هفت‌ سالگی انقلاب بحرین؛ ۴۸ هزار تظاهراتی که نادیده گرفته شد

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، از 14 فوریه سال 2011 دوره‌ای طولانی از کشتار و سرکوب و خونریزی و بازداشت و لغو تابعیت مردم بحرین و حتی اعدام بسیاری از جوانان این کشور آغاز شده است. حاکمیت بحرین گفتمان خود برای تقابل با ملت معترض خود بر اساس سرکوبگری و زور بنا نهاده و طی این هفت سال از تمامی روش‌های ابداعی برای سرکوب و شکنجه ملت، واردات عناصر مزدور، وارد کردن ابزارها و خودروهای زرهی جهت سرکوب ملت و ... استفاده کرده است. رژیم آل سعود به عنوان برادر بزرگتر آل‌خلیفه با تمام پتانسیل خود وارد عرصه شده و نشان داد که شعارهای مربوط به حقوق مردم و حق شهروندی تا زمانی مورد احترام است که آسیبی به تسلط و نفوذ حاکمیت سعودی در داخل و خارج از کشور وارد نکند. با وجود تمام سرکوبگری‌ها و فشارهای وارد شده به ملت بحرین، مردم این کشور نشان دادند که همچنان ایستاده و به دنبال تحقق اهداف و آرمانهای اولیه در دستیابی به عدالت و مساوات و دریافت کمترین میزان از حقوق انسانی خود هستند.

نیروهای سعودی در این مدت بسیاری از مساجد قدیمی بحرین را تخریب کرده‌اند. نیروهای ژاندارمری اردنی شدیدترین انواع شکنجه‌ها را ضد بازداشت شده‌ها اعمال می کنند. افرادی با تابعیت‌های پاکستانی و هندی و بنگالی در روستاها و شهرهای بحرین جولان می دهند تا دستورات پادشاهی این کشور مبنی برحذف تمامی عناصر منتقد نظام را اجرا کنند. آنها معترضان مسالمت آمیز را به مزدوری برای ایران متهم می‌کنند و هنگامی که رویکرد خصمانه این کشور با قطر آغاز شد، بهانه‌ای جدید برای اتهام زنی به تظاهرات کنندگان و منتقدان در دست گرفتند که همان ارتباط با قطر است. طی چند سال گذشته بحرین بعد از عربستان سعودی دومین کشور حاشیه خلیج فارس از نظر تعداد زندانیان و افراد بازداشت شده بوده است.

عزارداری امام حسین (ع) ممنوع، رابطه با اسرائیل آزاد!

در حالی که هیئت‌های رسمی بحرین در موزه های صهیونیستی در آمریکا و خیابان‌های قدس اشغالی تردد دارند و تحت تدابیر امنیتی ارتش رژیم صهیونیستی، روند عادی سازی روابط با این رژیم را دنبال می‌کنند، با این وجود مردم بحرین به اتهام برافراشتن پرچم های عزاداری امام حسین علیه السلام در پشت بام منازل به زندان می‌افتند. رویکرد عادی سازی روابط رژیم آل خلیفه با رژیم صهیونیستی جهت پیشرفت حمایت آمریکا از دولت این کشور است. آنها همچنین از دلارهای نفتی خود برای میزبانی مسابقات اتومبیلرانی فرمول یک برپایی جشنواره های هنری و دوره های مختلف گفتگوهای سالیانه در منابع استفاده می کنند تا شاید بتوانند چهره این کشور را با ثبات نشان دهند.

در رابطه با اقدامات رژیم آل خلیفه در عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی و اهداف و انگیزه‌های پشت پرده آنها موارد زیادی گفته شده است، اما آنچه در این مقاله مورد اشاره قرار می‌گیرد، بررسی آماری تعدادی از نشست‌های علنی و محرمانه برگزار شده میان شخصیت‌های وابسته به رژیم آل خلیفه با سردمداران رژیم صهیونیستی است:

• سپتامبر 1994: یوسی سارید وزیر محیط زیست سرزمین‌های اشغالی در رأس هیئتی دیپلماتیک و رسمی به بحرین سفر کرد.
• 29 ژانویه 2000: سلمان بن حمد آل خلیفه ولیعهد بحرین در اجلاس داووس با شیمون پرز وزیر وقت همکاری‌های منطقه‌ای رژیم صهیونیستی دیدار کرد.
• 23 سپتامبر 2005: محمد بن مبارک آل خلیفه نایب رئیس شورای وزیران بحرین اعلام کرد که ممنوعیت ورود کالاهای وارداتی از رژیم صهیونیستی و مسدود بودن دفاتر این رژیم در بحرین برداشته می‌شود.
• 15 می 2006:ناصر البلوشی سفیر بحرین در واشنگتن به دفتر نمایندگی تجاری آمریکا اعلام کرد که کشورش به تحریم درجه 2 کالاهای رژیم صهیونیستی در سال 1994 پایان داده است.
• اکتبر 2006: خالد بن احمد وزیر خارجه بحرین در جریان مشارکت در مجمع عمومی سازمان ملل متحد با کمیته یهودیان آمریکا در نیویورک دیدار کرد. وی در همین ماه اعلام کرد که با زیپی لیونی وزیر خارجه وقت رژیم صهیونیستی نیز دیدار کرده است.
• 13 اکتبر 2008: خالد بن احمد وزیر خارجه بحرین خواستار تشکیل کمیته خاورمیانه‌ای با حضور رژیم صهیونیستی شد.
• نوامبر 2008: حمد بن عیسی پادشاه بحرین از مرکز موسسه یهودی American Friends of Lubavitchدر آمریکا بازدید کرد.
• 16 ژانویه 2009: روزنامه صهیونیستی یدیعوت آحارونوت اعلام کرد که شیمون پرز رئیس رژیم‌صهیونیستی و زیپی لیونی وزیر خارجه این رژیم به صورت محرمانه در نیویورک با حمد بن عیسی پادشاه بحرین دیدار کرده‌اند.
• 4 جولای 2009: یغال بالمور سخنگوی وزارت خارجه رژیم صهیونیستی اعلام کرد که یک هیئت عالی‌رتبه دیپلماتیک از بحرین به سرزمین‌های اشغالی سفر کرده است.
• 17 جولای 2009: سلمان بن حمد ولیعهد بحرین از رهبران عرب خواست تا از طریق رسانه‌های جمعی صهیونیستی، از سرکردگان این رژیم بخواهند که تلاش‌ها برای روند سازش را تسهیل بخشند.
• فوریه 2010: خالد بن احمد وزیر خارجه بحرین در ضیافت شام در مقر جنبش دینی یهودیان (حباد) حضور پیدا کرده و با اعضای برجسته سازمان آیپک دیدار کرد. دیدار با کمیته یهودیان آمریکا و سازمان بنی بریت از دیگر برنامه‌های وی در این ضیافت بود.
• 8 آوریل 2011: اطلاعات منتشر شده از طریق سایت ویکی‌لیکس جزئیات جدیدی از مناسبات مخفی مسئولان بحرین و رژیم صهیونیستی را فاش کرد که از جمله مهمترین آنها دیدار بین پادشاه بحرین و سفیر آمریکا در فوریه سال 2005 بود که پادشاه بحرین در این دیدار به برقراری ارتباط خود با سازمان جاسوسی موساد رژیم‌صهیونیستی افتخار کرده است.
• 15 جولای 2013: روزنامه صهیونیستی یدیعوت آحارونوت نوشت که الماس اسرائیلی در کشورهای عربی و به ویژه به پادشاهی بحرین و دبی خواهان زیادی دارد و تاجران الماس اسرائیلی درخواست‌هایی را از دولت بحرین برای حضور در این کشور دریافت کرده‌اند.
• 4 اکتبر 2013: حمد العامر قائم مقام وزارت خارجه بحرین در مورد مسائل منطقه‌ای گفت: امکان عادی‌سازی روابط با اسرائیل وجود دارد. وی همچنین اقدام به بازنشر مقاله‌ای از یک نویسنده صهیونیستی کرد که از ائتلاف‌های احتمالی آینده بین کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس و رژیم صهیونیستی در خصوص از بین بردن برنامه هسته‌ای ایران خبر داده بود.
• 21 نوامبر 2013: ورود کالاهای رژیم صهیونیستی به بحرین به صورت علنی آغاز شد. این اتفاق پس از آن صورت گرفت که بحرین و تعداد دیگری از کشورهای حاشیه خلیج فارس دفاتر هماهنگی دیپلماتیک و امنیتی خود با رژیم صهیونیستی را افتتاح کردند.
• 9 دسامبر 2013: ناصر البلوشی سفیر بحرین در فرانسه از بنای یادبود منسوب به هولوکاست در نزدیکی پاریس بازدید کرد.
• 4 فوریه 2014: ارتش رژیم صهیونیستی اعلام کرد که بحرین و سرویس اطلاعاتی عربستان و مراکش و الجزایر، اطلاعاتی جاسوسی در رابطه با ایران و سازمان‌های فلسطینی به رژیم صهیونیستی داده‌اند.
• 13 مارس 2014: رادیو رژیم صهیونیستی اعلام کرد که هنرمندانی از بحرین و دیگر کشورهای حاشیه خلیج فارس در نمایشگاه هنری در مرکز یهودیان عرب در شهر حیفا حضور پیدا کرده‌اند.
• 29 سپتامبر 2014: وزارت خارجه بحرین اعلام کرد که خالد بن احمد با هیئتی از کمیته یهودیان آمریکا در نیویورک دیدار کرده است.
• 3 اکتبر 2014: روزنامه صهیونیستی هاآرتص اعلام کرد که عربستان و بحرین و امارات و برخی کشورهای عربی دیگر مفاهیم گفتمان خود در زمینه برقراری مناسبات با رژیم صهیونیستی را تغییر داده‌اند.
• 4 اکتبر 2015: کاروان « این بحرین است» متشکل از 200 نفر، ضمن سفر به آمریکا یادداشت تفاهمی را با آکادمی صهیونیستی میمری امضا کردند.
• 15 اکتبر 2015: سایت خبری اسکای نیوز اعلام کرد که بحرین و دولت‌های حاشیه خلیج فارس مذاکراتی را برای خرید سامانه موشک‌های رژیم صهیونیستی موسوم به گنبد آهنین آغاز کرده‌اند.
• 9 فوریه 2016: ایوب قرا معاون وزیر همکاری‌های منطقه‌ای رژیم صهیونیستی از مداوای یکی از دختران خاندان آل خلیفه بحرین در یکی از بیمارستان‌های رژیم صهیونیستی با موافقت بنیامین نتانیاهو نخست وزیر این رژیم خبر داد.
• 4 مارس 2016: روزنامه صهیونیستی جروزالم پست نوشت که حمد بن عیسی پادشاه بحرین در کاخ پادشاهی خود در منامه با خاخام مارک شنیر دیدار کرده است.
• می 2017: بحرین در کنفرانس فیفا در منامه میزبان مسئولان فدراسیون فوتبال رژیم صهیونیستی بود.
• سپتامبر 2017: ارکستر بحرین، سرود ملی رژیم غاصب صهیونیستی را با حضور ولیعهد بحرین در لس آنجلس اجرا کرد.
• دسامبر 2017: هیئتی از جمعیت " این بحرین است" به سرزمین‌های اشغالی سفر کردند.

48 هزار تظاهرات در 7 سال

در طول این هفت سال بالغ بر 48000 تظاهرات مسالمت‌آمیز در گوشه و کنار بحرین برگزار شده است. این تنها آماری است که جمعیت وفاق ملی و اسلامی بحرین موفق به شمارش آنها شده است. با وجود این که جامعه جهانی این اعتراضات مستمر و گسترده را نادیده می‌گیرد و همچنان چشم خود را به روی انتقادات مطرح شده ضد رژیم آل خلیفه می بندد، اما مردم بحرین همچنان به گزینه‌های خود پایبند هستند و تعریفی متمدن از انقلاب خود ارائه کرده‌اند. آنها همچنان دستان خود را به سمت سلاح دراز نکرده‌اند و می‌خواهند ثابت کنند که رویکرد مسالمت آمیز انقلاب آنها تصمیمی بدون بازگشت است.

مردم بحرین دیروز از صبح تا شب تظاهرات گسترده‌ای را در گرامیداشت سالگرد آغاز انقلاب مردمی خود آغاز کرده و در مناطق مختلف این کشور جمع شده و شعار بقای انقلاب خود را در تعهد خود به اهداف اصیل انقلاب مبنی بر براندازی رژیم آل‌خلیفه تاکید کردند. این تظاهرات‌ها همراه با درگیری‌های شدید تظاهرات‌کنندگان با نیروهای رژیم آل خلیفه بود که با وجود استفاده از تمامی ابزارهای ارعاب و تهدید مردم، موفق به جلوگیری از برگزاری تظاهرات توسط آنها نشده بودند.

سابقه بحران مشروعیت آل خلیفه و انقلاب بحرین

پس از استقلال بحرین در سال 1971 میلادی چالش اصلی خاندان حاکم آل خلیفه کسب مشروعیت سیاسی و تحکیم پایه قدرت خود بود. از این رو خاندان حاکم تلاش کرد با تدوین قانون اساسی و برگزاری انتخابات پارلمانی در نیمه اول دهه 1970 میلادی، با انگیزه قانونی ساختن حاکمیت خود و مشارکت نسبی مردم زمینه این مشروعیت را فراهم آورد. اما دیری نگذشت که با مخالفت پارلمان با تصویب " قانون امنیت دولتی" در سال 1975 میلادی، امیر بحرین پارلمان را منحل کرد. بر اساس این قانون هرگونه اقدام یا موضع گیری علیه دولت، مخالفت با امنیت کشور تلقی می شد و حکومت اجازه داشت افراد مظنون را به سرعت بازداشت و بدون محاکمه زندانی کند. این ماجرا آغاز کشمکش‌های مردم و حاکمیت بود و برخوردهای طولانی دهه‌های 1980 و 1990 میلادی را به دنبال داشت.

با مرگ شیخ عیسی بن سلمان و به قدرت رسیدن فرزند وی "حمد بن عیسی" پادشاه کنونی بحرین، تلاش‌های جدیدی برای پایان دادن به کشمکش ها و ایجاد ثبات سیاسی از سوی آل خلیفه از سرگرفته شد. حمد بن عیسی در فوریه 2001 تصمیم به برگزاری همه پرسی در خصوص منشور ملی اصلاحات گرفت.

منشور اصلاحات حمد بن عیسی با رای 98.4 در صدی در سال 2001 میلادی به تأیید مردم بحرین رسید. در این منشور، تأسیس پارلمان منتخب، تفکیک قوا، استقلال قوه قضائیه، حمایت از حقوق سیاسی زنان و آزادی های مدنی وعده داده شده بود. شیعیان امیدوار شدند که در پرتو این اصلاحات به جایگاه در خوری در ترکیب سیاسی این کشور دست یابند و منشور ملی آغازی بر پایان دوره محرومیت سیاسی آنها باشد.

زمان زیادی برای اثبات دروغ های خاندان حاکم در انجام اصلاحات سیاسی در کشور نیاز نبود و بعد از همه پرسی سرکوبگری ها علیه مردم بیشتر شد. اقلیت های شیعه سرکوب شده حاکمیت را به تزویر و سوء استفاده از اعتماد مردم به وعده های پیش بینی شده در منشور متهم کردند و در مقابل، حاکمیت استدلال می کرد که مردم با رأی بالای خود به منشور، اختیار اصلاحات و تأسیس نظام مشروطه سلطنتی را به پادشاه تفویض کرده اند. سرخوردگی اپوزیسیون موجب شد تا آنها نخستین انتخابات پارلمانی را در سال 2002 میلادی تحریم کنند.

با این وجود مخالفان دولت در دوره های آینده، تحریم انتخابات را راه درستی برای نشان دادن اعتراض خود ندانستند، جمعیت الوفاق به عنوان مهم ترین گروه شیعی در انتخابات سال های 2006 و 2010 شرکت کرد و توانست به ترتیب 17 و 18 کرسی از مجموع 40 کرسی پارلمان را به دست آورد. البته سایر گروه های معارض با غیر واقعی و نمایشی خواندن اصلاحات حمد و همچنین تبعیض در توزیع کرسی های پارلمان در مناطق شیعه و سنی در انتخابات شرکت نکردند و عملاً اختلاف مشی الوفاق و سایر گروه‌های معارض آشکار شد.

اعتراض اصلی گروه های تحریم‌کننده انتخابات، به قدرت کمک مجلس نیابتی در برابر مجلس شورا و مهندسی توزیع کرسی‌های مجلس نیابتی است به نحوی که هیچ‌گاه شیعیان بیش از 18 کرسی نمی‌توانند کسب کنند.

البته این اعتراضات فقط به عدم امکان مشارکت اثربخش در انتخابات پارلمانی محدود نمی‌شود. بلکه این گروه‌های معارض با محرومیت‌های اداری، اقتصادی و اجتماعی و سیاست‌های تبعیض‌آمیز آل خلیفه علیه شیعیان نیز مواجهند. به نحوی که شیعیان هیچ گاه پست‌های کلیدی مانند وزارت دفاع، دادگستری، خارجه و کشور را نمی‌توانند کسب کنند و همچنین سهم شیعیان از پست‌های عالی و میانی نیز به نسبت جمعیت ایشان اندک است. همچنین نباید فراموش کرد که یکی از اعتراضات دائمی این گروه‌ها به سیاست اعطای تابعیت بحرینی به غیر بحرینی‌های مهاجر همگرا با حاکمیت و تغییر ترکیب جمعیتی این کشور به نفع خاندان آل خلیفه است.

پس از خشونت های میدان اللؤلؤ و سرکوب معترضان توسط رژیم آل خلیفه، تظاهرات و اعتراضات مردمی گسترده‌تر شد و بخش عمده ای از مردم به جمع انقلابیون پیوستند. همچنین در این شرایط نمایندگان جمعیت الوفاق نیز از پارلمان استعفا کردند. در این مرحله گروه‌های مختلف درخواست رژیم برای گفت و گو را با پیش شرط هایی رد کردند. از جمله این پیش شرط ها استعفای دولت و نخست وزیر،شیخ خلیفه، عموی پادشاه -که از سال 1971 نخست وزیر این کشور بوده و به فردی مستبد و ضد شیعه معروف است- پایان حضور ارتش در خیابان ها و پذیرش ایده سلطنت مشروطه بود که از سوی الوفاق مطرح شد. در این برهه گروه های معارض بحرینی با توجه به خواسته های خود به دو دسته تقسیم شدند. دسته اول به رهبری الوفاق با تاکید بر رویکرد واقع بینانه و عدم امکان انقلاب و سرنگونی رژیم در بحرین به دلیل شرایط خاص جغرافیایی، جمعیتی این کشور و حمایت های آمریکا، انگلیس و عربستان سعودی از رژیم آل خلیفه، خواستار اصلاح نظام و ایجاد حکومت سلطنت مشروطه و دولت منتخب بودند و دسته دوم با شعار همپیمانی برای جمهوری متشکل از سه گروه جریان الوفاء الاسلامی، جنبش حق و جنبش آزادگان اسلامی بحرین رویکرد واقع بینانه را در عبرت از تجربه اصلاحات در دهه گذشته و وعده‌های نمایشی آل خلیفه دانسته و گزینه براندازی نظام و ایجاد نظام جمهوری دموکراتیک را مطرح ساختند.

دستاوردهای انقلاب مردمی بحرین

مردم بحرین طی این سالها دستاوردهای زیادی داشته‌اند. آنها موفق شدند چهره واقعی پادشاهی که تحت عنوان منشور ملی خود را به حاکمیت ملت بحرین تحمیل کرده بود را به تمام جهان نشان دهند. بحرینی‌ها دیوارهای سکوت ومخفی کاری را شکستند و وجهه خونریز و قسی القلب نظام خود را با وجود تمامی فریبکاری‌ها و سناریوهای طراحی شده برای بهبود وضعیت رژیم آل خلیفه، به تمام دنیا نشان دادند.

سلاح‌های ساچمه‌ای، اعدام‌های متوالی، اخراج و لغو تابعیت مردم و اتفاقات دیگر، در این سال‌ها به مصیبت مشترک تمامی خانه ها و خانواده‌های بحرینی تبدیل شده است. در این مدت شیخ علی سلمان بازداشت شده و آیت الله شیخ عیسی قاسم مرجع بزرگ دینی در این کشور در حصر خانگی قرار گرفته است.

در سال‌های ابتدایی انقلاب مردم بسیار پرتحرک و شعله‌ور بود، رژیم بحرین با استفاده از اموال مردم اقدام به وارد کردن مزدور از کشورهای مختلفی همچون پاکستان کرد تا این ملت را سرکوب کند، آل خلیفه همچنین تلاش کرد تا با وارد کردن ارتش عربستان صدای ملت خود را قطع کند.  رژیم آل خلیفه از هیچ جنایتی فروگذار نبود، چندین مسجد را ویران کرد و هزاران کارمند و دانشجو را اخراج کرد، آنها در زندان‌ها نیز اقدام به شکنجه زندانیان کردند اما تاکنون قادر به مهار انقلاب مردمی بحرین نشده اند.

به این ترتیب اولین دستاورد انقلاب مردم بحرین را می توان پیروزی اراده مردم است، پایداری مردم طی این 5 سال به معنی شکست تمام طرف ها و قدرت‌هایی است که برای به زانو در آوردن مردم وارد عمل شدند اما نتوانست صدای مردم را قطع کند.

دومین دستاورد انقلاب بحرین سلب مشروعیت رژیم حاکم در بحرین بود. معترضان توانستند چهره واقعی رژیم آل خلیفه را پس از آن که در پس یک چهره ساختگی مخفی شده بود به جهانیان نشان دهند.ملت بحرین در طول سالهای گذشته موفق شد قضیه خود را به محافل جهانی همچون شورای حقوق بشر و پارلمان‌های اروپایی بکشاند، مسئله بحرین هم اکنون در محافل جهانی مطرح است. مردم موفق شدند که جلوی واردات سلاح‌های کُشنده که قرار بود از سوئد، دانمارک، فرانسه و آمریکا به بحرین ارسال شود را بگیرند.

دستاورد سوم انقلاب بحرین، متحد کردن ملت در مطالبه تغییرات سیاسی است. این انقلاب باعث شد تا همگان متوجه اوضاع نابسامان سیاسی شده و درک کنند که بحرین نیازمند یک تغییر است، امروز هیچ شخصی در بحرین وجود ندارد که متوجه اوضاع نابسامان کشور نبوده و خواهان اصلاح و تغییر نباشد.

چهارمین دستاورد انقلاب، افشای چهره واقعی رژیم آل خلیفه در عرصه جهانی است، این انقلاب به همگان نشان داد که رژیم آل خلیفه در میان ملت منفور است و هیچ جایگاهی مردمی ندارد.

ارجاع پرونده بحرین به تمام سازمان‌های جهانی دستاورد دیگر صبر و اراده مردم در طول پنج سال گذشته است. هم اکنون جامعه جهانی اطلاع دارد که هیچ اجماع ملی در خصوص روند کنونی سیاست در کشور وجود ندارد و ملت آن را نپذیرفته‌اند، همگان می‌دانند که هم اکنون یک رژیم دیکتاتوری و استبدادی در بحرین حاکم است که حقوق بشر را در ساده‌ترین امور نقض می‌کند.کنفرانس‌های حقوق بشری که در ژنو برگزار می‌شوند، به روشنی از جنایت‌هایی که می‌توانند جنایت جنگی نیز تلقی شوند و از سوی رژیم آل خلیفه صورت می‌گیرند سخن گفته می‌شود.

شناخته شدن دوستان و دشمنان ملت بحرین را می توان به عنوان ششمین دستاورد انقلاب این کشور دانست. ملت بحرین در این مدت دوستان خود را شناخته و مشاهده کرده که برخی طرف‌ها که پیش از این مدعی دوستی و همراهی با ملت بحرین بودند، امروز چگونه آماده شلیک گلوله به سینه فرزندانشان است.

انتهای پیام/