درسی که الهام علی‌اف به خوبی فرا گرفت!
به نظر می‌رسد زمامدار امروز باکو به خوبی این درس را از سلف کهنه‌کار خود آموخته است که «ترکمانا نعل را وارونه زن، تا نشان سم اسبت گم کنند».
به گزارش گروه دفاتر خارجی خبرگزاری تسنیم در شب اول ژوئیه 2017 زمانی که اهالی باکو در خواب بودند و دیندارانی هم که در هفته‌های قبل، برای جلوگیری از تخریب مسجد حاج جواد در محله «ساوتسکی» منطقه «یاسامال» باکو، بطور شبانه‌روزی از این مسجد مراقبت می‌‌‌کردند، با وعده و وعیدهای حاج الله شکور پاشازاده و مبارز قربانلی، روسای اداره مسلمانان قفقاز و کمیته دولتی امور دینی جمهوری آذربایجان، این محل را ترک کرده بودند، بولدوزرهای دولت جمهوری آذربایجان با بی‌رحمی تمام و مشابه بولدوزرهای رژیم صهیونیستی در فلسطین اشغالی، مسجد حاج جواد را تخریب کردند.
مدافعان حریم مسجد حاج جواد چندین هفته برای دفاع از این مکان مقدس، شب‌ها را نیز در مسجد و اطراف آن مانده و ضمن راز و نیاز و عبادت، کشیک این مسجد را کشیده بودند تا مسجد حاج جواد نیز به سرنوشت مسجد تاریخی «حاج عبدالرحیم بیک» که در شبانگاه دوازدهم آوریل همین سال در همین منطقه از باکو با تیغ بولدوزرهای دولت باکو تخریب شده بود، دچار نشود.
اما، واقعیت عبارت از آن بود که رئیس‌جمهور آذربایجان در بازدیدهای مکرر از محله «ساوتسکی» باکو، بر اجرای کامل و دقیق "طرح نوسازی" این منطقه در چارچوب «اروپایی‌سازی» باکو تاکید کرده بود و مساجد واقع در این منطقه از باکو نیز باید تخریب می‌شدند و "از قضا" ( بخوانید براساس طرح و برنامه قبلی)، تمامی این‌ها را دولت جمهوری آذربایجان در سالی که الهام علی‌اف آن را «سال همبستگی اسلامی» نامیده بود، انجام می‌دهد.
تخریب مساجد در جمهوری آذربایجان در دوره ریاست جمهوری الهام علی‌اف، به سیاستی نظام‌مند و دائمی تبدیل شده است
اما، سابقه تخریب مساجد در جمهوری آذربایجان به بهانه‌های مختلف، به محله ساوتسکی و «سال همبستگی اسلامی» خلاصه نمی‌شود. چنانکه در ماه مه 2016 نیز همزمان با سالی که الهام علی‌اف آن را «سال چندفرهنگ‌گرایی» اعلام کرده بود، بنای تاریخی «مسجد آقاذوالفقار» نیز در محله ساوتسکی باکو تخریب شده بود تا گام دیگری در راستای نابودی و انکار هویت تاریخی باکو و محو آثار اسلامی و شیعی جمهوری آذربایجان برداشته شود و زمینه برای خلق هویتی جدید و به اصطلاح «چندفرهنگ‌گرا» برای جمهوری آذربایجان و باکو فراهم‌تر شود.
صرفنظر از مساجد کوچک و بزرگی که در مناطق مختلف جمهوری آذربایجان طی سال‌های گذشته تخریب شده یا دولت باکو از ساخت و تکمیل آنها جلوگیری کرده و در سکوت خبری و مظلومیت شیعیان جمهوری آذربایجان، جز اندکی از افراد مطلع که پیگیر مسایل این کشور هستند، افکار عمومی داخلی و بین المللی از آن بی‌خبر مانده، در دو دهه اخیر تخریب برخی از مساجد در جمهوری آذربایجان، خبرساز و حتی جنجال‌ساز نیز شده است. بخصوص که تخریب مساجد در جمهوری آذربایجان در دوره ریاست جمهوری الهام علی‌اف، به سیاستی نظام‌مند و دائمی تبدیل شده است.
در سال 2009 که سازمان علمی و فرهنگی سازمان همکاری‌های اسلامی، باکو را در آن سال «پایتخت فرهنگی» جهان اسلام اعلام کرده بود، تخریب مساجد شیعی در دستورکار دولت جمهوری آذربایجان قرار گرفت. تخریب «مسجد محمد(ص)» در شب 31 مارس 2009 و انهدام مناره بزرگ این مسجد که تصویر ضبط‌شده از آن، یادآور انفجار و انهدام حرم امامزاده «بی‌بی هیبت» باکو در زمان حاکمیت الحاد کمونیستی بود و نیز هجوم نیروهای دولت باکو برای تخریب مسجد حضرت فاطمه زهرا(س) در محله «ینی گونشلی» در حومه باکو، از جمله طرح‌های تخریب مسجد در جمهوری آذربایجان بود که در سطح جهانی نیز خبرساز شد.
در آن سال، دینداران جمهوری آذربایجان جان خود را کف دست گرفته، با خوابیدن زیر تیغ بولدوزرهای دولت باکو و با سر دادن شعارهایی نظیر «اگر مسجد ویران شود، خون‌ها همانند آب جاری خواهند شد» ، «زندان‌ها پر از زندانیان خواهد شد، اگر مسجد ویران شود» ، «حسین– حسین شعار ماست، شهادت افتخار ماست» و «هیهات منا الذله» پس از چند ماه مقاومت شبانه‌روزی توانستند مانع از تخریب این مسجد شوند.
در همان سال، دولت باکو برای انحراف اذهان عمومی از اینکه سیاست تخریب مساجد و محدودسازی و سرکوب دینداران و مومنان در این کشور که نابودی «هویت شیعی» این کشور را هدف گرفته است، مساجد ابوبکر و الهیات و مسجد ترکیه در خیابان شهدای باکو را نیز بطور موقت و برای ظاهرسازی تعطیل کرده بود.
درپی آبروریزی بزرگی که سیاست تخریب مساجد برای دولت به بار آورد، باکو مرمت «مسجد تازه پیر»، یعنی مرکز استقرار «اداره دولتی مسلمانان قفقاز»، اداره ای که از زمان شوروی برای اجرای سیاست‌های ضددینی رژیم کمونیستی تاسیس شده بود و همچنان سیاست‌های دولتی در حوزه دین را در جمهوری آذربایجان اجرا می‌کند و نیز ساخت مجتمع اداری مجلل و شاهانه برای این اداره در جوار «مسجد تازه پیر» را در دستورکار خود قرار داد.
به موازات آن، دولت باکو ساختمان مجللی تحت نام «مسجد حیدر» که به نام حیدر علی‌اف، رئیس‌جمهور پیشین و پدر الهام علی‌اف نامگذاری شده است، ساخت و در سال 2014 از آن رونمایی کرد تا وانمود کند که با مساجد دشمنی ندارد! این مسجد مجلل و خالی از نمازگزار حقیقی، برای تامین اهداف سیاسی و تحت تدابیر شدید امنیتی نگهداری می‌شود و با الگوبرداری از سیاست رژیم وهابی عربستان سعودی، در روزهای جمعه برای اقامه نمازی که دولت لائیک جمهوری آذربایجان آن را "ابداع و اختراع" و آن را "نماز وحدت" نامگذاری کرده است و بطور یک جمعه در میان، به "امامت" آخوندهایی که نماینده "اهل سنت" و "شیعه" معرفی می‌شوند، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
اما، واقعیت تلخ جمهوری آذربایجان در این است که نظام لائیک حاکم بر این کشور بخصوص در سال‌هایی که بطور نمادین نام و یادی از اسلام و فرهنگ بر آنها گذاشته شده است، سیاست تخریب مساجد مردمی را بطور جدی‌تر و نظام‌مندتری پیش برده است.
دولت ارمنستان برخلاف آنچه در تبلیغات دائمی رسانه‌ها و مقامات باکو تکرار می‌شود، حتی یک مسجد را و حتی مساجد مناطق اشغالی قره‌باغ و نواحی اطراف آن نیز تخریب نکرده است
برغم این واقعیت، در ماه‌های اخیر، مشاوران فکری و سیاسی الهام علی‌اف که عمدتا از مستشاران صهیونیست یا وابستگان فکری صهیونیسم هستند، این جمله را در دستورکار سخنرانی‌های وی در نشست‌های بین‌المللی رهبران کشورهای مسلمان قرار داده‌اند: «دولتی که مساجد را تخریب می‌کند، نمی‌تواند دوست کشورهای مسلمان باشد.» گرچه، الهام علی‌اف در بیان و تکرار این جمله که اخیرا نیز در نشست سران گروه «دی 8» در استانبول آن را تکرار کرد، ارمنستان را هدف می‌گیرد، اما این جمله در واقع، حدیث نفس دولت باکو و شخص الهام علی‌اف است.
زیرا، دولت ارمنستان برخلاف آنچه در تبلیغات دائمی رسانه‌ها و مقامات باکو تکرار می‌شود، حتی یک مسجد را و حتی مساجد مناطق اشغالی قره‌باغ و نواحی اطراف آن نیز تخریب نکرده است. بلکه، ارامنه بخصوص با توجه به حساسیتی که جمهوری اسلامی ایران به تخریب مساجد و نمادهای اسلامی از خود نشان می‌دهد، مساجد موجود در ارمنستان و قره‌باغ را مرمت و نگهداری نیز کرده‌اند. از جمله «مسجد گوهرآقا» در «شوشی» و «مسجد کبود» در ایروان که به خوبی مرمت و حفاظت شده و برای فعالیت‌های فرهنگی و مذهبی واقعی، آن هم در درون جامعه ای ارمنی و مسیحی استفاده می‌شوند. تنها مسجدی که ارامنه در مناطق تحت تصرف خود نتوانسته‌اند آن را مرمت کنند، مسجد شهر «آق دام» است که به علت نزدیکی به خط آتش‌بس با ارتش دولت باکو و در تیررس قرار داشتن آن، ارامنه از ترس اینکه هدف گلوله‌های تک‌تیراندازهای ارتش باکو قرار گیرند، نتوانسته‌اند آن را مرمت کنند.
در چنین شرایطی، تاکید و تکرار الهام علی‌اف مبنی بر اینکه «دولتی که مساجد را تخریب می‌کند، نمی‌تواند دوست کشورهای مسلمان باشد»، بیش از آنکه شامل حال ارمنستان و جدایی‌طلبان ارمنی باشد، زبان حال حاکمان لائیک باکو و این "متحد استراتژیک رژیم صهیونیستی" است.
واقعا آیا تصادفی است که سیاست تخریب مساجد در جمهوری آذربایجان در سال 2009 که شیمون پرز، رئیس وقت رژیم صهیونیستی به باکو سفر کرد و بسیاری از معادلات سیاسی دولت باکو را تحت تاثیر این سفر قرار داد، بطور نمادینی تشدید شد و باز هم آیا تصادفی است که در پی سفر بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر افراط‌گرای رژیم صهیونیستی به باکو در 13 دسامبر 2016 که برای چیدن خوشه‌های سیاست «چندفرهنگ‌گرایی» به جمهوری آذربایجان آمد، باز هم سیاست تخریب مساجد در باکو شدت گرفت و حتی مساجد تاریخی که در فهرست آثار و ابنیه حفاظت‌شده دولت باکو نیز ثبت شده بودند، آماج حملات بولدوزرهای دولت باکو قرار گرفت؟
بنابراین، «نعل وارونه زدن» نظام لائیک باکو با اقداماتی نظیر اعلام «سال همبستگی اسلامی»، «سال چندفرهنگ گرایی»، برگزاری همایش‌های همبستگی اسلامی در پایتخت‌ها و شهرهای مهم کشورهای مسلمان که چند مورد آنها در باکو و تهران و استانبول و تاشکند برگزار شده است و نیز معرفی حیدر علی‌اف به عنوان «بانی همبستگی اسلامی» و معرفی الهام علی‌اف به عنوان «حامی همبستگی اسلامی» و «مبارزه‌کننده با اسلام‌هراسی غرب» و ... صرفا تاییدکننده این است که الهام علی‌اف به خوبی این درس را از حیدر علی‌اف کهنه‌کار آموخته است که «ترکمانا نعل را وارونه زن، تا نشان سم اسبت گم کنند».
انتهای پیام/.
