شبیه‌سازی روز قیامت توسط بشر + فیلم

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از اسپوتنیک، جزیره مرجانی کوچک انوتاک که در مجمع الجزایر میکرونزی در اقیانوس آرام قرار دارد، 65 سال قبل شهرت منحوسی در جهان پیدا کرد. ساعت هفت صبح روز اول نوامبر 1952 به وقت محلی آمریکا اولین بمب هیدرژنی در تاریخ بشریت را در اینجا مورد آزمایش قرار داد.

به نوشته اسپوتنیک، این جزیره زیبا و بهشت گونه طی چند ثانیه به جهنم تبدیل شد. فاجعه با ظاهر شدن شعله آتش درخشان و خیره کننده ای شروع شد و به دنبال آن امواج پرقدرتی همه روستاها و ساختمان را به آسانی در هم شکسته و از صحنه زمین محو کردند. آب دریا به جوش در آمده ، شن ها ذوب شده و زمین سوخت. ابر قارچ گونه عظیمی با ارتفاع چهار قله اورست بر فراز آتش به آسمان بلند شده و اراضی اطراف به قطر 161 کیلومتر را در خود فرو برد. قدرت انفجار رکورد و 10.4 مگاتن بود که تقریبا 700 برابر شدیدتر از انفجار هیروشیما است. می تاون گفت فقط یک سیارک بی نام که 65 میلیون سال قب به زمین برخورد کرده و به این تریب آغاز گر دوره یخبندان در کره زمین شد، ضربه شدیدتری به سیاره ما وارد کرده بود. با این وجود بشریت دیرتر بارها با بمب های پرقدرت تری نیز بازی کرده است. به مطلب ما درباره ویرانگرترین آزمایشات سلاح گرما هسته ای توسط ابرقدرت ها توجه کنید.

بمبی به اندازه یک خانه دو طبقه

بمب «ایوی مایک» جزیره مرجانی انوتاک را بطور کامل تخریب کرد. در محل انفجار دهانه‌ای به قطر تقریبا دو کیلومتر به وجود آمد. دانشمندان آمریکایی ناظر بر انفجار از فاصله امن، از نتایج آزمایش راضی بودند. آنها توانستند برای نخستین بار در جهان واکنش گرما هسته‌ای را تحریک کنند که در شرایط طبیعی فقط در داخل خورشید و دیگر ستارگان رخ می‌دهد. بطور خلاصه می‌توان گفت با مخلوط کردن دیتریوم و ترتیوم، ایزوتوپ‌های هیدروژن و گداختن آنها تا دمای چند میلیون درجه سانتی‌گراد با انفجار بمب اتمی کوچکی در داخل ساختار بمب اصلی در این کار توفیق حاصل شد. بمب اصلی ساختاری به اندازه یک خانه دو طبقه بود و 82 تن وزن داشت.

نظامیان آمریکایی فقط یک سال و نیم بعد - اول مارس 1954 - بمب هیدرژنی تمام و کمال را منفجر کردند. آزمایشات آن تحت عنوان Castle Bravo در جزیره مرجانی بیکینی، متعلق به جمهوری جزایر مارشال انجام شد. پنتاگون طی مدت طولانی از این میدان آزمایش برای تست‌کردن بمب‌های هسته‌ای و گرما هسته‌ای استفاده می کرد. بمب جدید به نام SHRIMP (میگو) به مراتب کوچکتر از «ایوی مایک» و به شکل استوانه‌ای به قطر 1.35 متر و وزن 10.5 تن بود. هدف از آزمایشات ساختن بمبی بود که بتوان آن را با یک هواپیمای بمب‌افکن سنگین حمل کرد. بعدا بر اساس نتایج حاصله در آزمایشات Castle Bravo بمب گرما هسته‌ای MK21 ساخته شد که تا سال 1962 در خدمت ارتش آمریکا قرار داشت.

به عنوان سوخت گرما هسته‌ای، بمب «میگو» برای نخستین بار از دیترید لیتیم استفاده شد که در داخل غشای اورانیوم دارای درجه اندکی غنا قرار داشت. قدرت محاسبه شده بمب بین 4 تا 8 مگاتن بود اما شدت انفجار آن از همه انتظارات فراتر رفته و به 15 میلیون تن‌تی‌ان تی رسید. ناظران در پناهگاه انفجار را به منزله یک زلزله شدید دانستند که پناهگاه آنها را به شدت لرزاند.ارتفاع ابر قارچ گونه 50 کیلومتر، قطرش 100 کیلومتر و طولش هفت کیلومتر بود که بطور محسوس بیشتر از بمب قبلی به نام «ایوی مایک» است. این انفجار خرابی‌های شدیدتری را به وجود آورده و سیمای جزیره مرجانی بیکینی را برای همیشه تغییر داد. همچنین میزان آلودگی رادیواکتیوی منطقه فوق العاده زیاد بود. به گفته منابع امریکایی انفجار Castle Bravo، «کثیف»ترین انفجار در سراسر تاریخ آزمایشات هسته‌ای آمریکا بود. منطقه‌ای به طول بیش از 550 کیلومتر و عرض حدود 100 کیلومتر آلوده شد. باد رسوبات رادیواکتیوی را به سرعت پخش و پراکنده کرد. ابرهای رسوبات رادیواکتیوی از جمله کشتی ماهیگیری ژاپنی «فوکوریوت مایو» واقع در 170 کیلومتری جزیره بیکینی را پوشانده و در نتیجه همه سرنشینان مورد اصابت شدیدترین تشعشعات رادیوامتیوی - هرکدان حدود 300 رنتگن - قرار گرفته و به آدم‌های معلول برای همه عمر خود تبدیل شدند. رادیست کشتی ژاپنی پس از شش ماه درگذشت. این حادثه موج تظاهرات گسترده ضد هسته‌ای در ژاپن و سراسر جهان را بر انگیخت.

پاسخ اتحاد شوروی

اولین بمب گرما هسته‌ای اتحاد شوروی 12 اوت 1953 میلادی یعنی یک سال بعد از بمب آمریکایی «ایوی مایک» در میدان آزمایش «سمی پالاتینسک» منفجر شد. قدرت بمب «آر‌دی‌اس-6 اس» به مراتب کمتر از بمب آمریکایی و حدود 0.4 مگاتن بود اما در عوض کوچک و با هواپیما بمب‌افکن توپولف 16 قابل حمل بود. با این وجود آنرا از هواپیما پرتاب نکرده بلکه در روی دکل ویژه 40 متری نصب کردند. در پنج متری این دکل پناهگاه مستحکمی قرار دادند که مشخصات انفجار را به ثبت می‌رساند. در مجموع بیش از 500 دستگاه اندازه‌گیری و فیلم برداری در پناهگاه‌های زیرزمینی و روی سطح زمین نصب کردند. 16 هواپیما از هوا ناظر انفجار بودند.

علامت انفجار ساعت 7 و 30 دقیقه صبح داده شد. دانشمندان شوروی ناظر آزمایش اعلام کردند قدرت انفجار 20 برابر اولین بمب اتمی شوروی بود. ساختمان‌های آجری واقع در شعاع چهار کیلومتری از مرکز انفجار بطور کامل ویران گردیدند. همچنین پل راه آهن صد تنی واقع در فاصله یک کیلومتری از محل انفجار همچون جعبه مقوایی به فاصله 200 متری پرتاب شد. در نتیجه انفجار ابر رادیوآکتیوی به اندازه 100 در 200 کیلومتر به وجود آمد.

اولین بمب هیدروژنی شوروی - موازنه هسته‌ای دو ابرقدرت

آزمایشات شوروی در آمریکا ترس و وحشت واقعی به وجود آورد. در حالی که بمب هیدروژنی آمریکا به اندازه یک خانه بزرگ بود، اتحاد شوروی چنان سلاح ویرانگری در اختیار داشت که می‌شد آنرا در هواپیما بارگیری کرده و سپس به روی کشور دشمن انداخت. دیرتر در بالا بردن قدرت بمب هیدروژنی کوچک «آردی اس-»7" توفیق حاصل شد و شدت انفجار در جریان آزمایش آن به 1.6 مگاتن رسید. به این ترتیب دانشمندان، مهندسان و طراحان شوروی برای نخستین بار از مرز یک مگاتن عبور کردند.

بمب هیدرژنی 58 مگاتنی موسوم به «بمب تزار» با مارک «آ.ان.602» که اتحاد شوروی آن را در دوره سال‌های 1954 تا 1961 ساخت به‌حق پر قدرت‌ترین بمب گرما هسته‌ای در همه زمان‌ها محسوب می‌شود. این هیولای هشت‌متری به وزن 26.5 کیلوگرم روز 30 اکتبر 1961 در میدان آزمایشات هسته‌ای «سوخوی نوس» در مجمع الجزایر «نووایا زملیا» مورد آزمایش قرار گرفت. به عنوان حامل از مدل ویژه هواپی‌مای بمب‌افکن استراتژیک «توپولف 95.و» استفاده شد. بمب «آ.ان.602» از ارتفاع 10.5 کیلومتری روی هدف انداخته شده و در ارتفاع 4200 متری منفجر شد. طی این مدت هواپیمای حامل بمب توانست 40 کیلومتر از محل دور شود اما در هرحال موج ضربتی انفجار آن را بطور محسوس تکان داده و لرزاند. هیچکس هیچگاه آنچه را خلبان هواپیما بطور زنده دید، ندیده است.

شعاع کره آتش ناشی از انفجار به حدود 4200 متر رسید. ابعاد ابر قارچ گونه هسته‌ای به تقریبا حدود 70 کیلومتر رسید و از مرزهای استارتوسفر فراتر رفت. موج لرزه‌ای انفجار سه بار کره زمین را دور زد. یونیزه شدن استارتوسفر باعث ایجاد اختلالات در ارتباطات رادیویی حتی در فاصله صدها کیلومتری از میدان آزمایش طی حدود 40 دقیقه شد. تشعشعات نوری بطور بالقوه می‌توانست باعث بروز سوختگی درجه سوم در فاصله تا صد کیلومتری شود. اما آلودگی رادیوآکتیوی در محل عملا رخ نداد و اندازه‌گیری‌های انجام شده در مرکز انفجار دو ساعت پس از آن این نکته را نشان داد.

سازندگان «بمب تزار» ثابت کردند که قدرت بمب گرما هسته‌ای می تواند نامحدود باشد اما خوشبختانه بعد از آن هیچ کشوری بمب قوی‌تر و سنگین‌تری را آزمایش نکرده است. آخر بدون این هم هزاران انفجار هسته‌ای و گرما هسته‌ای انجام شده توسط کشورهای گوناگون ضررهای زیادی را به سیاره ما وارد کرده‌اند. هرکدام از ما به خاطر عواقب آزمایشات هسته‌ای بطور متوسط مورد اصابت 7 تا 10 میکروسیورت تشعشعات رادیو آکتیو قرار می‌گیرد اما این رقم در جاهای نزدیک به میدان‌های آزمایشات هسته‌ای می تواند بسیار بیشتر باشد و چنین جاهایی در دنیا کم نیست.

انتهای پیام/