نگاهی به مطالب ستون نویس‌های ترکیه|آیا همه ما ترک هستیم؟/چرا یکی از ۵۰۰ دانشگاه برتر جهان در ترکیه نیست؟
این روزها در ترکیه اصرار ملی‌گرایان برای بازگرداندن سوگندنامه ملی دانش‌آموزی به مدارس، به یک موضوع داغ تبدیل شده است. در این سوگندنامه دانش آموزان ناچارند هر روز بگویند من ترک هستم.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، ستون نویس‌های روزنامه‌های ترکیه که در زبان ترکیه از آنان به عنوان «گوشه نویس» یاد می‌شود، نقش مهمی در هدایت افکار عمومی ترکیه و بالا رفتن میزان محبوبیت و فروش روزنامه‌های این کشور دارند. تسنیم هر هفته دو بار، گزیده‌هایی از مهمترین ستون‌های روزنامه‌های ترکیه را به خوانندگان خود ارائه می‌دهد.
چرا یکی از 500 دانشگاه برتر جهان در ترکیه نیست؟
احمد هاکان/ روزنامه حریت
خیلی وقت ها باید از خودمان بپرسیم؛ چرا یکی از 500 دانشگاه برتر جهان در ترکیه نیست؟ در جواب به این سوال باید بگویم یکی از 500 دانشگاه برتر جهان در ترکیه نیست، چرا که ما در میدان عمل، دانشگاه استانبول را به دو جبهه عمده تقسیم کرده‌ایم.
یکی از 500 دانشگاه برتر جهان در ترکیه نیست به این دلیل که ما کمیت را بر کیفیت ترجیح داده‌ایم و تلاش می‌کنیم همواره دانشجوی بیشتری به کلاس‌های درس ببریم.
یکی از 500 دانشگاه برتر جهان در ترکیه نیست چرا که بین پیشرفت علمی و آزادی، ارتباط منطقی و دقیقی برقرار نکرده‌ایم. البته دلایل دیگری هم وجود دارد مثلاً ما افرادی را به عنوان آکادمیسین و رئیس هیئت علمی دانشگاه‌هایمان انتخاب کرده‌ایم که توانایی و کفایت آنها حتی برای اداره کردن یک مهدکودک کوچک، کافی نیست.
علاوه بر این بسیاری از روسای دانشگاه‌های ما خیلی صریح و شفاف، جهالت را ستایش می‌کنند و به دنبال این نیستند که دانشجویان پویا و امروزی تربیت کنند. یکی از 500 دانشگاه برتر جهان در ترکیه نیست، چرا که ما سیستم آموزشی کشور را مانند یک پازل تغییر داده‌ایم هر روز اجزای پازل را کنار هم می‌چینیم و دوباره اجزای آن را به هم می‌ریزیم.
جهان در حال پشت سر گذاشتن پیشرفت‌های علمی و تکنولوژیک بزرگ سال 2018 میلادی است و ما هنوز داریم بر روی این بحث می‌کنیم که آیا باید سوگند نامه دانش آموزی در مدارس خوانده شود و تمام دانش‌آموزان کشور فریاد بزنند من ترک هستم یا نه.
آیا همه ما ترک هستیم؟
اویا بایدار/ پایگاه اینترنتی خبری تحلیلی تی 24
این روزها در ترکیه، یک بار دیگر گروهی از ملی‌گرایان تلاش می‌کنند سوگند نامه دانش آموزی را به مدارس بازگردانند و تمام کودکان ما هر روز صبح فریاد بزنند من ترک هستم.
اما سوال اینجاست: آیا واقعاً همه ما ترک هستیم؟ در این کشور علاوه بر ترک‌ها، کردها، اعراب، چرکزها، لازها، رمان‌ها، آشوری‌ها، یهودی‌ها و گروه‌های دیگر هم زندگی می‌کنند، اما از سال 1930 میلادی و تنها چند سال پس از تاسیس جمهوری ترکیه‌ای سیاست ترکی کردن تمام ترکیه در پیش گرفته شد تا در این کشور یک دولت ملی تاسیس شود و به همین خاطر تصمیم گرفتند در مدارس ابتدایی هر روز دانش آموزان را وادار کنند این متن را بخوانند تا رفته رفته ترک بودن در ذهن همه اجزای جامعه تبدیل به یک هدف و ارزش مشترک شود.
این همان سیاستی بود که در دو مکتب فکری و نازیسم و سوسیالیسم روسیه هم وجود داشت و می‌خواستند بر اساس تفکر تمامیت خواهانه خود، یک جامعه مهندسی شده به وجود بیاورند.
مگر آن روایت کمدی را فراموش کرده‌ایم که می‌گفت وقتی که آدم‌ها در کوهستان‌ها بر روی برف راه می‌رفتند و صدای کارت کورت پای آنها به گوش می‌رسید، کلمه کُرد اختراع شد و آن قوم را چنین نام نهادند؟ فراموش کرده‌اید وقتی که کسی می‌گفت من کرد هستم و چیزی به نام خلق کرد وجود دارد احتمال حبس و زندانی شدن 7 ساله برایش وجود داشت؟ چرا به این فکر نمی‌کنید وقتی که یک کودک کرد یا ارمنی یا یهودی و آشوری را در مدرسه وادار کنید هر روز بگوید من ترک هستم، چه احساسی به او دست می‌دهد؟ چرا فراموش کردیم که کردها را با همین ذهنیت ملی گرایانه و شئونیستی به شهروند درجه دو تبدیل کردیم؟
لازم نیست همه خود را ترک بدانند
اسماعیل کلچ ارسلان/ روزنامه ینی شفق
برای حضور در دومین نمایشگاه استانی کتاب، به باتمان رفته بودم. با این که بسیار مریض بودم و به زور می‌توانستم سرپا بایستم، اما احساس خوبی داشتم و فضای فرهنگی شهر و نمایشگاه را بسیار پر جنب و جوش و زیبا دیدم.
در نمایشگاه، جلسه پرسش و پاسخ ترتیب داده شد و من سخنران بودم. یک دختر میکروفون را به دست گرفت و از من پرسید: من یک دختر کرد هستم و برای من بسیار عجیب و غیر قابل تحمل است که سوگندنامه ملی به مدارس باز گردد و هر روز مجبور شوم بگویم من ترک هستم.
نظر شما چیست؟ همین که من خواستم جواب بدهم، یک جوان میکروفون را از دست او قاپید و در پاسخ به او همان بند مشهور قانون اساسی ترکیه را تکرار کرد و گفت: تمام کسانی که با ترکیه ارتباط شهروندی دارند و شهروند این کشور محسوب می‌شوند، ترک هستند. بنابراین لازم نیست از خواندن این سوگندنامه ناراحت شوید.
من در پاسخ گفتم به عنوان فردی که نیمی از وجودم کرد و نیم دیگرم ترک است، به ترک بودن خودم افتخار می‌کنم. به نظر من ترک بودن یک تعریف قومی ندارد، اما با این حال مخالف آن هستم که سوگند نامه‌ای با ادبیات نژادپرستانه در مدارس خوانده شود.
من آنجا بیش از آن نمی‌توانستم توضیح دهم. چرا که می‌ترسیدم فضای نمایشگاه دچار تنش و درگیری شود. اینجا هم اگر بخواهم مسئله را بازتر کنم، تنها می‌توانم بگویم ترکیه یک کشور و یک میهن است. لازم نیست تمام کسانی که در این کشور زندگی می‌کنند خود را ترک بدانند.
انتهای پیام/
