاهی به نام آموزش و پرورش تدقیقی وجود دارد که در آن سیستم‌های آموزشی مختلف را با یکدیگر مقایسه می‌کنند.
انتهای پیام/
